Μαθητές Ε2: Κυρία Κασιντή, σας καλωσορίζουμε στο σχολείο μας.
Χριστίνα Κασιντή: Παιδιά μου, θέλω να σας ευχαριστήσω κατ’ αρχάς που με προσκαλέσατε στο σχολείο σας. Χαίρομαι πολύ που είμαι μαζί σας. Είμαι στη διάθεσή σας να απαντήσω τις ερωτήσεις σας.
Γιώργος Παναγούλιας: Όταν ήσασταν μικρή σάς άρεσαν τα βιβλία;
Χριστίνα Κασιντή: Μου άρεσε πάρα πολύ η λογοτεχνία. Ήμουν βιβλιοφάγος. Διάβαζα φανατικά και εξακολουθώ να διαβάζω. Θεωρώ ότι το βιβλίο ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος φίλος μου.
Εβίτα Σπυράκη: Από πού εμπνευστήκατε αυτό το βιβλίο ;
Χριστίνα Κασιντή: Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο το οποίο να έχει ως θέμα το περιβάλλον και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι δύσκολο να εμπνευστεί κανείς κοιτάζοντας γύρω του. Μία μέρα, λοιπόν, που επέστρεφα από το σχολείο στο σπίτι μου το μεσημέρι, ήρθε μία σακούλα και προσγειώθηκε πάνω στο αυτοκίνητό μου. Έτσι, η σακούλα αυτή στη συνέχεια έγινε ο ήρωας της ιστορίας που διαβάσατε.
Μαρία Λουίζα Ρουστέμη: Πόσο καιρό σάς παίρνει να γράψετε ένα βιβλίο;
Χριστίνα Κασιντή: Εξαρτάται. Μπορεί να ξεκινήσω να αποτυπώνω την αρχική ιδέα, να σταματήσω, να επανέλθω και να τη συνεχίσω. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος. Κάθε φορά είναι διαφορετικά.
Ιωάννα Τρουπή: Είναι δύσκολο να είστε συγγραφέας και εκπαιδευτικός ταυτόχρονα;
Χριστίνα Κασιντή: Το επάγγελμά μου είναι εκπαιδευτικός. Η συγγραφή ιστοριών είναι κάτι με το οποίο μ’ αρέσει να ασχολούμαι και όποιος θέλει πολύ να κάνει κάτι, το καταφέρνει, ακόμη κι αν ο χρόνος του είναι περιορισμένος.
Γιάννης Τζέκος: Υπάρχει κάποιο βιβλίο σας που απευθύνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες;
Χριστίνα Κασιντή: Όχι, αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο. Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλα. Προς το παρόν, δεν έχει εκδοθεί μία δική μου ιστορία που να απευθύνεται σε μεγαλύτερα παιδιά.
Αργύρης Τσώτος: Επιλέξατε αυτό το θέμα για να ευαισθητοποιήσετε τα παιδιά;
Χριστίνα Κασιντή: Θεωρώ ότι μία ιστορία πρέπει πρώτα να διασκεδάζει τα παιδιά, δηλαδή τα παιδιά να χαίρονται και να περνάνε καλά, όταν την διαβάζουν. Μετά, η ιστορία μπορεί να έχει ένα μήνυμα να δώσει στα παιδιά. Η συγκεκριμένη θέλει να περάσει το μήνυμα ότι τα παιδιά πρέπει να σκεφτούν το οικολογικό πρόβλημα και να προσπαθήσουν και αυτά να συμμετέχουν στο να βρεθεί μία λύση σε αυτό.
Γιώργος Παναγούλιας: Υπάρχει κάτι εδώ γύρω μας που θα μπορούσε να σας εμπνεύσει και να γίνει ο ήρωας ενός καινούργιου βιβλίου σας;
Χριστίνα Κασιντή: Α! Αυτή είναι πολύ ωραία ερώτηση! Είναι ένας ωραίος χώρος αυτός εδώ που βρισκόμαστε, ο χώρος της βιβλιοθήκης σας, αλλά πρέπει να καθίσω και να τον παρατηρήσω προσεκτικά. Μ’ αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και το περιβάλλον και αντλώ έμπνευση απ’ αυτό. Για μένα βασικό είναι ό,τι βλέπεις, να το βλέπεις από μια διαφορετική οπτική γωνία. Για παράδειγμα, δεν έχουμε συνηθίσει να έχουμε πρωταγωνίστρια σε μια ιστορία μια σακούλα που μιλάει , συνδιαλέγεται με το περιβάλλον, επικοινωνεί και έχει αισθήματα. Μου αρέσει να είναι πρωτότυπα αυτά που γράφω.
Εύη Χουσαλά: Πότε αρχίσατε να γράφετε ιστορίες;
Χριστίνα Κασιντή: Γύρω στο 2016-2017. Συμμετείχα με τους μαθητές μου σε ένα Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα με θέμα τη φιλαναγνωσία, όπου τα παιδιά έγραφαν ιστορίες και έγραψα και εγώ τότε την πρώτη μου ιστορία στα αγγλικά. Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Δήμητρα Παντελέων: Ποια είναι η δική σας αγαπημένη ιστορία;
Χριστίνα Κασιντή: Μου αρέσουν πολλές ιστορίες. Ξεχωρίζω το “Δέντρο που έδινε” του Silverstein . Μου αρέσουν αρκετές ιστορίες του Τριβιζά, επίσης, τον οποίο θαυμάζω, όπως και την Αγγελική Βαρέλα. Όταν ήμουν στην ηλικία σας το αγαπημένο μου βιβλίο ήταν το “Φιλενάδα φουντουκιά μου” της Βαρελά. Θυμάμαι το διάβασα με πολλή χαρά. Μου άρεσε από μικρή το διάβασμα, όπως σας ανέφερα. Κι αυτό σας προτείνω να κάνετε και εσείς, γιατί έτσι καλλιεργείται η φαντασία, παίρνουμε ιδέες, βελτιώνουμε τον τρόπο που εκφραζόμαστε. Μόνο οφέλη έχει να μας προσφέρει το διάβασμα. Εγώ, σας προτρέπω να διαβάζετε με όλη μου την καρδιά.
Νικόλας Κοντογιάννης: Πότε εκδόθηκαν «οι περιπέτειες μιας σακούλας»;
Χριστίνα Κασιντή: Την περσινή χρονιά, τον Οκτώβριο του 2020.
Νικόλας Κοντογιάννης: Έχει εκδοθεί και στα αγγλικά το βιβλίο σας;
Χριστίνα Κασιντή: Το έχω μεταφράσει στα αγγλικά, αλλά όχι, δεν έχει εκδοθεί στα αγγλικά.
Φώτης Παντόπουλος: Σαν ενήλικη τι βιβλία προτιμάτε να διαβάζετε;
Χριστίνα Κασιντή: Προτιμώ να διαβάζω λογοτεχνία. Μπορεί, μάλιστα, να καθίσω από το πρωί μέχρι το βράδυ και να τελειώσω ένα βιβλίο σε μια μέρα.
Μαρία Λουίζα Ρουστέμη: Πώς σας αρέσει να γράφετε, σε υπολογιστή ή με χαρτί και μολύβι;
Χριστίνα Κασιντή: Με χαρτί και μολύβι γράφω. Μάλιστα έχω κρατήσει όλα τα τετράδια με τις αρχικές μου ιδέες. Να κάνω και εγώ μία ερώτηση τώρα στους μικρούς δημοσιογράφους που έχω απέναντί μου; Παιδιά, ποιο σημείο της ιστορίας σάς άρεσε περισσότερο;
Ελένη Τσερώνη: Όταν το κοριτσάκι μάζεψε τη σακούλα για να τη βάλει στην ανακύκλωση.
Ιωάννα Τρουπή: Εμένα το σημείο που έλεγαν τα μπουκάλια πόσο καιρό παραμένουν μέσα στη θάλασσα. Τα στατιστικά στοιχεία, οι πληροφορίες.
Αντόνιο Νγκρέση: Όταν βρέθηκε η σακούλα στην παραλία.
Μαρία Λουίζα Ρουστέμη: Όταν συνάντησε τους άλλους φίλους της στη θάλασσα, τα πλαστικά μπουκάλια. Που ξαναβρέθηκε δηλαδή με την παρέα της.
Νικόλας Κοντογιάννης: Εμένα το σλόγκαν που είχε το κοριτσάκι στην μπλούζα του. Το “ανακύκλωση τώρα”.
Χριστίνα Κασιντή: Παιδιά μου, σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Ανυπομονώ να διαβάσω το άρθρο σας.
Μαθητές Ε2: Κι εμείς ευχαριστούμε. Ελπίζουμε σύντομα να διαβάσουμε κι άλλη ιστορία σας.
