Με λένε Βικτωρία Βαμβακάρη και είμαι μαθήτρια του Δ1 στο 10^ο Δημοτικό Σχολείο Συκεών.

Το άθλημα που αγαπάω και με το οποίο θα ήθελα να ασχοληθώ ονομάζεται «άλμα επί κοντώ» αλλά συχνά το ακούμε απλά ως «επί κοντώ».

Πρώτη φορά το είδα στην τηλεόραση με τον παππού μου τον Αντώνη, ο οποίος αγαπάει το στίβο.

Επίσης έχω δει αυτό το άθλημα στο γυμναστήριο του Α.Π.Θ. όπου αθλούνται μικρά παιδιά, όπως εγώ και οι αδερφές μου. Από τότε το βλέπω συχνά στην τηλεόραση και μου αρέσει όλο και πιο πολύ και νομίζω πως θα ήθελα κι εγώ να ασχοληθώ με αυτό.

Το άθλημα αυτό γίνεται σε ανοιχτά ή κλειστά στάδια που έχουν στίβο. Είναι ένα άθλημα που γίνεται σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, το Παγκόσμιο πρωτάθλημα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Είναι ατομικό άθλημα που μπορούν να συμμετέχουν γυναίκες και άντρες, αλλά σε διαφορετικούς αγώνες και δε διαγωνίζονται μεταξύ τους. Για να κάνεις αυτό το άθλημα χρειάζεται να έχεις ειδικό εξοπλισμό, δηλαδή ένα κοντάρι κατασκευασμένο από ειδικό υλικό που λέγεται φάιμπεργκλας, που μπορεί να λυγίσει αλλά όχι να σπάσει. Είναι αρκετά δύσκολο άθλημα γιατί χρειάζεται πολύ δύναμη, ταχύτητα και τεχνική.

Ο αθλητής παίρνει φόρα, τρέχει και ακουμπάει το κοντάρι του στο έδαφος, σε μια ειδική βάση όπου το κοντάρι σκαλώνει. Κρατάει σφιχτά το κοντάρι κι εκείνο λυγίζει ενώ σηκώνει τον αθλητή στον αέρα.

Αυτό γίνεται για να καταφέρει να περάσει ο αθλητής πάνω από ένα οριζόντιο ξύλο που είναι στερεωμένο σε κάποιο ύψος και λέγεται πήχης. Αν ο αθλητής ακουμπήσει τον πήχη αυτός μπορεί να πέσει και τότε το άλμα του είναι αποτυχημένο. Για να προστατευτεί ο αθλητής όταν πέφτει κάτω υπάρχει ένα μεγάλο και μαλακό στρώμα.

Σε κάθε αγώνα συμμετέχουν περίπου 10 με 15 αθλητές. Οι κριτές βάζουν τον πήχη σε κάποιο ύψος και οι αθλητές προσπαθούν με τη σειρά να περάσουν από πάνω αυτό το ύψος. Όταν κάποιος περάσει τον πήχη περιμένει να έρθει η σειρά του για το μεγαλύτερο ύψος. Αν δεν καταφέρει να περάσει το ύψος και ρίξει τον πήχη 3 φορές τότε βγαίνει από τον αγώνα και συνεχίζουν οι υπόλοιποι. Αυτός που θα μείνει μέχρι το τέλος θα είναι ο νικητής. Αν κάποιοι αθλητές έχουν περάσει και το ίδιο ύψος, τότε νικητής είναι εκείνος που το έχει περάσει με τις λιγότερες προσπάθειες.

Εγώ ασχολήθηκα λίγο με αυτό το άθλημα όταν ήμουν 7 και 8 χρονών στις ακαδημίες στο γυμναστήριο του Α.Π.Θ. που πάω συχνά τα Σαββατοκύριακα, στο summercampτου Α.Π.Θ. αλλά και στο κάμπινγκ του Α.Π.Θ. στο Ποσείδι, όπου οι γυμναστές μας προπόνησαν στην αμμουδιά.

Σε αυτές τις προπονήσεις δεν είχαμε κανονικό πήχη, αλλά ένα λάστιχο για να μη χτυπήσουμε.

Εμείς παίρναμε φόρα, ενώ οι γυμναστές που κρατούσαν το κοντάρι μας βοηθούσαν να το πιάσουμε και να σηκωθούμε ψηλά.

Όταν τα καταφέρναμε ανεβάζανε το λάστιχο όλο και ψηλότερα.

Νομίζω τα κατάφερνα καλά με αυτό το άθλημα και γι’ αυτό με ενθουσίασε.

Πέρσι, είδα στην τηλεόραση πως η καλύτερη αθλήτρια σε όλο τον κόσμο είναι Ελληνίδα.

Είναι η Κατερίνα Στεφανίδη που έχει κερδίσει τα τελευταία χρόνια το Ευρωπαϊκό, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αλλά και τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας.

Είναι η καλύτερη στον κόσμο, φτάνει με το κοντάρι της περίπου τα 5 μέτρα και δεν την κερδίζει καμία άλλη αθλήτρια.

Είμαι θαυμάστρια της γιατί έκανε περήφανη όλη την Ελλάδα κι εμένα.

Θα ήθελα μια μέρα να τη συναντήσω και να μου εξηγήσει πως τα κατάφερε να είναι ανίκητη.