Ήταν καλοκαίρι του 2001, οι γονείς μου και οι κουμπάροι μας, αποφάσισαν να πάμε μαζί διακοπές στην Κέρκυρα. Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο από το σπίτι, προχωρώντας προς τα Τρίκαλα. Έπειτα φτάσαμε στην Καλαμπάκα, όπου θαυμάσαμε τα επιβλητικά Μετέωρα. Μπαίνοντας στην Εγνατία Οδό μαγευτήκαμε από τα διπλανά χωριουδάκια, τα βυθισμένα στο πράσινο. Περάσαμε έξω από την Δωδώνη. Ταξιδεύοντας προς την Ηγουμενίτσα παρατηρήσαμε με θαυμασμό το περίφημο μνημείο των Σουλιωτισσών, ψηλά στο βουνό. Τέλος, φτάνοντας στην Ηγουμενίτσα, πήραμε το καράβι »Αγία Θεοδώρα» με προορισμό το λιμάνι της Κέρκυρας.
Για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο περάσαμε τα παράλια της Κασιώπης, μέχρι τη Ρόδα. Το ξενοδοχείο μας αχνοφαίνονταν απέναντι από μια παραλία. Ήταν υπέροχο, με τα τραπεζάκια του, τις ψάθινες καρέκλες του, τις 2 πισίνες του, τα μεγάλα κια άνετα δωμάτια του!
Ξημέρωσε και η αυγή φώτησε τον τόπο. Από βραδύς είχαμε σχεδιάσει την εκδρομή μας σε ένα από τα Διαπόντια νησιά της Ελλάδας, την Ερείκουσα. Πήγαμε στο λιμανάκι του Αγίου Στεφάνου, στο Σιδάρι, ωστε να πάρουμε το καράβι που θα μας πήγαινε ως εκει! Το καράβι ήταν μικρό κια δεν χωρούσε πολλά άτομα, ήταν όμως όμορφο με το όνομα του καθαρά γραμμένο στην αριστερή του πλευρά, »Πήγασος».
Η Ερείκουσα με τις πανέμορφες παραλίες της, τα μικρά ξενοδοχεία της και τα τοπία της που κόβουν την ανάσα, μας περίμενε. Τα νερά της θάλασσας έγιναν πράσινα σαν φτάσαμε στην ακτή. Το καραβάκι έριξε την άγκυρά του στη θάλασσα, ταράζοντας για λίγο τα ήρεμα νερά της.
