Ο ήλιος ήταν τόσο καυτός στο μεγάλο, αλλά ευχάριστο μας ταξίδι, σύννεφα δεν υπήρχαν στον ουρανό και ένα ελαφρό αεράκι έσπαγε την ηρεμία του τοπίου. Περνώντας ανάμεσα από τα φύλλα, ξεσηκώνοντας τα σε έναν γρήγορο χορό. Και επιτέλους στο βάθος φαινόταν η θάλασσα που με την μυρωδιά της μας έκανε να αδημονούμε για το πότε θα τσαλαβουτήσουμε στα γαλάζια της νερά.

Φτάνοντας στην παραλία της Καλογριάς η ζέστη ήταν αφόρητη ήδη ένιωθα τα πρώτα εγκαύματα να σχηματίζονται στους ώμους μου. Δεν πτοήθηκα έτρεξα με όλη μου την δύναμη, μπροστά εγώ και πίσω τα αδέλφια μου για να συναντήσουμε τους θείους μας και να πάμε για κολύμπι. Μετά από αρκετή ώρα έρευνας, τους βρήκαμε επιτέλους και χωρίς δεύτερη σκέψη πέσαμε στην θάλασσα και χαλαρώσαμε. Ήταν τόσο ωραία δεν ήθελα να βγω αλλά μουλιασμένα μου δάκτυλα διαμαρτύρονταν, όπως και το στομάχι μου. Βγήκα έξω σκουπίστηκα και με γρήγορες κινήσεις πήρα τα πράγματα μου και κατευθύνθηκα προς το δάσος, εκεί που είχαν στήσει πικ-νικ οι υπόλοιποι.

Περπατώντας στο πέτρινο δρομάκι κάτω από την σκιά των ελάτων και των πεύκων επικρατούσε ηρεμία μόνο το κελάηδημα των πουλιών ακουγόταν σε ολόκληρο το δάσος. Αυτή η γαλήνη με τρόμαζε, παρόλο που είμαι ένα σχετικά ψύχραιμο άτομο… Εκεί ξάφνου ανάμεσα στους θάμνους άκουσα κάτι σαν σύρσιμο ή βήματα από την τρομάρα μου δεν μπόρεσα να διακρίνω, μαζεύτηκα προς τα πίσω έτοιμη να αντιμετωπίσω ότι κρυβόταν εκεί ανάμεσα. Με έκπληξη ανακάλυψα ότι ήταν ο αδελφός μου που ήθελε να με τρομάξει (το οποίο και κατάφερε).

Μετά από ένα μακροχρόνιο καυγά με οδήγησε στο «παρτάκι» . όπου ευτυχώς υπήρχε άφθονο φαγητό (το οποίο και καταβρόχθησα).

Μετά η κύρια ασχολία μου ήταν να σκαρφαλώσω σε δέντρα, μήπως και τσουγκρίσω με κανένα σκιουράκι, αλλά που χρόνος μετά το τελεσίδικο του μπαμπά «φεύγουμε».

Πάντως αυτό ήταν όντως το καλύτερο ταξίδι. Δεν είχε μαγαζιά, φώτα ή σπουδαία εστιατόρια, είχε όμως καλή παρέα.