Κι όμως μπορείς …

BLANK

ΡΟΖΑ

Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟY

ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ…

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με αυστηρό πατέρα και μια μητέρα ανήμπορη να τον αντιμετωπίσει. Κι

εγώ ένα παιδί μοναχικό, με φίλο τη μοναξιά.

Στα δεκαέξι μου με έστειλαν εσώκλειστη σε σχολείο . Κανείς δεν με ρώτησε τι θέλω… Έκριναν πως

αυτό θα με βοηθούσε στο να συναναστραφώ με περισσότερο κόσμο και να γίνω πιο κοινωνική.

Όμως τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Εγώ ένιωθα χειρότερα, γιατί πίστευα ότι οι γονείς μου δεν με

ήθελαν, ότι και μόνο η παρουσία μου τους φόρτωνε με περισσότερα προβλήματα. Κι αυτό το αίσθημα

κατωτερότητας και ανασφάλειας που ένιωθα με έκανε ακόμα πιο ανασφαλή στα μάτια των νέων

«φίλων» στο σχολείο.

Τα παιδιά κατάλαβαν την αρνητική εικόνα που είχα για τον εαυτό μου και με έβαλαν στόχο. Δεν θα

ξεχάσω την ημέρα εκείνη που ξεκίνησαν όλα. Ήταν κατά την ώρα του φαγητού στην μεγάλη και κρύα

αίθουσα . Μου έδειχναν με τον τρόπο τους ότι δεν υπήρχε χώρος να καθίσω μαζί τους. Δεν χώραγε ένα

μικρό και ασήμαντο παιδί ανάμεσα σε όλους αυτούς τους δυναμικούς και ανώτερους χαρακτήρες.

Πού να ήξερα τότε ότι όλος αυτός ο αέρας ανωτερότητας είναι συχνά μια μάσκα που κρύβει βαθιές

πληγές και κόμπλεξ κατωτερότητας. Όλα αυτά τα κατάλαβα πολύ αργότερα….

Έτρωγα μόνη μου προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου για να μην με δουν και με

κοροϊδεύουν. Όμως κάποια παιδιά το αντιλήφτηκαν και στο δωμάτιο που έμενα με περίμεναν χειρότερα.

Ένα απόγευμα κατάφεραν να μπουν μέσα κάποια παιδιά και άρχισαν να με βρίζουν. Με έκαναν να

νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα , ότι η ζωή μου είναι ασήμαντη και ότι είμαι εντελώς άχρηστη. Καλύτερα να

μου είχαν ασκήσει σωματική βία παρά αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο. Κλείστηκα λοιπόν ακόμα πιο

πολύ στον εαυτό μου ,δεν διάβαζα, δεν ήθελα να παρακολουθώ τα μαθήματα ούτε να συμμετέχω σε

κάποια δραστηριότητα. Ποιος ο σκοπός της παρακολούθησης μαθημάτων , όταν μέσα στην τάξη υπάρχει

έντονο το αίσθημα της κοροϊδίας και απόρριψης απέναντί μου; Γιατί θα έπρεπε να ζω σε αυτή την

καθημερινή ψυχική καταδυνάστευση ; Είχαν καταφέρει να με αποδυναμώσουν , να με κάνουν να χάσω

το όποιο ενδιαφέρον και φιλοδοξία στην ζωή μου ως τώρα. Καθώς συνέχιζαν οι λεκτικές επιθέσεις

απέναντί μου ,τόσο μου έλειπε η μητέρα μου! Τότε συνέβη κάτι που με έκανε να πάρω την μεγάλη

απόφαση.

Ήταν ένα πρωινό του Φεβρουαρίου . Είχα τα γενέθλιά μου και στην αίθουσα του γυμναστηρίου με

περίμενε μια έκπληξη. Όλοι οι συμμαθητές μου ήταν συγκεντρωμένοι και με υποδέχτηκαν θερμά.

Ακόμα είχαν και μια τούρτα γενεθλίων για μένα. Πίστεψα ότι πραγματικά ήθελαν να μου κάνουν κάποιο

δώρο ,αλλά αυτό που έζησα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Άρχισαν να με περιγελούν ,να μου τραγουδούν με

κοροϊδευτικά λόγια. Με εξανάγκασαν να σβήσω κεράκια ,μόνο και μόνο για να μου κάνουν χειρονομίες

άσχημες και να πετάξουν την τούρτα στο πρόσωπό μου για «χρόνια πολλά». Έφυγα όσο πιο γρήγορα

μπορούσα . Μετά από λίγες ώρες χτύπησε η πόρτα του δωματίου μου. Ήταν το αγόρι που θεωρούσα

αρχηγό τους μετανιωμένο για το λάθος που έκανε, που μου πέταξε την τούρτα στο πρόσωπό μου. Εκείνη

την στιγμή ένιωσα έκπληκτη και συνάμα ενθουσιασμένη , γιατί ήταν η πρώτη φορά που ήρθε κάποιος

στο δωμάτιό μου για καλό λόγο. Μου εξήγησε τι ακριβώς έγινε κι εγώ τον συγχώρεσα , διότι πίστευα ότι

θα ήταν μια καλή ευκαιρία να συναναστραφώ πλέον με τους συμμαθητές μου. Όμως ήμουν πολύ

βιαστική. Το παιδί έφυγε από το δωμάτιό μου ικανοποιημένο που είχε πετύχει τον σκοπό του. Στον

διάδρομο τον περίμεναν οι φίλοι του . Μου είχαν στήσει παγίδα. Εγώ ενθαρρυμένη από την συζήτηση με

εκείνον , είπα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό μου και να βγω έξω να τους συναντήσω.

Όμως στη γωνία με περίμεναν. Έτσι ενθαρρυμένη που ήμουν , δεν σκεφτόμουν ότι μπορεί να με

κοροϊδεύουν πάλι. Με αποτέλεσμα ,μόλις έφτασα στις τουαλέτες για να ξεπλύνω το πρόσωπό μου από

τα δάκρυα , να με περιμένει ένας κουβάς με νερό που χύθηκε όλος πάνω μου. Όλοι γελούσαν και με

κορόιδευαν . Όλα αυτά τα έκαναν, γιατί ήξεραν ότι δεν θα πήγαινα στους καθηγητές να το πω , γιατί

ήμουν εντελώς αδύναμη.

Η ζωή μου είχε φτάσει στο τέρμα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον

εαυτό μου. Το κουτί με τις ασπιρίνες πάνω στο κομοδίνο μου….. θα ήταν η ιδανικότερη λύση. Ευκαιρία

να απαλλαγώ κι εγώ από τα δικά μου μαρτύρια αλλά και να απαλλάξω και τους δικούς μου από την

παρουσία μου.

Το μόνο που θυμάμαι μετά είναι τον εαυτό μου σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου και γύρω μου άγνωστους

ανθρώπους. Ξύπνησα φοβισμένη και τρομαγμένη . Άκουσα μια φωνή ήρεμη και γλυκιά που με έκανε να

την προσέξω. Αυτή αποδείχτηκε η σανίδα σωτηρίας μου αργότερα…. Ήταν η ψυχολόγος.

Προσπάθησαν να με ρωτήσουν για ποιο λόγο έφτασα σ’αυτό το σημείο. Τρόμαξα ακόμα περισσότερο.

Ξαφνικά εμφανίστηκε η μητέρα μου. Άλλη μια τρομαγμένη προσωπικότητα, γιατί δεν είχε ιδέα τι

περνούσα.

Η ψυχολόγος μου είπε να μάθω κι εγώ να αγαπώ τον εαυτό μου και να πιστέψω στις δυνάμεις μου. Θα

πρέπει να έχω ανθρώπους δίπλα μου ,που με αγάπη και υπομονή να με βοηθήσουν και να με

υποστηρίζουν στον αγώνα μου. Η μητέρα μου βοηθήθηκε από την ψυχολόγο σ’αυτό , όπως και στο να

αποφασίσει να βελτιώσει τη ζωή της. Εγκατέλειψε τον πατέρα μου , με πήρε μακριά σε άλλη πόλη και

σχολείο και χτίσαμε μαζί τη νέα μας ζωή.

Χάρηκα πάρα πολύ που βρήκα κάποιον να με συμβουλεύει , να ασχολείται μαζί μου δείχνοντάς μου

τρόπους για να ξεπεράσω τις φοβίες μου και τις ανασφάλειές μου. Φυσικά ασχολήθηκα πάρα πολλές

ώρες με την μητέρα μου. Αυτό της έδωσε θάρρος για να ξεκινήσει μια νέα ζωή μαζί μου ,με τον σωστό

τρόπο και όσο πιο όμορφα γίνεται, με ασφάλεια, αυτοεκτίμηση .σιγουριά αλλά και να βάλει στόχους

υψηλούς για την ζωή της.

Μετά από όλα αυτά κατάλαβα ότι στη ζωή χρειάζεται να έχεις ανθρώπους δίπλα σου κατάλληλους να

σε βοηθήσουν σε κάποιες δύσκολες στιγμές. Χαίρομαι που βρήκα αυτό τον άνθρωπο , έστω και με

περίεργο τρόπο, αλλά πάντα θα τον θεωρώ φίλο μου!

 

Χρυσανθακοπούλου Ζωή

Β’ έπαινος στον 9ο Πανελλήνιο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης στην κατηγορία Πρωτοπρόσωπη αφήγηση.

Σχολιάστε

Top