Από τις νεαρές μας συντάκτριες του Β4 Στοφοράντοβα Ανδριάνα, Σπαγάκου Ιωάννα & την πολιτιστική μας ομάδα “η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο”

Ποιος ήρθε ;;!! Τι θα κάνουμε μαζί; Τι κοινό έχω εγώ με τον πρόγονο αυτό; Είμαι παιδί του 21ου αιώνα. Ή, μήπως, να το ξανασκεφτώ;….Λοιπόν, το αποφάσισα! Θα ασχοληθώ, πρώτα, και, στο τέλος, θα σας πω.

Χμ….για δες…με λίγη σκέψη, πού κατέληξα: Ίδιο όνομα έχω κι εγώ, μένω εδώ, όπου είναι πεσμένες κατοικίες από ένα οικισμό ή ήταν πόλη, από εκείνο τον καιρό.

Προσευχόμαστε, φοράμε και σταυρό, πάμε εκκλησία, έχουμε νονό. Παίζουμε ίδια παιχνίδια, τρώμε ίδια φαγητά, πίνουμε ίδια ποτά. Έχουμε κι ίδια χαρακτηριστικά.

Γιορτάζουμε ίδιες γιορτές, χορεύουμε, διασκεδάζουμε, λέμε τις ίδιες ευχές, λέμε κάλαντα, ντυνόμαστε τις απoκριές. Έχουμε το ίδιο κλίμα, δεν ξεφεύγει και πολύ.

Ζούμε με άλλα έθνη. Δεν είναι…. Φράγκοι ή…… ανατολίτες, μα δεν είναι κι όλοι Ρωμιοί!

Ξέρουμε αρχαία, κι άλλα μαθήματα, πολλά. Ακούσαμε τα ίδια παραμύθια ,μα, προσοχή, “ μήτ΄εγώ ήμουν εκεί, μήτ’εσείς να το πιστέψετε!”, όπως έλεγαν οι παλιοί. Παροιμίες, πια! Πόσες να πω, στην καθισιά;

Οι μπαμπάδες μας κάνουν την ίδια δουλειά. Γραμματικός δε λέγεται ούτε και μυρεψός μα πάλι αυτό κάνει. Κάνουμε μπάνιο συχνά, αλλά όχι σε λουτρά, έχουμε ιδιωτικά.

Φοράμε ίδια κοσμήματα. Μάλιστα, από μικρές! Φοράμε αρώματα, βάφουμε χείλια και βάζουμε σκιά. Όλα για την ομορφιά! Μα και ίδιο κούρεμα με μαλλί σγουρό.
Οι γονείς μας μας μαθαίνουν να κάνουμε το σωστό και, βέβαια, τους ακούμε, τιμωρία μήπως δούμε.

Χωρίζουν μερικές φορές. Στο γιατρό μας πάνε και βότανα μας βράζουν. Κι αν έχουμε υγειές, πάμε και στους αγώνες, φωνάζουμε “ζήτω” σ’άξιους νικητές.