Τις προάλλες το σχολείο μας παρακολούθησε την πολύκροτη  παράσταση  : «Σμύρνη μου αγαπημένη». Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά που η συγκεκριμένη παράσταση ανεβαίνει στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»  και πραγματικά είναι τόσο αξιόλογη που απορώ πώς βρήκαμε εισιτήρια για να την παρακολουθήσουμε!

Η παράσταση μας ταξιδεύει στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη λίγο πριν το τέλος του Α΄Παγκοσμίου πολέμου και φυσικά λίγο πριν τη Μικρασιατική καταστροφή.Αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα η ικανότατη σκηνοθέτρια, Μιμή Ντενίση, καταφέρνει να μας τα παρουσιάσει μέσα από τη ζωή μιας πλούσιας οικογένειας που ζούσε στη Σμύρνη. Είναι πραγματικά τραγικό το πόσο εύκολα ο πόλεμος χωρίζει και ξεκληρίζει ακόμα και τις άριστα δεμένες οικογένειες. Αυτό το βλέπουμε όταν ο γιος της Φιλιώς, μάνας της οικογένειας και πρωταγωνίστριας, φεύγει να πολεμήσει για την Ελλάδα, την ίδια ώρα που το παιδί του επιστάτη τους ακολουθεί τα στρατεύματα του Κεμάλ σαν Νεότουρκος που είναι. Ακόμα ο άντρας της Φιλιώς, φανατικός βενιζελικός, τσακώνεται συνεχώς με τον αδερφό του που είναι βασιλικός και θέλει τη Σμύρνη αυτόνομη! Η ιστορία κορυφώνεται όταν οι Τσέτες μπαίνουν μέσα στη Σμύρνη και βάζουν φωτιά στην αρμένικη συνοικία. Η οικογένεια πάνω στο γενικευμένο πανικό  χωρίζεται, για να ξαναβρεθεί στον Πειραιά.

Τα οπτικά εφέ της παράστασης ήταν εντυπωσιακά και η ηχητική του θεάτρου ιδιαίτερα ικανοποιητική. Οι σκηνές άλλαζαν με θεαματικό τρόπο και όσο για τα  σκηνικά αξίζει ένα μεγάλο «Συγχαρητήρια» σε αυτόν που τα σχεδίασε. Η μουσική μας μεταφέρει με μεγάλη επιτυχία στο κλίμα της εποχής , ενώ τα κοστούμια των ηθοποιών πραγματικά εντυπωσιάζουν. Τέλος,  πρέπει να ευγνωμονούμε  την ικανή σκηνοθέτρια που μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε από κοντά και να καταλάβουμε αυτή τη γενοκτονία που προκλήθηκε, καθώς τα βιβλία ιστορίας μας την παρουσιάζουν με μια ψυχρότητα και πολύ περιληπτικά.

Προσωπικά θα ήθελα να ευχαριστήσω την κα. Κοντοχριστοπούλου, γιατί αν δεν ήταν αυτή δε θα είχαμε αυτήν την αξέχαστη εμπειρία!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΠΑΖΙΩΝΗΣ (Β4)

Το προηγούμενο Σάββατο πήγαμε με το σχολείο μας και είδαμε την παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη». Θεωρώ ότι ήταν μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει.

Η υπόθεση του έργου ήταν η Μικρασιατική καταστροφή. Περιέγραφε τη ζωή μιας εύπορης οικογένειας στη Σμύρνη και εν συνεχεία δείχνει πώς εξελίχτηκε η τύχη αυτών των ανθρώπων μετά την Καταστροφή. Ήταν ένα έργο που με συγκίνησε και με έκανε να κλάψω, γιατί είναι διαφορετικό να γνωρίζεις μια τραγωδία μέσα απ’ το βιβλίο της Ιστορίας απ’ το να διαδραματίζονται όλα τα γεγονότα μπροστά σου.   Ο τρόπος με τον οποίο αποδόθηκε επί σκηνής η καταστροφή ήταν εξαιρετικός και σε έκανε να αισθανθείς ότι ήσουν κι εσύ ένα από τα θύματα της λεηλασίας, καθώς ταυτιζόσουν με το ρόλο των ηθοποιών.

Γενικά, το θέατρο διαθέτει μια καθηλωτική δύναμη και γοητεία που πέρα απ’ το να σε ψυχαγωγεί , σου μεταδίδει συγκλονιστικά συναισθήματα, μηνύματα και γνώσεις.

ΑΘΗΝΑ  ΚΟΛΚΟΛΑΡΗ (Α2)

Ημέρα Σάββατο 13/2/2016. Βρισκόμαστε στο Νέο Κόσμο. Αθρόα η προσέλευση του κοινού. Η σκηνή έχει γεμίσει με φώτα. Μέχρι που σβήνουν για να ξεκινήσει η παράσταση. Με την είσοδο κάθε  ηθοποιού  η αίθουσα σείεται από τα χειροκροτήματα. Κάθε σκηνή  είναι μαγευτική. Αυτή που ξεχώρισε ήταν όταν η Σμύρνη καιγόταν και οι άνθρωποι πάλευαν για να σωθούν.  Εκπληκτικά και τα ειδικά εφέ της παράστασης. Ακόμα και τα σοκάκια και οι δρόμοι της Σμύρνης αποδίδονταν, μέσα από μεγεθυμένες φωτογραφίες της εποχής,  όπως ήταν στην πραγματικότητα !

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΛΑΚΛΕΙΔΗΣ, Α1

Το προηγούμενο Σάββατο παρακολούθησα με το σχολείο μου την παράσταση « Σμύρνη μου αγαπημένη» . Κατά τη γνώμη μου είναι μια πολύ ωραία και συγκινητική παράσταση. Επίσης μέσα από αυτή μάθαμε πολλά , μιας και το θέμα της ήταν ιστορικό.

Τα γεγονότα διαδραματίζονται στη Σμύρνη. Πρωταγωνιστές της παράστασης είναι τα μέλη μιας πλούσιας Σμυρναίικης οικογένειας που αποτελείται από δύο γονείς και δύο παιδιά. Η οικογένεια αυτή έχει τέσσερις υπηρέτες , από τους οποίους οι δύο είναι Τούρκοι. Όπως συμβαίνει σε όλες τις φυσιολογικές οικογένειες, τα παιδιά ερωτεύονται, οι γονείς γλεντούν και κάνουν τραπέζια και όλοι μαζί τα καλοκαίρια πηγαίνουν διακοπές. Όμως, όταν τα μαύρα σύννεφα του ’22 πλησιάζουν και η συνετή μητέρα , επηρεασμένη από τον προνοητικό αδερφό του συζύγου της , λέει στον άντρα της να αγοράσει ένα σπίτι στην Αθήνα, εκείνος αποδεικνύεται υπερβολικά αισιόδοξος  και δεν το κάνει. Έτσι, όταν το 1922 ο ξεριζωμός αρχίσει, η οικογένεια αυτή θα φύγει κι αυτή – όπως κι άλλες πολλές- σαν την κυνηγημένη από το ίδιο της το σπίτι. Μόνες  κι έρημες , η μητέρα και η κόρη , θα φτάσουν στην Ελλάδα , απ’ όπου θα κάνουν μια νέα αρχή…

ΙΩΑΝΝΑ ΒΛΑΣΣΗ ,Α1