«Ένα παιδί γράφει σε μια σελίδα του ημερολογίου του  βιώματα από τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.»

3 Νοεμβρίου 1942

Αγαπητό ημερολόγιο,

Οι μέρες περνάνε πολύ δύσκολα από τότε που έφυγε ο πατέρας. Εγώ, η αδερφή μου και η μάνα μου αναμένουμε ακόμη γράμμα από αυτόν, που πολεμάει στο μέτωπο. Εύχομαι να είναι καλά. Προσεύχομαι συνέχεια να τον φυλάει ο Θεός. Κάθε βράδυ βλέπω εφιάλτες. Γιατί να υπάρχει ο πόλεμος; Γιατί να μην είναι όλοι οι άνθρωποι αγαπημένοι; Αυτά τα ερωτήματα με βασανίζουν από τότε που άρχισε ο πόλεμος.
Τα παιδιά της γειτονιάς έχουμε φτιάξει ένα σχέδιο. Κάτω από το χωράφι του κυρ-Αντώνη βρίσκεται ένα δρομάκι από το οποίο περνάνε συχνά τα φορτηγά των Γερμανών. Εκεί σκοπεύουμε να πετάξουμε λίγες πινέζες για να τους κάνουμε χαλάστρα. Θέλω να δω τις φάτσες τους, όταν θα καταλάβουν πως τους έσκασαν τα λάστιχα. Βέβαια, δεν σκεφτήκαμε ακόμη τις συνέπειες που θα έχει αυτό για το χωριό μας, αλλά κάθε αντίσταση είναι… Αντίσταση.
Τέλος πάντων, εννοώ πως δεν πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι στους Γερμανούς. Ανυπομονώ να τελειώσει ο πόλεμος και να είναι όλα όπως και πριν.

Δικός σου, Γιώργος

Ηρακλής Καρσιώτης Β4

10. 1. 1941
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Η σημερινή μέρα ξεκίνησε όπως οι περισσότερες τον τελευταίο καιρό στο χωριό μας αλλά δυστυχώς τα πράγματα άλλαξαν, καθώς πλησίαζε η ώρα του μεσημεριανού. Θεωρώ πως δεν θα μπορέσω ποτέ να την διαγράψω από την μνήμη μου .Ο πατέρας μου στις μια το μεσημέρι μας φώναξε για να φάμε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι όπως ήταν συνηθισμένο, γιατί το θεωρεί ευλογία και καλό για την οικογένεια μας. Όπως τρώγαμε, ο πατέρας μου άνοιξε το ραδιόφωνο στο σταθμό των ειδήσεων ελπίζοντας ότι θα ακούσουμε κάποια καλύτερα νέα σε σχέση με τα χθεσινά αλλά τα νέα  που ακούσαμε ήταν τόσο δυσάρεστα που όλοι μας δεν ακουμπήσαμε ούτε το φαγητό μας. Η μητέρα μου έκλαιγε μέσα στην απελπισία και τον φόβο της και ο πατέρας μου φαινόταν ψύχραιμος λες και δεν είχε ακούσει τίποτα. Έμενε στη θέση του σαν άγαλμα και περίμενε και περίμενε.. ..πότε θα ακούσουν κάποια ευχάριστα νέα, έστω και το πιο μικρό.
Αντίθετα όσο περνούσε η ώρα τα νέα γίνονταν όλο ένα και πιο δυσάρεστα. Έτρεξα στην αγκαλιά της μάνας μου ώστε να την παρηγορήσω λίγο αλλά και να την απομακρύνω  από το ραδιόφωνο, που τον τελευταίο καιρό είχε γίνει ο κακός αγγελιοφόρος μας. Το αίμα μου λες και είχε παγώσει , καθώς σκεφτόμουν πόσα παιδιά της ηλικίας μου πέθαναν και σήμερα  στις μεγάλες πόλεις της χώρας. Ευτυχώς για εμένα και την οικογένεια μου εδώ στο χωριό τα πράγματα είναι πιο εύκολα απ” ό,τι τις πόλεις τώρα που έχουμε την Κατόχη.
Το σκοτάδι ήδη είχε ρίξει το πέπλο του και έχει σηματοδοτήσει τον ερχομό των στρατευμάτων έξω από τα σπίτια μας που κάνουν περιπολίες. Προσπαθούμε να κοιμηθούμε μέσα στο κρύο, ενώ ακούμε τον κρότο από τις μπότες τους ,που μας προειδοποιούν πως με μια λάθος κίνηση μας ή επιλογή μας θα είμαστε και εμείς ένα από τα ονόματα που θα ακούσει αύριο από το ραδιόφωνο…
Κοιμόμαστε ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο!!
Πως όλα θα έχουν τελειώσει!!!!!!!
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΒΕΡΙΣΟΓΛΑΚΗ Β1