«Και δεν μου λείπεις πια. Συνήθισα… έμαθα να ζω χωρίς εσένα. Μου πήρε λίγο καιρό αλλά έμαθα. Έμαθα και είμαι καλά. Και δεν με πειράζει. Ας κάνεις ό,τι θέλεις, ας είσαι όπου θέλεις. Δεν με νοιάζει πια. Δεν θέλω να είμαι μαζί σου. Κάποτε ήθελα, τώρα δεν θέλω. Δεν νιώθω τίποτα για σένα πια. Κάποτε σε αγάπησα, τώρα τίποτα. Κάποτε σε μίσησα, τώρα τίποτα. Βγαίνεις από μέσα μου σιγά σιγά. Ξεχνάω το πρόσωπό σου. Ξεχνάω τη φωνή σου. Ξεχνάω τα λόγια σου κι όλα όσα έζησα μαζί σου. Όχι όλα, αλλά σιγά σιγά ξεχνάω. Έκαψα τη φωτογραφία σου. Πέταξα τα δώρα σου. Δεν ξέρω γιατί. Αλλά πώς θα βγεις από μέσα μου αν υπάρχεις παντού; Έσβησα τον αριθμό σου – απ΄ το κινητό, δυστυχώς, όχι κι απ΄ το μυαλό μου. Διέγραψα τα μηνύματά σου κι ό,τι είχα δικό σου. Κι ίσως κάπως έτσι να διαγράψω κι εσένα.

Σε ψάχνω καμιά φορά μες στο σκοτάδι. Και δεν είσαι εκεί. Και μετά θυμάμαι ότι δεν πρέπει να είσαι εκεί. Ότι δεν θέλω να είσαι εκεί. Σε σκέφτομαι τα βράδια. Σκέφτομαι όλα αυτά που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όλα αυτά που έχω ξεχάσει. Αλλά ξημερώνει μετά και τα ξεχνάω πάλι.
Έχω τη ζωή μου τώρα. Κάνω ό,τι κάνω, πάω όπου πάω και είμαι καλά. Νομίζω… Δεν έχω ανάγκη να σου μιλήσω. Δεν έχω ανάγκη να σε δω. Ελπίζω να μη σε δω. Δεν θέλω, φοβάμαι. Γιατί δεν μπορώ να το ξανακάνω απ΄ την αρχή. Δεν μπορώ να σε ξεχάσω απ΄ την αρχή. Και δεν θα χρειαστεί. Το είπα, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Η τελευταία φορά ήταν και η τελευταία. Μεγαλώσαμε πια για να αναλωνόμαστε σ΄ αυτό το παιδιάστικο αστείο. Παιδιά ήμασταν, δεν νομίζεις; Μικροί κι ανόητοι… Και δεν ξέραμε… πού να ξέρουμε; Δεν μας είπε κανείς. Δεν ρωτήσαμε αλλά μάθαμε στο τέλος – με άσχημο τρόπο, αλλά μάθαμε. Και μεγαλώσαμε. Κι αλλάξαμε. Δεν σε ξέρω πια. Δεν με ξέρεις.

Μ΄ αγαπάς άραγε; Μ΄ αγάπησες ποτέ; Μικρή σημασία έχει…

Πού να΄σαι τώρα; Τι να κάνεις; Αναρωτιέμαι καμιά φορά. Πώς ζεις τώρα που δεν είμαι εγώ η ζωή σου; Άλλαξες στέκια, άλλαξες συνήθειες, άλλαξες παρέες, φίλους και γνωστούς; Εγώ άλλαξα. Γύρισα πίσω… Το πιστεύεις πως πέρασε τόσος καιρός; Γύρισα. Θυμάσαι τότε που μου΄λεγες ότι θα με περιμένεις; Ή τότε που μου πες όταν γυρίσω να ψάξω να σε βρω; Γύρισα. Πού είσαι; Άλλαξαν τόσα πολλά από τότε. Δεν σ΄ έψαξα. Δεν θα σε ψάξω. Αλλά δεν θυμάμαι πώς ζούσα εδώ πριν σε γνωρίσω. Τι έκανα; Πού πήγαινα; Δεν θυμάμαι… Τα φτιάχνω όλα απ΄ την αρχή. Χωρίς εσένα.

Και δεν μου λείπεις πια. Συνήθισα… Και μετά βραδιάζει. Και σε ψάχνω καμιά φορά μες στο σκοτάδι. Και δεν είσαι εκεί. Και μετά θυμάμαι ότι δεν πρέπει να είσαι εκεί. Ότι δεν θέλω να είσαι εκεί. Σε σκέφτομαι τα βράδια. Σκέφτομαι όλα αυτά που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όλα αυτά που έχω ξεχάσει. Αλλά ξημερώνει μετά και τα ξεχνάω πάλι. Και μετά βραδιάζει. Και καμιά φορά σε θυμάμαι και χαμογελάω. Και θέλω να΄ρθω να σε βρω. Αλλά πού να σε βρω μες στο σκοτάδι. Δεν είσαι εκεί. Αλλά ξημερώνει μετά και δεν θέλω να είσαι εκεί.
Τελειώνει το μελάνι μα δεν τελειώνουν όλα όσα θέλω να σου πω. Όλα όσα ήθελα να σου΄χα πει. Δεν στα είπα ποτέ, δεν πειράζει. Ίσως να στα πω κάποια μέρα, ίσως και όχι. Μικρή σημασία έχει… Γιατί δεν μου λείπεις πια.»

Μιχάλης Κόεβ

Τάξη Β΄