Γιώργος Κιμούλης
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά επαγγελματικά στο θέατρο το 1977 με τη θεατρική ομάδα «Ελεύθερο Θέατρο».
Το 1986 δημιούργησε τη δική του θεατρική ομάδα, το «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας». Το 1996 ίδρυσε δραματική σχολή. Είναι μέλος του «Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών» -στο οποίο κατά το παρελθόν έχει διατελέσει και αντιπρόεδρος- και μέλος της «εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων».
Έχει παντρευτεί και έχει χωρίσει δύο φορές. Πρώτος του γάμος με την τραγουδίστρια Μαργαρίτα Ζορμπαλα και δεύτερος με την Ελληνίδα πολιτικό Μαρία Δαμανάκη, με την οποία απέκτησε την κόρη του, Μαριάννα.
Από τον Οκτώβριο του 2016 είναι μέλος της επιτροπής διαλόγου για την συνταγματική αναθεώρηση.
Θεωρείται ο μεγαλύτερος ηθοποιός της γενιάς του.
Συνέντευξη του Κιμούλη στον Παπαδόπουλο Παύλο, δημοσίευση: 27/06/2016
Εχετε πει ότι δεν έχετε καλή σχέση με το χρήμα. Αυτό σας κάνει περισσότερο κατάλληλο για να ανεβάσετε τον «Πλούτο»; «Κατάλληλο δεν ξέρω, αλλά σίγουρα με ενδιαφέρει το θέμα. Στις παραστάσεις και στις θεατρικές μελέτες του «Πλούτου» επικεντρώνεται η προσοχή στη σύγκρουση μεταξύ Πλούτου και Πενίας. Ξεχνούν, όμως, ότι ο ποιητής στο τέλος του έργου οδηγεί τον Πλούτο στον οπισθόδομο, πίσω από την Ακρόπολη, στο θησαυροφυλάκιο του κράτους».
Τι σημαίνει αυτό; «Ο Αριστοφάνης είναι σαν να λέει: «Μην ασχολείστε με τον πλούτο σε ατομικό επίπεδο, αλλά σε συλλογικό». Μόνο αν το κράτος είναι πλούσιο, είναι πλούσιοι κι οι πολίτες».
Ο Γιώργος Κιμούλης σκηνοθετεί και παίζει στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, με την Αθηνά Τσιλύρα
Δηλαδή; Μου λέτε ότι ο Αριστοφάνης είναι ο πρώτος αριστερός; «Η αλήθεια είναι πως ο Αριστοφάνης θεωρούνταν ποιητής με αριστοκρατικές αντιλήψεις. Ο «Πλούτος», όμως, είναι το τελευταίο του έργο, όπου αποκρυσταλλώνεται η σταδιακή μεταβολή της πολιτικής θέσης του. Στον «Πλούτο» είναι εμφανής η διαφωνία του με τον ατομικό πλούτο. Λέει, δηλαδή, πως αν ο πλούτος κινείται σε ατομικό επίπεδο τότε ο θεός Πλούτος και η Πενία είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Είναι ένα είδος Ιανού…».
Εννοεί πως ο ατομικός πλούτος μπορεί να οδηγεί την κοινωνία στην πενία; «Ο ατομικός πλούτος οδηγεί στην πενία τη σκέψη και τα συναισθήματα του ανθρώπου. Και, πολλές φορές, η πενία της σκέψης και των συναισθημάτων οδηγεί στον ατομικό πλούτο».
Πρέπει να είμαστε φτωχοί για να έχουμε μυαλό; «Αυτό που λέω είναι πως η μοναδική λύση είναι να πάει ο πλούτος στον οπισθόδομο, δηλαδή στο θησαυροφυλάκιο του κράτους. Τότε μόνο μπορεί ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει ότι ο πραγματικός πλούτος βρίσκεται στην ποίηση, στη μουσική, στα συναισθήματα, στον ανθρωπισμό. Και όχι στο κυνήγι του χρήματος».
Πράγματι, ο πλούτος έχει οδηγήσει πολλούς πλούσιους στην πνευματική πενία. Και το βλέπουμε αυτό, ιδίως στη σημερινή Ελλάδα… «Ε, βέβαια το βλέπουμε… Αυτή είναι, λοιπόν, η ανάλυση που κάνω για το έργο και γι” αυτό παίζω εγώ και τον Πλούτο και την Πενία. Και προσθέτω κι ένα δικό μου κείμενο στη θέση της «Παράβασης»».
Είναι γνωστό ότι «πειράζετε» τα έργα που ανεβάζετε. Τώρα ξαναγράφετε και τον Αριστοφάνη; «Τώρα με «πειράζετε» εσείς, το προσπερνώ και σας εξηγώ: Πάντα στα έργα του Αριστοφάνη υπάρχει μια «Παράβαση», δηλαδή μια διακοπή του έργου κατά τη διάρκεια της οποίας ο κορυφαίος μιλάει απευθείας στο κοινό εξηγώντας κάποια πράγματα για το έργο. Σαν να μιλάει, δηλαδή, ο ίδιος ο ποιητής. Στον «Πλούτο» δεν υπάρχει αυτή η Παράβαση. Δεν ξέρουμε αν δεν υπήρχε ή αν υπήρχε και δεν έχει διασωθεί. Για παράδειγμα, στον «Πλούτο» δεν υπάρχει Χορός, ωστόσο υπάρχει μια νύξη περί αντίδρασης του Χορού. Τέλος πάντων, έγραψα μία Παράβαση για να δώσω μια ερμηνεία του έργου, αυτή που σας είπα».
Κάτι άλλο που μου είχατε πει στην προηγούμενη συζήτησή μας είναι ότι η μίμηση προέρχεται από την προστακτική «θυμήσου». Αρα ο ηθοποιός περιέχει τον ρόλο. Οταν μιμείται θυμάται κάτι από τον εαυτό του. «Φέρνει στην επιφάνεια αυτό που υπάρχει στη μνήμη του, κάτι που δεν είναι απαραίτητο ότι το έχει ζήσει, αλλά που το περιέχει ο χώρος της φαντασίας του».
«Βασιλιάς Ληρ» ο Γιώργος Κιμούλης
Μέσα σε αυτή τη διαδρομή στο θέατρο εσείς τι έχετε «θυμηθεί» από τον βαθύτερο εαυτό σας; «Ο ηθοποιός χρησιμοποιεί τη μνήμη του για να χτίσει κάτι σε ένα συμπυκνωμένο «τώρα». Αυτό που χρησιμοποιεί δεν έχει σχέση με ένα μόνο γεγονός…».
Δεν εννοώ αυτό. Εγώ προσπάθησα να σας ρωτήσω τι έχετε κατακτήσει στο πεδίο της αυτογνωσίας μέσα από την υποκριτική… «Κι εγώ προσπάθησα να ξεφύγω. Και να σας πω γιατί; Γιατί δεν θέλω να φανεί σαν ηττοπάθεια, αλλά αυτό που έχω πλήρως συνειδητοποιήσει είναι η ακραία δική μου αδυναμία και αναπηρία».
Αδυναμία σε τι; «Σε όλα! Από την έκφραση των συναισθημάτων μου, από τη δυνατότητα να εκφράσω τη σκέψη μου όπως θα ήθελα. Πώς θα ήθελα να ζω μέσα στο 24ωρο, πώς θα ήθελα να παίζω στη σκηνή. Οταν είσαι σε μικρότερη ηλικία, θέλεις την αδυναμία σου να την κάνεις δύναμη, αλλά η δύναμη βρίσκεται στη συνειδητοποίηση της αδυναμίας σου χωρίς αυτό να οδηγεί σε ηττοπάθεια».
Αρα, εφόσον έχετε συνειδητοποιήσει την «ακραία αδυναμία» σας, τότε είστε πιο δυνατός από ποτέ… «Συ είπας…».
Ο Πλούτος του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γ. Κιμούλη
Μήπως δεν είστε ικανοποιημένος με τίποτα; «Δεν είναι θέμα ικανοποίησης. Είναι κάτι βασικό που έχει σχέση με την υποκριτική. Είναι η σύγκρουση και ταυτόχρονα η συμφιλίωση με το ατελέσφορο. Αυτό που με ανεβάζει στη σκηνή σήμερα είναι ότι κάτι δεν ολοκλήρωσα στη σκηνή χθες. Παρόλο που γνωρίζω πως ούτε σήμερα θα το ολοκληρώσω, πιστεύω ότι θα ολοκληρωθεί, γι” αυτό και ανεβαίνω στη σκηνή. Η δουλειά του ηθοποιού είναι μια διαρκής συγκρουσιακή σχέση με το ατελέσφορο. Βιώνω την αντίφαση γιατί οι άνθρωποι βιώνουν και ζουν αντιφατικά. Δικαίωμα στην ελπίδα έχει μόνο ο γνώστης του απέλπιδου, αυτό πιστεύω».
Μπορεί, όμως, να σε πάρει από κάτω όταν ξέρεις από την αρχή ότι δεν θα πετύχεις τον στόχο… «Διαρκής ο πόλεμος με την κατατονία. Το θέατρο με την ευρύτερη έννοια φλερτάρει διαρκώς με την κατατονία…».
Είναι και ζήτημα χαρακτήρα. «Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου για να βλέπεις καλύτερα την πραγματικότητα την ίδια στιγμή που κινδυνεύεις να χάσεις την πραγματικότητα και να βρεθείς μόνος σου σε έναν χώρο φαντασιωσικό;».
Ειδικά επάνω στη σκηνή; «Και σε όλο σου το 24ωρο. Γιατί ο ηθοποιός είναι ηθοποιός 24 ώρες το 24ωρο. Γι” αυτό και λέω ότι η υποκριτική δεν διδάσκεται στη σχολή ή στη σκηνή. Η υποκριτική διδάσκεται στη ζωή».
Γιώργος Κιμούλης και Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης συναντιούνται στο «Σλουθ»
Πράγματι, πολλοί στις προσωπικές σχέσεις τους, αλλά και στη δημόσια ζωή, υποκρίνονται - και μάλιστα αριστοτεχνικά – χωρίς καθόλου να είναι ηθοποιοί… «Θέατρο, όμως, δεν είναι ψέμα, θέατρο σημαίνει αλήθεια».
Επειδή, όμως, υπάρχουν πολλές αλήθειες και όχι μία, μήπως κινδυνεύουμε από τους ηθοποιούς που δεν είναι ηθοποιοί; «Κινδυνεύουμε από τους μη ηθοποιούς. Γιατί ο ψεύτης είναι μη ηθοποιός. Αν είναι καλός ηθοποιός, δεν κινδυνεύουμε».
Γιατί ο καλός ηθοποιός θα μας αποκαλύψει την αλήθεια… «Ναι. Γιατί αλήθεια είναι αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Και οι ηθοποιοί, όπως λέει και ο Αμλετ, είναι τα ζωντανά χρονικά της κάθε εποχής…».
Βίντεο από την παράσταση «Πλούτος» του Αριστοφάνη 1994 στο Εθνικό
Μαθητές που εργάστηκαν
Αντώνης παπουτσής
Παναγιώτης πουγάτσιας
Κωσταντίνος Ρακιτζής
Πηγές
http://www.tovima.gr/vimagazino/interviews/article/?aid=810274
Σχολιάστε
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
