Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ

Από την Ελένη Φωτιάδου (Γ2)

  Το βιβλίο «Αγαπητέ θεέ» (2002) αποτελεί μια νουβέλα που έχει αναπτυχθεί σε μορφή επιστολών με παραλήπτη το Θεό, τις οποίες γράφει ένα δεκάχρονο αγόρι, ο Όσκαρ, μέσα στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται καθώς πάσχει από λευχαιμία. Εκφράζει τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του, τα παράπονά του, αλλά ταυτόχρονα και τα όνειρά του και τις ευχές του. Ο Όσκαρ γνωρίζει πόσο σοβαρή είναι η κατάστασή του και προσπαθεί να τη διαχειριστεί, σε αντίθεση με τους γονείς του οι οποίοι αρνούνται να αποδεχτούν την αλήθεια και να μιλήσουν μαζί του, πράγμα το οποίο προκαλεί την οργή και το θυμό του μικρού ήρωα: «Και τότε κατάλαβα ότι οι γονείς μου ήταν δειλοί˙ κι ότι (αυτό είναι το χειρότερο) με πέρναγαν κι εμένα για δειλό!» (σελ. 26). Ο μόνος άνθρωπος στο νοσοκομείο που του μιλά με ειλικρίνεια είναι η κυρία Ροζ, η οποία είναι πάντα δίπλα του και είναι αυτή που τον παρακινεί να γράψει στο Θεό και να αρχίσει να πιστεύει σε αυτόν. Στόχος του συγγραφέα δεν είναι να αφηγηθεί μια θλιβερή ιστορία που θα προκαλέσει συγκίνηση, αλλά να αφηγηθεί μια ιστορία μέσα από την οποία θα αγαπήσει ο αναγνώστης περισσότερο τον άνθρωπο και θα υιοθετήσει τις αξίες του ανθρωπισμού.

Πηγή: http://www.diavasame.gr/

 Μια φανταστική συνέντευξη από τον μεγάλο αυτό συγγραφέα:

Ερώτηση: Είμαι 14 ετών, μαθήτρια της Γ’ Γυμνασίου ενός σχολείου της Θεσσαλονίκης, εντυπωσιάστηκα και συγκινήθηκα από το βιβλίο σας και θέλω να μου εξηγήσετε γιατί μου συνέβη αυτό.

Απάντηση: Γιατί μίλησες με τον Όσκαρ, το κεντρικό πρόσωπο του έργου, και όπως αυτός σκέφτεσαι, προβληματίζεσαι, παραπονιέσαι, αλλά ταυτόχρονα ονειρεύεσαι και εύχεσαι.

Ερ. : Μίλησα, πως μίλησα;

Απ. : Όπως αυτός μίλησε με το θεό στο έργο, απλά του έγραψε. Έτσι κι εσύ απλά διάβασες.

Ερ. : Δεν καταλαβαίνω…

Απ. : Είναι θέμα προπόνησης, όπως είπε και η κυρία Ροζ στον Όσκαρ. Άνοιξε την καρδιά του, εκφράστηκε ελεύθερα, έγραψε τις ανησυχίες και τις αγωνίες του, ζητώντας μια ελπίδα φωτός.

Ερ. : Κατάλαβα. Μιλήστε μου για σας.

Απ. : Τι παραπάνω να σου πω για μένα, αφού διάβασες το βιβλίο μου. Μόνο, αν θέλεις, να διαβάσεις κι άλλα για να με μάθεις καλύτερα.

Ερ. : Έχετε γράψει πολλά;

Απ. : Αρκετά.

Ερ. : Μόνο θεατρικά έργα;

Απ. : Όχι, έχω γράψει και μυθιστορήματα και δοκίμια.

Ερ. : Πόσων χρόνων είστε;

Απ. : Γεννήθηκα το 1960.

Ερ. : Θεωρείτε τον εαυτό σας σημαντικό θεατρικό συγγραφέα;

Απ. : Κάποιοι κριτικοί με θεωρούν τέτοιο. Μάλιστα ορισμένοι έγραψαν πως είμαι ο σημαντικότερος γάλλος θεατρικός συγγραφέας της τελευταίας δεκαετίας. Πνευματικό τέκνο του Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο και του Σασά Γκιτρί.

Ερ. : Δεν ρωτάω ποιοι είναι αυτοί. Εσείς τι λέτε γι αυτά που γράφουν για σας;

Απ. : Ότι  θα  προτιμούσα αντί να γράφουν κριτικές για τα έργα των άλλων, να προσπαθούσαν να γράψουν έργα καλύτερα από τα έργα των άλλων. Θα σου μεταφέρω εδώ εμπιστευτικά μία φήμη. Ακούγεται πως οι κριτικοί θεάτρου είναι ατάλαντοι θεατρικοί συγγραφείς. Μην το πεις πουθενά αλλού όμως.

Ερ. : Φυσικά. Που γεννηθήκατε;

Απ. : Στην Αλσατία της Γαλλίας, έχω γερμανικές ρίζες, γι αυτό και το επίθετό μου είναι γερμανικό.

Ερ. : Τι δουλειά έκαναν οι γονείς σας;

Απ. : Ο πατέρας μου ήταν μποξέρ και η μητέρα μου πρωταθλήτρια του στίβου.

Ερ. : Εντυπωσιακό! Κι εσείς πως γίνατε συγγραφέας;

Απ. : Ακριβώς γι αυτό! Εξαιτίας των παιδικών βιωμάτων μου με τους γονείς μου, έγινα θεατρικός συγγραφέας  κι  αργότερα, αφού έμαθα  και να γράφω πέρα από το να εκφράζομαι, έγινα γενικός συγγραφέας.

Ερ. :  Μιας και μιλήσατε για βιώματα, πώς είστε σαν άνθρωπος, σαν χαρακτήρας;

Απ. : Εδώ θα επικαλεστώ τη γνώμη των άλλων για μένα και συγκεκριμένα των κριτικών. Με αποκαλούν  τεμπέλη,  ρέμπελο, αριστερό, έτοιμο πάντα να διαφωνήσει, αρνητή των έτοιμων ιδεών και συχνά βίαιο.

Ερ. : Καταλαβαίνω, με τέτοια δουλειά που έκανε ο πατέρας σας…  Εσείς συμφωνείτε με αυτά;

Απ. : Όχι βέβαια! Αφού τα λένε οι θεατρικοί κριτικοί!

Ερ. : Μάλιστα.  Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη.