Η ζωή πίσω από τα σίδερα

ΑΠΟ: 4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ - Νοε• 25•16

 

Η ζωή πίσω από τα σίδερα

 

Την Πέμπτη 20/12/2012 μία αντιπροσωπεία απ’το  σχολείο μας στην οποία ήμουν κι εγώ , πήγαμε στις φυλακές ανηλίκων στην Αυλώνα , για να πούμε τα κάλαντα στους φυλακισμένους . Σ’ αυτές τις φυλακές πηγαίνουν αγόρια από 16 έως 21 χρονών για αδικήματα όπως κλοπές ,φόνοι, βιασμούς , εμπόρια ναρκωτικών και συμμετοχή σε επεισόδια. Το κτίριο είναι υψίστης ασφαλείας. Η είσοδος είναι μια πελώρια σιδερένια  συρόμενη με μηχανισμό πόρτα ένας διάδρομος που περνά από ανιχνευτές μετάλλων. Υπάρχει  μια μεγάλη πολυκατοικία που περιλαμβάνει τα περισσότερα κελιά και τα υπόλοιπα κελιά , κυρίως απομόνωσης ,είναι διάσπαρτα μέσα στο κτίριο. Οι φυλακές περιστοιχίζονται  από ψηλούς τοίχους με αγκαθωτά σύρματα ,πάνω τους. Ομολογώ πως περίμενα να δω παιδιά χωρίς καθόλου ήθος και αξίες. Γι’αυτό με παραξένεψε ευχάριστα το γεγονός ότι υπήρχε σχολείο στις φυλακές.

Λίγες μέρες πριν από την επίσκεψη ένας απ’ τους καθηγητές –συνοδούς μας είπε λίγα λόγια για τις φυλακές , επειδή είχε ξαναπάει. Μας είπε ότι στις φυλακές δεν ήταν μόνο εγκληματίες , αλλά πολλοί απ’ τους φυλακισμένους  ήταν θύματα της κακιάς στιγμής. Κάποιοι έμπλεξαν σε τσακωμούς με τραγικό τέλος , άλλοι σε εμπόριο ναρκωτικών υπό καλή αμοιβή και υποσχέσεις ότι δεν θα πάθουν τίποτα, ενώ οι ίδιοι που υπόσχονταν ήταν τα ‘’καρφιά’’. Μάλιστα ένα 17χρονο παιδί που είχε πέσει θύμα  κακών περιστάσεων είχε βραβευθεί σε πανελλήνιο μαθηματικό διαγωνισμό και φέτος έχει προκριθεί στα ημιτελικά αυτού του διαγωνισμού. Όταν ο καθηγητής μας τον ρώτησε αν θέλει να του φέρει βιβλία μαθηματικών , εκείνος απάντησε ότι βιβλία έχει, χώρο για διάβασμα χρειάζεται.

Αφού είπαμε τα κάλαντα και είδαμε μια προσευχή  στο αμφιθέατρο  του  σχολείου πήγαμε να δούμε τις τάξεις . Μείναμε έκπληκτοι . Οι τάξεις μοιάζουν περισσότερο με βιβλιοθήκες απ’ τα πολλά βιβλία μέσα σ’ αυτές και διαθέτουν διαδραστικού ς πίνακες  , ‘όλα από δωρεές. Όταν φύγαμε είχα ήδη πάρει μια γεύση από το τι σημαίνει να είσαι εκεί και τι είδους άτομα βρίσκονται εκεί. Σκεφτείτε και προβληματιστείτε: Πώς είναι να ζεις για μήνες ή χρόνια σ΄ ένα κελί με άλλα τρία ή τέσσερα άτομα   και μόνο δυο ώρες προαυλισμό τη μέρα; Ένα είναι σίγουρο. Ακόμα κι ένας μήνας εκεί μέσα αρκεί για να αλλάξει τη ζωή κάποιου. Εκεί μέσα υπάρχουν κάποια παιδιά σαν κι εμάς , λίγο μεγαλύτερα βέβαια , με εξαιρετικά ταλέντα και προοπτικές για τη ζωή τους που έπεσαν θύματα της κακιάς ώρας. Άλλοι ίσως , να έχουν μετανιώσει και αποφασίσει να αλλάξουν.

Γι’ αυτό ας μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα , ας μη κρίνουμε αβασάνιστα τους συνανθρώπους μας,  αφού στην ανθρώπινη φύση τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο.

Λεωνίδας Ραμπαούνης

Η επίσκεψη στην οποία αναφέρεται ο Λεωνίδας , παλιός μαθητής του σχολείου μας , διοργανώθηκε από το 3ο Λύκειο Πετρούπολης , του οποίου είναι ακόμα μαθητής.

Το παιδί θέλησε να  μοιραστεί με τους παλιούς καθηγητές και τους συμμαθητές  του την προσωπική του εμπειρία.

Σχολιάστε

Top