Μακάρι να μπορούσα να πάρω την λύπη τους.

τα παιδιά έχουν δικαιώματα

Ομαδική εργασία της Ελπίδας, Λητώς, Νέβης, Φαίδρας της Δ2 τάξης

 

Μακάρι να μπορούσα να πάρω την λύπη τους.

Όλοι έχουμε πάει σε πλατείες, γειτονιές και σε στενά δρομάκια και αντικρίζουμε πολύ κόσμο. Άλλοι κάθονται και πίνουν καφέ, κοπέλες συζητούν και οι υπόλοιποι γυρνούν στα σπίτια τους μετά τα ψώνια.

Κανείς όμως δεν βλέπει στα μάτια τους αστέγους που κάθονται σε μια γωνιά απελπισμένοι με το χέρι σηκωμένο, περιμένοντας κάποιος να τους δώσει μια μικρή βοήθεια.

Μερικοί μάλιστα αλλάζουν δρόμο μόλις τους βλέπουν γιατί λένε πως δεν είναι καθαροί. Φυσικά και δεν θα είναι, αφού δεν έχουν σπίτι με μπάνιο και κρεβάτι, δεν έχουν φαγητό, ψάχνουν στα σκουπίδια και πάνω απ’ όλα δεν έχουν οικογένεια και μια ζεστή αγκαλιά, μια ανοιχτή πόρτα γεμάτη με καλοσύνη. Μόνο λύπη έχουν αυτοί οι άνθρωποι.

Αναρωτιέμαι πώς να ήταν αυτοί οι άστεγοι πριν.

Μακάρι να μπορούσα να πάρω την λύπη τους.

Κατερίνα Νικολάου, Στ2

 

Στην εποχή της εξέλιξης, κάποιοι….

Πάντοτε στην ανθρωπότητα υπήρχανε πόλεμοι και κρίσεις.

Η σημερινή κρίση που ζούμε είναι οικονομικός πόλεμος που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και προεκτάσεις σε πολλές χώρες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι απάτες και οι κλεψιές να αυξάνονται, ενώ πολλοί άνθρωποι χάνουν τα σπίτια και τις δουλειές τους. Λόγω της οικονομικής κρίσης αυξάνονται το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα.

Μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, απ΄ ότι λένε οι μεγάλοι, υπήρχε μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου, αλλά τώρα πάλι η ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους όλο και μεγαλώνει. Υπάρχουν παιδιά σε σχολεία που δεν τρώνε τίποτα και το πιο σημαντικό σκοτώνονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι σε πολλές χώρες του κόσμου για οικονομικά συμφέροντα.

Ζούμε στον 21ο αιώνα που είναι η εποχή της εξέλιξης της τεχνολογίας, της επιστήμης, της ιατρικής και καθημερινά υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε στο δρόμο χωρίς να μπορούνε να πάρουν ένα κομμάτι ψωμί και ένα μπουκάλι νερό.

Ηλιάνα Aτσίγκμπαση. Στ2 .

 

Σχολιάστε

Top