Από την Κλεοπάτρα Ελευθεριάδου

Ήρθε πάλι η μέρα που θα αποχαιρετήσουμε τα θρανία.

Κάθε χρόνο αυτή η γιορτή έκρυβε τη χαρά και την ανυπομονησία για τις διακοπές, που μας καλούσαν στην ελευθερία και τη διασκέδαση.

Όχι φέτος, όχι σήμερα! Γιατί σήμερα έχουμε όλοι ένα αγκάθι λύπης στην ψυχή μας. Είναι η αρχή ενός τέλους, του τέλους των ξέγνοιαστων χρονών του δημοτικού.

Γυμνάσιο πια. Δεν ξέρει κάνεις και καμία μας αν η συνεχεία των μαθητικών μας χρονών θα είναι πιο δύσκολη ή πιο εύκολη. Όλοι όμως ξέρουμε πως θα μας λείψει αυτή η σχολική αυλή στη σκιά της Ακρόπολης, το σχολειό μας διπλά στη γειτονιά των θεών, στην κάρδια της Αθήνας.

Για κάποιο λόγο θα λείψουμε ο ένας στον άλλο, με τα καλά, τα άσχημά μας, με τους καυγάδες και τα γέλια μας! Θα μας λείψουν οι γιορτές, οι αθλητικές εκδηλώσεις, και οι δραστηριότητες που όλοι οι δάσκαλοι του σχολειού ανεξαιρέτως τις στήριζαν!

Και ένα είναι σίγουρο, κανένα από τα παιδιά του Στ1, όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα ξεχάσει στο ξεκίνημά μας στην πρώτη δημοτικού το τρυφερό χέρι που μας άπλωσε η κυρία Ιφιγένεια και στην τελευταία τάξη την προσπάθεια της κυρίας Κικής να μας παραδώσει δυνατούς, και τους κάλους και τους μετρίους, στο επόμενο σκαλοπάτι της ζωής μας.

Αντίο δημοτικό σχολειό, σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας έδωσες αυτά τα ανέμελα και όμορφα έξη χρόνια.