του Ιάκωβου Θεοχάρη -Παπαδόπουλου

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα βασίλειο τραγικό βασίλευε ένας τύραννος πιο κακός και από τον Χίτλερ αλλά και πιο πλούσιος από τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Είχε τόσο  στρατό όσο όλο  το στρατό του κόσμου και 10 άτομα ακόμα.

Μια μέρα κατέβηκε στις φυλακές για να δει τον χειρότερο αλλά και τον εξυπνότερο κρατούμενό του. Όπως περπάταγε είδε στο βάθος του διαδρόμου μια πύλη που δεν την είχε ξαναδεί ως τότε.

Πλησίασε με  αρκετή προσοχή και περιέργεια και ακούμπησε το χέρι του πάνω της. Τότε η πύλη έγινε ένας άλλος διάδρομος σ” ένα γκριζόμαυρο χώρο  με δύο ανθρώπους να περπατάνε προς ένα άσπρο φως στο τέλος του διαδρόμου.

Ο βασιλιάς προχώρησε αργά και προσεκτικά προς το φως αλλά όταν έφτασε μπροστά από το φως είδε τον εαυτό του (με χρώμα) να παίζει χιονοπόλεμο με τους φίλους του σε ένα βουνό με λίγο, αλλά αρκετό για χιονοπόλεμο, χιόνι.

Ο βασιλιάς συγκινήθηκε λίγο, αλλά δεν τον ένοιαξε και γύρισε για να πάει στον κρατούμενό του.

Όταν έφτασε είδε τον κρατούμενο  που ήτανε κάπως ήρεμος και καλός μαζί του. Είδε πως οι αλυσίδες ήταν εντάξει και όλα πως είναι πρέπει να είναι.  Διέταξε με ένα νεύμα το φρουρό να βγει έξω και είπε στον κρατούμενο: «θέλω να μου πεις πού είναι τα σχέδια για   το όπλο που ετοίμαζες». Ο κρατούμενος δεν απάντησε. Τότε ο βασιλιάς φώναξε:»Λέγε  πού είναι «.

Τότε μπήκε ο φρουρός αγχωμένος. Ο βασιλιάς έγινε  έξαλλος και φώναξε:  «Η διαταγή είναι διαταγή! Έξω!». Ο φρουρός τότε είπε: «Δεχόμαστε επίθεση!». Ο βασιλιάς πήρε ένα πράσινο κίτρινο χρώμα και έμεινε άφωνος.

Μετά από λίγο ο βασιλιάς βρήκε ξανά τη μιλιά του αλλά μίλησε πολύ πιο σιγανά: «Κάντε αντεπίθεση». Και έτσι ο βασιλιάς έμεινε ξανά ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Ο κρατούμενος δεν του είπε τίποτα μετά από πολλές προσπάθειες του βασιλιά.

Το βράδυ ο βασιλιάς δεν μπορούσε να κοιμηθεί, γιατί άκουγε τα μπαμ-μπουμ από τον πόλεμο. Πήγε λοιπόν να κάνει μία βόλτα. Πέρασε από μία γειτονιά που δεν είχε ξανά περάσει και του φάνηκε πολύ θλιβερό, γιατί αυτό που έβλεπε ήταν η φτωχογειτονιά της πόλης. Έβλεπε ανθρώπους να πεθαίνoυν της πείνας και άλλους να μην μπορούν να περπατήσουν, ούτε να δουν  και σκέφτηκε πόσο καλά ζούσε αυτός σε σχέση με αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους.

Εκείνη την ημέρα ο βασιλιάς άλλαξε και έγινε πολύ (όταν λέμε πολύ εννοούμε πολύ) καλώς και έδινε  χρήματα για να φτιαχτούν  καλύτερες γειτονιές και καλύτερες δουλειές για όλους.

Ο πόλεμος τελείωσε μετά από πέντε βδομάδες. (Μαντέψτε ποιος νίκησε). Ο νικητής ήταν ο βασιλιάς!

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Τέλος