Μεταξία Αλεξανδρή, Φιλόλογος           

        Ένα Κυριακάτικο πρωινό του Δεκεμβρίου βρίσκομαι στην περιοχή της Ακρόπολης. Ο καταγάλανος αττικός ουρανός και η ολοκάθαρη ατμόσφαιρα κάνουν την Ακρόπολη πιο επιβλητική. Περπατώντας τη Δ. Αρεοπαγίτου με τα νεοκλασικά κτίρια αριστερά και το βράχο της Ακρόπολης δεξιά, αισθάνομαι ότι το περιβάλλον γοητεύει με το αρχαίο ελληνικό κάλλος και υπαγορεύει την αισθητική, το Ωραίο. Στη Ν. Α. κλιτύ του Ιερού βράχου, το θέατρο του Ελευθερέως Διονύσου μου φέρνει στο νου την αντίληψη των προγόνων μας για την παιδευτική αξία του θεάτρου, καθώς εκεί οι Αθηναίοι πολίτες «διδάσκονταν» υψηλές ανθρωπιστικές αξίες μέσα από τα έργα των Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αριστοφάνη. Προχωρώντας συναντώ την Αρχαία Αγορά, το χώρο της δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών, αλλά και την οδό Παναθηναίων, που μου φέρνει στο νου τα μοναδικά γλυπτά της ζωφόρου του Παρθενώνα, τα οποία απεικονίζουν την πομπή των ιερειών, οι οποίες θα πρόσφεραν στη θεά Αθηνά το ιερό πέπλο, αποδίδοντας στην προστάτιδα θεά τους τιμές.

            Σταματώ, όμως, την περιπλάνηση της σκέψης μου στο μακρινό παρελθόν, γιατί διαπιστώνω ότι σ’ αυτόν τον τόπο επιβεβαιώνεται η άποψη του Πλάτωνα «Ακόμα και οι τοίχοι εκπαιδεύουν τους πολίτες». Αλλά σχεδόν αυτόματα μού γεννιέται το ερώτημα σε ποιο περιβάλλον ζουν οι σημερινοί νέοι και τι μπορούν να διδαχτούν απ’ αυτό. Τι παιδεία παίρνουν από την τσιμεντοποιημένη γειτονιά, τα ακαλαίσθητα κτίρια, που δεν τους αφήνουν ούτε να αναπνεύσουν; Τι μαθαίνουν από το σύγχρονο «παιδαγωγό», την τηλεόραση, που προωθεί κίβδηλα πρότυπα,  πρότυπα απαιδευσίας, αλαζονείας και καταναλωτισμού; Τι τους προσφέρει το Facebook, όταν μέσα απ’ αυτό «εκφοβίζονται» πολλά παιδιά  και χάνεται  η ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους;

            Όλα αυτά με κάνουν να συνειδητοποιήσω ότι το σύγχρονο περιβάλλον δεν έχει να διδάξει κάτι ουσιαστικό στους νέους και ότι το έργο που έχουμε αναλάβει εμείς, οι δάσκαλοι, σήμερα είναι πολύ δύσκολο, γιατί καλούμαστε να εναρμονίσουμε τα όσα διδάσκουμε με όσα η κοινωνία προβάλλει και η εποχή απαιτεί, αν θέλουμε να πείσουμε τους νέους ότι αξίζει να προσπαθήσουν να κατακτήσουν τη  γνώση. Αν όμως, αγαπάμε τους νέους και έχουμε πάθος για τη δουλειά μας,  μπορούμε να γίνουμε συνοδοιπόροι και αρωγοί σε κάθε τους προσπάθεια…, γιατί οι νέοι χρειάζονται πρότυπα και όχι κριτική.