Ουζερί Τσιτσάνης

ΑΠΟ: ΠΡΟΣΜΙΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ - Δεκ• 21•15

Επιμέλεια άρθρου: Οδατζίδης Παναγιώτης

Δραματικη /Διάρκεια: 116’

Eλληνική ταινία, σκηνοθεσία Μανούσος Μανουσάκης με τους: Αντρέα Κωνσταντίνου, Χάρη Φραγκούλη, Γιάννη Στάνκογλου, Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, Βασιλική Τρουφάκου

Γραμμένο το 2001, το μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Ουζερί Τσιτσάνης» αναμειγνύει αληθινά πρόσωπα, ιστορικά γεγονότα και μυθοπλαστικά στοιχεία, αποτελώντας ένα καλογραμμένο χρονικό της καθημερινής πραγματικότητας στη γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη των αρχών της δεκαετίας του ’40. Αυτόν τον συνδυασμό μυθιστορηματικής βιογραφίας, ιστορικής καταγραφής και περιγραφής μιας ολόκληρης εποχής επιχειρεί και η ταινία του τηλεοπτικού Μανούσου Μανουσάκη («Ψίθυροι καρδιάς», «Άγγιγμα ψυχής» ), η οποία εστιάζει σεναριακά σε μια ιστορία αγάπης. Αυτήν του Γιώργου, κουνιά­δου του 26άχρονου τότε Βασίλη Τσιτσάνη, με τον οποίο έχουν ανοίξει μαζί ένα ουζερί.

Από τη μια παρακολουθούμε, λοιπόν, την προσπάθεια του νιόπαντρου συνθέτη να αντισταθεί στη συνολική καταπίεση και στους γύρω του πειρασμούς, όπως αυτόν της ταλαντούχας τραγουδίστριας Λέλας, εκτονώνοντας την εσωτερική του ένταση στο μπουζούκι, κι απ’ την άλλη τον κρυφό αντιστασιακό αγώνα του Γιώργου, ο οποίος θα ερωτευτεί τη συνεργάτιδά του Εστρέα. Η συνεύρεση ενός χριστιανού και μιας Εβραίας, όμως, είναι απαγορευμένη με κάθε τρόπο. Κι έτσι, ενώ οι ναζί κλιμακώνουν τις διώξεις τους, οι δύο νέοι θα ζητήσουν τη βοήθεια του Τσιτσάνη για να ξεφύγουν.

Πάνω στο φτηνό μελόδραμα, στις απίθανες συμπτώσεις και στη φωσκόλεια ρητορεία, έρχεται να προστεθεί και μια κακοσχεδιασμένη παραγωγή (από τα ψεύτικα αίματα και τις σκηνές πλήθους γυρισμένες με διαρ­κή κοντινά πλάνα μέχρι τους ίδιους πέντε Γερμανούς σε όλες τις σκηνές πάντα και παντού ), η οποία αφαιρεί από την ταινία και την τελευταία ρανίδα αληθοφάνειας. Σαν σε πλατό της Finos Film του ’70, τα πάντα θυμίζουν εδώ «Υπολοχαγό Νατάσσα» και «Κονσέρτο για Πολυβόλα», με ελάχιστες στιγμές πάλκου και λαϊκής μουσικής που –αλά «Ρεμπέτικο»– θα μπορούσαν να διασκεδάσουν τα καταδικασμένα προσχήματα.

ouzeri tsitsanis2 ok      ouzeri tsitsanis1 ok

                                           ΚΡΙΤΙΚΕΣ

 Ενός εφήβου: Καλό  έργο, σχετικά καλή  φωτογραφία, σενάριο, κουστούμια εποχής….και υπέροχοι ηθοποιοί . Θα προτιμούσα να έδινε περισσότερη βαρύτητα στην ναζιστική εποχή  και τέλος λίγη περισσότερη προσοχή στις λεπτομέρειες π.χ  κομπάρσοι κτλ

Ενός ενήλικα: Δυστυχώς για την ταινία, οι τομείς στους οποίους αποτυγχάνει είναι βαριά χαρτιά. Το βασικότερο πρόβλημα του κυρίου Μανουσάκη είναι ότι μάλλον δε φρόντισε να διδάξει σωστά τους ηθοποιούς του ή να βρει ηθοποιούς που διαθέτουν τη μαγική χημεία. Το αποτέλεσμα? Οι ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών ήταν υπερβολικά στημένες, ξύλινες και καρικατουρίστικες.. Αντίθετα, σε πολλές ρομαντικές και συγκινητικές στιγμές, έπιανα τον εαυτό μου να γελάει ή να σκέφτεται τον ηθοποιό να κάνει πρόβες για αυτήν την ατάκα ξανά και ξανά και κάτι τέτοιο είναι απλά απαράδεκτο. Σε τελική ανάλυση, είναι μια ταινία λίγο κάτω του μετρίου που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αφού σαν σύλληψη ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά μάλλον οι δημιουργοί κάπου το έχασαν στην πορεία. Κάπου δεν οργάνωσαν καλά την παραγωγή τους («χαμογελαστά» παιδάκια που τα χτυπάνε οι Ναζί), κάπου δεν επέμειναν στην λεπτομέρεια, κάπου δεν χρησιμοποίησαν τα ατού τους (μουσική του μεγάλου Τσιτσάνη)… Πάντως η ταινία δεν είναι μια χαμένη υπόθεση ,  άξιζε σαν ελληνική ταινία.

 

Σχολιάστε

Top