«Ένα διαφορετικό παζλ…»

Της Αμύρισσας Βιδάλη.

 

Ξαφνικά, χωρίς να μας ρωτήσει κανείς, βρισκόμαστε επιβάτες στο τρένο με το όνομα «Ζωή». Δεν ήταν δική μας επιλογή το να βρεθούμε σ’ αυτό. Ούτε το πότε θα πάψουμε να είμαστε επιβάτες. Κι όμως είμαστε επιβάτες. Και θα είμαστε για ένα x χρονικό διάστημα που πάλι δεν θα το έχουμε διαλέξει εμείς.

Με την πάροδο του χρόνου, θ’ αλλάζουμε βαγόνια και συνεπιβάτες. Άνθρωποι θα έρχονται και θα φεύγουν. Κι ο καθένας από εμάς είναι ένα κομμάτι ενός τεράστιου παζλ.

Κι αυτό το κομμάτι, άλλοτε θα βρίσκει άλλα κομμάτια με τα οποία οι εσοχές και οι προεξοχές του δεν θα ταιριάζουν καθόλου και η σχέση δεν θα έχει διάρκεια.

Άλλοτε πάλι, θα υπάρχουν κομμάτια τα οποία, αν και δεν ταιριάζουν απόλυτα μ’ εμάς, για έναν περίεργο λόγο εφάπτονται μαζί μας και γεννιέται μια όμορφη σχέση, μια συνύπαρξη αρμονική -οποιουδήποτε είδους, φιλική ή ερωτική- που θα κρατήσει για καιρό.

Και αν είσαι τυχερός, μπορεί να συναντήσεις, μέσα στα τόσα εκατομμύρια κομμάτια, εκείνο το τέλειο, το ιδανικό κομμάτι, που σε συμπληρώνει κατάλληλα και είναι φτιαγμένο μόνο για εσένα. Για να καλύψει μονάχα τις δικές σου ανάγκες και  αντίστροφα εσύ τις δικές του. Είναι η πιο εκπληκτική σχέση που μπορεί να χαρίσει σε κάποιον το παζλ.

Υπάρχουν βέβαια τσιτάτα του είδους «Τα ετερώνυμα έλκονται»  , όμως η αντιστοιχία τους στην πραγματική ζωή δεν είναι και τόσο απόλυτη.

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν καθορίζονται από τη χημεία, τη φυσική και τους νόμους τους. Είναι ένα σύνολο μικρών καθημερινών πραγμάτων και κατάλληλων συγκυριών και χρονικών στιγμών που θα καθορίσει τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Κι όλα αυτά εκτυλίσσονται ενόσω το τρένο συνεχίζει την αέναη και διαρκή πορεία του με προορισμό άγνωστο και σταθμούς το ίδιο άγνωστους. Και οι επιβάτες έρχονται και φεύγουν σε μία δίχως λογική εναλλαγή.

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι πάντα εύκολες, δεν κυλούν πάντα ομαλά, αβίαστα και δίχως απρόοπτα. Έχουν δυσκολίες, περνούν από σκαμπανεβάσματα και πολλές φορές ανακαλύπτουμε ποιοι πραγματικά αξίζουν, όχι όταν βρίσκονται πλάι μας στα δύσκολα, αλλά στις ευτυχισμένες μας στιγμές.

Γιατί στις δυσκολίες, όλοι αισθάνονται την ανάγκη να βρεθούν πλάι μας και να μας συμπαρασταθούν. Αλλά αυτοί που πραγματικά αξίζουν έχουν το θάρρος να βρεθούν κοντά μας όταν είμαστε ευτυχισμένοι και μπορούν να μοιραστούν μαζί μας τη χαρά μας χωρίς ζήλεια, αλλά με χαμόγελο. Γιατί είναι ευκολότερο να διαχειριστείς τον ξένο πόνο, δεν σ’ ενδιαφέρει από την στιγμή που δεν είναι δικός σου. Ενώ στη χαρά, υπάρχει πάντα ένα τσίμπημα ζήλειας, θέλεις να την οικειοποιηθείς.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι τα λάθη δεν μπορούν να αποφευχθούν ακόμα κι αν υπάρχουν άτομα που μας προειδοποιούν γι’ αυτά και μας καθορίζουν την σωστή οδό. Όμως, όση ορθότητα κι αν εμπεριέχεται στα λόγια τους, αν οι ίδιοι δεν διαπράξουμε τα ίδια λάθη για τα οποία μας προειδοποιούσαν, δεν πρόκειται να νουθετηθούμε.

Γιατί η ανθρώπινη φύση, είναι φτιαγμένη έτσι ώστε η σοφία, η ωριμότητα και η γνώση να επέρχονται αφού οι ίδιοι διαπιστώσουμε ιδίοις όμασι το σωστό και το λάθος – αν υποθέσουμε πως σωστό και λάθος μετριούνται αντικειμενικά και όχι υποκειμενικά.

Και κάποια μέρα ο ελεγκτής περνά και μας ενημερώνει πως φτάσαμε στον τερματικό σταθμό. Εμπειρίες και στιγμές είναι οι μόνες αποσκευές που δικαιούμαστε να πάρουμε μαζί μας στην άγνωστη τοποθεσία που αποβιβαστήκαμε. Και όταν έχουμε κατέβει, ακόμα δεν έχουμε μάθει ποιος είναι ο οδηγός του τρένου. Για τον καθένα έχει διαφορετικό όνομα, κι ανάλογα την πίστη του, ανάλογο είναι και το μέρος που αποβιβάζεται.

Αλλά πριν από την αποβίβαση, έχουμε συμμετάσχει στο πιο διασκεδαστικό και αξιοθαύμαστο παζλ που έχει δημιουργηθεί ποτέ. Είναι πολυμορφικό, πολύχρωμο, ιδιαίτερο. Δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε πάντα τέλειο και ίσως καμιά φορά να πληγωθούμε, να απογοητευτούμε. Κι όμως, εν τέλει, είναι το πιο απολαυστικό και ευφάνταστο παζλ που έχει δημιουργηθεί ποτέ…!

Σχολιάστε

Top