Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε να σηκωνόμαστε καθημερινά και να επικοινωνούμε με την οικογένεια μας; Που μπορούμε να εξυπηρετήσουμε μόνοι μας τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας ;Όλα αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητa και αποτελούν την καθημερινότητα μας για κάποιους άλλους είναι ένας καθημερινός αγώνας…
Στις 21 Δεκεμβρίου του 2016 η χορωδία και το δεκαπενταμελές μαθητικό συμβούλιο του σχολείου μας επισκέφτηκε το ίδρυμα σπαστικών παιδιών στην Αργυρούπολη , «Πόρτα Ανοιχτή» . Η επίσκεψη μας πραγματοποιήθηκε με απώτερο σκοπό την προσφορά δώρων στα παιδιά του ιδρύματος. Κανείς όμως από εμάς δεν μπορούσε να είχε φανταστεί πως δεν ήμασταν εμείς αυτοί που κάναμε μια προσφορά , αλλά αυτοί που την δεχτήκαμε .
Φτάνοντας στο ίδρυμα αντικρίσαμε μια μεγάλη ομάδα παιδιών να στέκονται και μας κοιτάνε μας με ένα αθώο βλέμμα και ένα φωτεινό χαμόγελο. Μείναμε για λίγη ώρα παγωμένοι, νιώθοντας αβέβαιοι για το πώς έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα παιδία. Αυτά όμως τα γλύκα προσωπάκια γρήγορα μας υπενθύμισαν πως αντικρίζαμε πρώτα από όλα ανθρώπινες ψυχές και έπειτα άτομα με ειδικές ανάγκες. Τα τραγούδια της χορωδίας πλημμύρισαν τον χώρο και τα δάκρυα συγκίνησης τα μάτια μας, βλέποντας τη χαρά ζωγραφισμένη στα δικά τους μάτια. Στην συνέχεια γίναμε ένα με τα παιδιά, επειδή θέλαμε να τους δώσουμε τα δώρα τους, να τα γνωρίσουμε και να τους ευχηθούμε. Οι αγκαλιές, οι ευχές τους και οι κινήσεις με τις οποίες έδειχναν την ευχαρίστησή τους μας συγκλόνισαν, γιατί ξέρουμε ότι σε αυτά τα παιδιά δεν υπάρχει ίχνος προσποίησης και υστεροβουλίας. Διαπιστώσαμε ότι με την εκπαίδευση και με τη δύναμη της θέλησής τους εξέλιξαν τις δυνατότητές τους ώστε να μπορούν να συνυπάρχουν και να επικοινωνούν με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Όμως το μεγαλύτερο μάθημα που μας δίδαξαν με την παρουσία τους, ήταν πως ίσως εμείς είμαστε τα άτομα με ειδικές ανάγκες αφού έχουμε εστιάσει στον καταναλωτισμό, τον εγωισμό και την αδιαφορία για τους άλλους. Νιώθουμε ανικανοποίητοι και στεναχωριόμαστε για ασήμαντους λόγους, ενώ αυτά τα παιδία χαμογελούν για «ασήμαντους λόγους» …
Επειδή λοιπόν είμαστε πολύ τυχεροί για αυτό που είμαστε, θα πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη και ευτυχία για τα απλά καθημερινά πράγματα, όπως το να σηκώνεσαι από το κρεβάτι και να πηγαίνεις στο σχολείο, να διαβάζεις ένα βιβλίο, να παίζεις μουσική, να γελάς με τα αστεία των συμμαθητών σου… Για όλα αυτά πρέπει να γεμίσουμε την καρδία μας με αγάπη προς τον εαυτό μας και προς τον συνάνθρωπο, είτε αυτός είναι άσπρος είτε είναι μαύρος, είτε είναι ΑΜΕΑ είτε και όχι. Απλά γιατί είναι άνθρωπος και άνθρωπος θα πει να αγαπάς και να προσφέρεις ανιδιοτελώς …
Γιωλένα Εμμανουηλίδου, τμήμα Γ΄1
φωτογραφία: Παντελής Σκλαβούνος
