Ένας διαχρονικός τρόπος έκφρασης τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία. Αποτελεί τον καθρέφτη της προσωπικότητας του ατόμου και τον φακό που μεγεθύνει τα προβλήματα ώστε να είναι ορατά από όλους . Μέσω αυτής εκφράζει τα συναισθήματά του ,τους προβληματισμούς του ,ικανοποιεί την ανάγκη του για δημιουργία. Επικοινωνεί μέσω των δημιουργημάτων του με τους συνανθρώπους του καλλιεργώντας μια σχέση πομπού και δέκτη.
Σε καιρούς ταραχώδεις που η κριτική σκέψη του ατόμου είχε αδρανοποιηθεί και εξωγενείς ακραίοι πολιτικοί και όχι μόνο παράγοντές τον φανατίζουν και δεν του επιτρέπουν να εκφραστεί ελεύθερα βρίσκει το πνευματικό του λιμάνι στην τέχνη. Θα προβάλλει την αντίσταση του με την συγγραφή ποιημάτων . Θα προσπαθήσει να παρακινήσει τους συνανθρώπους του ,αποκαλύπτοντας τους την αλήθεια δημιουργώντας τραγούδια. Ορισμένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά έργα στην Ελλάδα γεννήθηκαν πριν και μετά από την Δικτατορία των Συνταγματαρχών. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: την μελοποίηση της Ρωμιοσύνης από τον Μίκη Θεοδωράκη , τα διαχρονικά τραγούδια του Νίκου Ξυλούρη και πολλά ακόμα. Βέβαια αυτό ο τρόπος αντίδρασης δεν περιορίζεται εντός των συνόρων. Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου το 1939 στην Ισπανία αναδείχθηκε η μεγάλη καλλιτεχνική φυσιογνωμία του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Θα ήταν παράλειψη εάν δεν αναφέραμε ότι η Γκουέρνικα του Πάμπλο Πικάσο βασίζεται στις προσωπικές αναμνήσεις του ζωγράφου από τον βομβαρδισμό της ισπανικής πόλης Γκουέρνικα από τα στρατεύματα του δικτάτορα Φράνκο.
Κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι και εμείς βιώνουμε τώρα μια τέτοια ταραχώδη περίοδο. Τα πεδία των μαχών δεν είναι οι πόλεις και οι πεδιάδες αλλά τα χρηματιστήρια και οι συνδιασκέψεις των οικονομικών ενώσεων. Οι νέοι λόγω του επαναστατικού πνεύματος από το όποιο διακατέχονται προβαίνουν σε αντιδραστικές ενέργειες όπως πορείες και καταλήψεις σχολείων-πανεπιστημίων που συνεπάγονται επεισόδια και βανδαλισμούς. Τα πολεμικά μηνύματα των ακροδεξιών κινημάτων της Ευρώπης σε συνδυασμό με τα τρομοκρατικές ενέργειες βρίσκουν έφορο έδαφος στις ψυχές των νέων για να μπολιάσουν τις εθνικιστικές και φιλοπόλεμες ιδέες τους , καθώς έχει αδρανοποιηθεί η κριτική τους σκέψη.
Το σχολείο δεν πρέπει να παραμείνει αδρανές. Παρέχοντας στους μαθητές του υγιή καλλιτεχνικά βιώματα θα τους προσφέρει ένα υγιή τρόπο αντίδρασης ενώ ταυτόχρονα θα τους ενεργοποιήσει την κριτική σκέψη. Δεν είναι αναγκαίο το σχολείο να προβεί σε φαντασμαγορικές ενέργειες. Είναι αδιανόητο οι μαθητές να διδάσκονται τα αντιπολεμικά μηνύματα από την Ελένη του Ευριπίδη και την τήρηση των ηθικών και θρησκευτικών νόμων από την Αντιγόνη του Σοφοκλή και να μην έχουν παρακολουθήσει αυτές τις τραγωδίες επειδή ‘βαριούνται’ ή να θεωρούν αυτή τη δράση έναν ακόμα σχολικό περίπατο, άρα χωρίς να εμπεδώνουν αυτά τα μηνύματα. Η παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης που θα συνδυάζεται με μια συζήτηση στο τέλος της με τους ηθοποιούς , θα βοηθήσει τους μαθητές να μελετήσουν σε βάθος τα μηνύματα της παράστασης . Θα τους διδάξει να μην μένουν στα φαινόμενα όπως τα ωραία σκηνικά αλλά να εμβαθύνουν εις βάθος είτε κατανοώντας τους προβληματισμούς του έργου είτε στη καθημερινότητα τα πραγματικά αίτια των γεγονότων. Το σχολείο οφείλει να προωθεί την καλλιτεχνική δράση ως τρόπο υγιούς αντίδρασης. Αντί για τις χρονοβόρες και επεισοδιακές καταλήψεις θα μπορούσαν να εκφράζονται οι προβληματισμοί και τα αιτήματα των νέων μέσω ενός κολάζ ή ενός τραγουδιού, το οποίο θα αποστέλλεται στα ΜΜΕ και θα αναρτώνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θα ικανοποιούνται οι ανάγκες τους για έκφραση και για έντονη προβολή των θέσεών τους.
Μην παραμελούμε την τέχνη. Έχει να μας προσφέρει τόσα πολλά εντελώς δωρεάν. Μας αφυπνίζει από τη λήθη της καθημερινότητας , μας προσφέρει παραμυθία από τα προβλήματα της και μας δίνει απλόχερα την αισθητική τέρψη που απουσιάζει από την ζωή μας.
Συμεών Βαϊδάνης , Β4
