Το «Χαμόγελο του παιδιού» στο Γυμνάσιο-Λύκειο Αρμενίου!

3

Της Νικολέτας Κουκουμάνη, Α” Λυκείου

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ενημέρωση για το θέμα της ενδοσχολικής βίας είχαν οι μαθητές του γυμνασίου Αρμενίου με την επίσκεψη της κυρίας Δήμητρας Κωστούλα, ψυχολόγου από το Χαμόγελο του Παιδιού, κατόπιν προσκλήσεως από τη φιλόλογο του σχολείου μας κυρία Ελένη Διβάνη. Η συντάκτις της εφημερίδας μας Νικολέτα Κουκουμάνη ήταν εκεί και κατέγραψε τις σημαντικότερες παρατηρήσεις της κυρίας Κωστούλα.

1Είναι πολύ σημαντικό στην σημερινή εποχή να γνωρίζουμε ότι οι ανάγκες των παιδιών είναι πολυάριθμες και σίγουρα δεν είναι2 δυνατόν να καλυφθούν στο σύνολό τους. Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα από ελάχιστο ποσοστό παιδιών δεν τους λείπει κάτι – εκτός αν τα παιδιά χαρακτηρίζονται ως άπληστα -ενώ το υπόλοιπο προσπαθούν να επιβιώσουν διότι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες (φτώχεια). Η ενημέρωση λοιπόν των μαθητών και μαθητριών της Β” Γυμνασίου από την υπεύθυνη ψυχολόγο της γραμμής 1056 (βασικός σκοπός της γραμμής είναι η προστασία και η προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών) ήταν απαραίτητη για την κατανόηση διάφορων δύσκολων καταστάσεων που βιώνουν πολλά παιδιά σήμερα.

4Όπως όλοι γνωρίζουμε τα δικαιώματα μας τελειώνουν εκεί που αρχίζουν του άλλου. Σύνηθες είναι το φαινόμενο της5 ταύτισης της πλάκας με τον εκφοβισμό. «Πλάκα δεν είναι όταν το παιδί φοβάται, ντρέπεται και αγχώνεται για το τι θα του συμβεί». Μεγάλο ποσοστό παιδιών δεν επιθυμούν να συνεχίσουν το σχολείο διότι οι παρέες των συνομηλίκων τους δεν τους αποδέχονται όπως είναι.

«Όλοι είναι ίσοι και ταυτόχρονα διαφορετικοί» Σ” αυτό το σημείο η ψυχολόγος μας έδωσε ένα πολύ απλό παράδειγμα ενός παιδιού που ζούσε σ΄ ένα σχολείο στο οποίο αντιμετώπιζε προβλήματα εκφοβισμού από τα παιδιά. Είναι γεγονός ότι καταλαβαίνεις την θέση του άλλου όταν βρεθείς εσύ ο ίδιος. Αυτό που μπορείς να κατανοήσεις είναι τα συναισθήματα του και αν ειλικρινά θα ήθελες να είσαι στη θέση ενός παιδιού στο οποίο ασκούνταν μια μορφή βίας.

Το πρόβλημα τη ενδοσχολικής βίας σε οποιαδήποτε μορφή είναι πολύ σημαντικό, αλλά συχνά περνά απαρατήρητο διότι τα θύματα φοβούνται να μιλήσουν. Το σημαντικότερο είναι λοιπόν να βρουν το θάρρος και να απευθυνθούν στους γονείς και στους καθηγητές τους, διότι μόνο έτσι θα λυθεί το πρόβλημα.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης