ΟΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

ΑΠΟ: ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ - Ιουν• 10•13
ΟΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Οι πρώτοι κάτοικοι ασχολούνταν με την καλλιέργεια των δημητριακών, τ’ αμπέλια, τις ελιές και με την κτηνοτροφία. Μερικοί παράλληλα με τα πιο πάνω έκαναν και ασβεστοκάμινα και καρβουνοκάμινα. Αργότερα άνοιξαν πηγάδια και άρχισαν να καλλιεργούν βαμβάκια, καπνά, λαχανικά και τελευταία διάφορα οπωρικά.

Γκολικιές (συνεργασίες)

Σε μερικές δουλειές δεν μπορούσαν οι άνθρωποι μόνοι τους να τα βγά­λουν πέρα. Όπως στο όργωμα (τα δύο ζώα), στο θερισμό (πολλά χέρια) και κυρίως στο αλώνισμα, γιατί εδώ χρειάζονταν πιο πολλά ζώα και πιο πολλά χέρια. Γι’ αυτό έκαναν τις γκολικιές.Αυτές γίνονταν με τα σόγια, π.χ. Ντριτσαίοι, Δημητρατσαίοι, Κυρα- καίοι, Παπαίοι, Σταμουλαίοι, Σακκουλαίοι, Πρωτοπαπαίοι, Καπετζαίοι και πολλοί άλλοι.

Αλώνισμα

Από τον Ιούνιο μέχρι τις αρχές Ιουλίου το αλώνισμα ήταν ξεσηκωμός. Μόλις τέλειωνε το κουβάλημα των δεματιών στα αλώνια, το λόγο είχαν τα μουλάρια. Όσοι δεν είχαν μουλάρια ή βοήθαγαν τους άλλους να τελειώσουν ή περίμεναν στο τέλος. Πρώτα αλώνιζαν στη Δήμαινα, γιατί στα πεδινά τα στάρια ωρίμαζαν πιο γρήγορα. Μετά οι περισσότερες οικογένειες πήγαιναν και στο Αγγελόκαστρο, όπου είχαν και σπίτια δικά τους, και έμεναν μέχρι το τέλος του καλοκαιριού λόγω ελονοσίας. Υπεύθυνος για τη φύλαξη ήταν καθορισμένος ένας αγροφύλακας που έπαιρνε ως αμοιβή ένα δοχείο στάρι από τον καθέναν.
Μερικοί από τ” αφεντικά, τα βράδια, κοιμούνταν στ’ αλώνια και φύλαγαν κι αυτοί τις θημωνιές από τους κλέφτες ή από φωτιά. Έτσι στις παρεόυλες γίνονταν ωραία γλέντια και πειράγματα.

Πώς γινόταν το αλώνισμα

Έδεναν τα ζώα σε ζευγάρια (2, 3 ή 4) και όλα μαζί από το λαιμό για να μη χωρίζονται. Κάθε ζευγάρι έσερνε και από ένα ντουγένι. Όλα αυτά τα ζευγάρια έρχονταν γύρω γύρω με κάποιους επάνω στα ντουγένια να τα καθοδηγούν. Όταν τέλειωνε το αλώνισμα, μάζευαν το “λιώμα” (άχυρο και στάρι μαζί) σε μια γραμμή από Βορρά προς Νότο. Αυτό το έκαναν για να βοηθήσει ο ανατολικός αέρας, ο “μπάτης”, στο λίχνισμα που γινόταν αρχικά και κύρια με το καρπελό (δικριάνι ξύλινο). Δούλευαν απαραίτητα 3-4 τέτοια εργαλεία από το πρωί μέχρι το σού­ρουπο. Όταν είχε φύγει πια το πολύ άχυρο, συνέχιζαν το λίχνισμα με ξύλινα φτυάρια, για να ξεχωρίσουν τελείως και τα τελευταία άχυρα. Μετά, το στάρι πήγαινε υποχρεωτικά στο σπίτι στο αμπάρι.

Από τα ξημερώματα της άλλης ημέρας έπαιρναν τα άχυρα απ’ τ’ αλώνια, τα ’βαζαν στα χαράρια (μεγάλα σακιά), τα φόρτωναν στα μου­λάρια και τα πήγαιναν στο σπίτι. Άνοιγαν μια τρύπα στη σκεπή και τα έριχναν κατευθείαν στον αχυρώνα.

Τρύγος

Τέλη Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου τρυγούσαν τ’ αμπέλια. Άλλοι έκοβαν, άλλοι κουβαλούσαν, όλο το χωριό γενικά ήταν στο πόδι. Όταν τα σταφύλια έφταναν στους ληνούς (δεν είχαν όλοι), άρχιζε το πάτημα από τους άντρες, που το διασκέδαζαν δεόντως με φαγοπότι και καλα­μπούρια. Είχαν φροντίσει να είναι έτοιμα τα βαρέλια για να δεχτούν το νέο μούστο. Αυτές τις ημέρες οι νοικοκυρές έφτιαχναν τις παραδοσιακές μουσταλευριές και το υπέροχο πετιμέζι (από μούστο βέβαια).

Σχολιάστε

Top