Γενικές Πληροφορίες για τους Δελφούς

Οι Δελφοί ήταν αρχαία ελληνική πόλη στην οποία λειτούργησε το σημαντικότερο μαντείο του αρχαιοελληνικού κόσμου.

Η πόλη αναφέρεται από τους ομηρικούς χρόνους με την ονομασία Πυθώ. Στην αρχή των ιστορικών χρόνων ήταν μία από τις πόλεις της αρχαίας Φωκίδας, αλλά σταδιακά ο ρόλος της πόλης ενισχύθηκε και εξελίχθηκε σε πανελλήνιο κέντρο και ιερή πόλη των αρχαίων Ελλήνων. Αποτέλεσε επίσης κέντρο της Δελφικής Αμφικτυονίας. Οι Δελφοί διατήρησαν τη σημαντική τους θέση μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ., οπότε δόθηκε οριστικό τέλος στη λειτουργία του μαντείου με διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄. Τους επόμενους αιώνες η πόλη παρήκμασε και εγκαταλείφθηκε οριστικά την περίοδο των σλαβικών επιδρομών.

Οι Δελφοί, ένας ιερός τόπος που υπηρέτησε πιστά το θρησκευτικό και μεταφυσικό συναίσθημα του αρχαίου κόσμου για περισσότερους από 20 αιώνες, κείτεται κάτω από τον επιβλητικό και σχεδόν πάντα χιονισμένο όγκο του Παρνασσού..  Το εντυπωσιακό περιβάλλον και το υποβλητικό τοπίο συνεισφέρουν πολύ στη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος στον υποψιασμένο επισκέπτη που ποτέ δεν έρχεται εδώ χωρίς να προσδοκά να συλλάβει λίγη, έστω ελάχιστη, από τη μυστηριακή κατάνυξη των αρχαίων επισκεπτών που έρχονταν εδώ για να συμβουλευτούν την ιέρεια του θεού του φωτός για μικρά ή μεγάλα ζητήματα που τους ταλάνιζαν. Και όσοι γνωρίζουν γιατί το διάβασαν, ή το άκουσαν κάποτε, καταλαβαίνουν απόλυτα γιατί ο ποιητής διάλεξε αυτόν τον «λυτρωμένο από τον χρόνο» τόπο για να αντιστοιχήσει την αιώνια γη με τους αρχέγονους όσο και υψηλούς σκοπούς του ανθρώπου. Κοιτώντας ο επισκέπτης κάτω και μακριά, όσο φτάνει η ματιά του, βλέπει την καρπισμένη γη της Φωκίδας και στο βάθος τα σκουρόχρωμα νερά του Κορινθιακού κόλπου. Και σηκώνοντας ψηλά το βλέμμα ατενίζει από πάνω του τα έλατα και τις ασπρισμένες, ή γυμνές κορφές του πανύψηλου και πανάρχαιου Παρνασσού.  Και μπροστά του τα απομεινάρια του ιερού μαντείου που στέκουν αδιάψευστος μάρτυρας της παρουσίας, σε αλλοτινούς χρόνους, της ιέρειας που έδινε στους πιστούς τον χρησμό της με την μυστηριακή, μουρμουριστή, όσο και καθαρή φωνής της. «ΗΞΕΙΣ ΑΦΗΞΕΙΣ ΟΥ ΕΝ  ΠΟΛΕΜΩ ΘΝΗΞΕΙΣ».

Εδώ έρχεται και ο σύγχρονος επισκέπτης με κατάνυξη προσπαθώντας να συλλάβει το βαθύτερο νόημα του χώρου που χαμένος στα βάθη του χρόνου λύνει τα ανθρώπινα προβλήματα και υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων την ιερότητά του. Μέχρις τον τελευταίο χρησμό που ακούστηκε εδώ από τα τρεμάμενα χείλη της δακρυσμένης ιέρειας «Είπατε τώ βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ», δηλαδή αρνήθηκε να δώσει χρησμό και επισημοποίησε την οριστική πτώση των αρχαίων θεών και την επιβολή της νέας θρησκείας.

Μαντείο των Δελφών

To Μαντείο των Δελφών ήταν το γνωστότερο μαντείο της Αρχαίας Ελλάδας και του τότε γνωστού κοσμου. Βρίσκεται στους Δελφούς. Θεωρείται ο ομφαλός του κόσμου, γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Ζευς άφησε δύο αετούς, έναν προς την Ανατολή και έναν προς την Δύση, συναντήθηκαν στους Δελφούς. Ήταν αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα. Η Πυθία ήταν το διάμεσο, με το οποίο επικοινωνούσε ο θεός, και έδινε τους χρησμούς, που καταγράφονταν.

Δελφικοί Ύμνοι

Οι Δελφικοί Ύμνοι αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα από τα ελάχιστα δείγματα αρχαίας Ελληνικής μουσικής. Πρόκειται για δύο ύμνους αφιερωμένους στον θεό Απόλλωνα που βρίσκονται χαραγμένοι σε μάρμαρο στο Θησαυρό των Αθηναίων. Πιθανή χρονολογία είναι το 138 ή 128 π.Χ.^[1] και εκδόθηκαν σε βιβλίο το έτος 1893-94.

Ο Παιάνας των Δελφών του έτους 138 π.Χ. είναι εξαιρετικό δείγμα εφαρμογής του Τετράχορδου

Το μουσείο των Δελφών

Το πρώτο μουσείο στους Δελφούς, αποτελούμενο από δύο πτέρυγες, οικοδομήθηκε το 1903 σε σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Αλμπέρ Τουρνέρ, με δωρεά του ευεργέτη Α. Συγγρού, για να στεγάσει τα ευρήματα της μεγάλης γαλλικής ανασκαφής, που είχε αρχίσει το 1892.

Το 1935 αποφασίστηκε η κατασκευή ενός μεγαλύτερου μουσείου. Η νέα έκθεση τελείωσε το 1939, αλλά η κήρυξη του πολέμου δεν επέτρεψε να ανοίξει στο κοινό. Το μουσείο άδειασε από τα εκθέματα, πολλά από τα οποία, όπως ο Ηνίοχος, μεταφέρθηκαν στην Αθήνα. Το 1952 ξεκίνησε ο επαναπατρισμός των εκθεμάτων.

Το 1958 αποφασίσθηκε πλήρης ανανέωση και τα έργα άρχισαν το καλοκαίρι του 1958, βασισμένα σε σχέδια του αρχιτέκτονα Πάτροκλου Καραντινού. Η νέα μουσιακή έκθεση έφερε την σφραγίδα των αρχαιολόγων Χρήστου Καρούζου και Ιωάννας Κωνσταντίνου. Δίπλα στο μουσείο οικοδομήθηκαν εργαστήρια αποθήκες, γλυπτών, αγγείων και αρχιτεκτονικών μελών. Η επανέκθεση των αρχαίων διήρκεσε από το 1960 ως το 1963. Το 1975 το μουσείο εμπλουτίστηκε με τα χρυσελεφάντινα αντικείμενα που βρέθηκαν στις ανασκαφές στην Ιερά Οδό. Η τελευταία μεγάλη ανακαίνιση του μουσείου πραγματοποιήθηκε το 1999 από το Υπουργείο Πολιτισμού και έγινε αναδιαρρύθμιση των εκθεμάτων. Υπεύθυνος αρχιτέκτονας ήταν ο Αλέξανδρος Τομπάζης.

Ο Ηνίοχος (εικόνα άρθρου) αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά εκθέματα του Μουσείου.

Πέτροβας Στέφανος, Ε΄τάξη

Σταμούλης Φώτης, Ε΄τάξη