Από 17 μέχρι 19 Απριλίου 2018 διεξήχθη το 10ο μαθητικό συνέδριο πληροφορικής στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας «Νόησις». Ένα τετραήμερο μαθητικής εφευρετικότητας και καινοτομίας στο οποίο συνολικά συμμετείχαν πάνω από 3000 μαθητές από 145 σχολεία της Κεντρικής Μακεδονίας και όμορων Περιφερειακών Διευθύνσεων Εκπαίδευσης,, που καθοδηγούνται από περισσότερους από 400 καθηγητές. Στο συνέδριο παρουσιάστηκαν 243 καινοτόμες εργασίες με αντικείμενο τον προγραμματισμό εφαρμογών, τη ρομποτική, αυτοματισμούς και ερευνητικά Project.

   Το 1ο Γυμνάσιο Αλεξάνδρειας συμμετείχε στο μαθητικό συνέδριο με υπεύθυνο  τον καθηγητή  Πληροφορικής Καρκαμάνη Γεώργιο, με μια ομάδα τριανταεπτά μαθητών και μαθητριών οι οποίοι παρουσίασαν δυο ομαδικές-συνθετικές εργασίες:

   Την πρώτη με τίτλο «Διαδικτυακό-ηλεκτρονικό περιοδικό, ένα σύγχρονο μέσο επικοινωνίας» η οποία παρουσιάστηκε στην κεντρική σκηνή του Νόησιςκαι τη δεύτερη «Πες το και έγραψα» μια καινοτόμο εργασία η οποία παρουσιάζει ένα ρομπότ – «γραμματέα» που κρατά έναν μαρκαδόρο για να γράφει σε χαρτί όσα του υπαγορεύουν εξ αποστάσεως άτομα με προβλήματα κίνησης ή όρασης.

Μπορείτε να δείτε και το αντίστοιχο αφιέρωμα  τηλεοπτικών σταθμών για τη συγκεκριμένη εργασία όπως και φωτογραφίες:

γράφουν οι Τόκα Μάγδα και Μπουφίδου Χρυσούλα μαθήτριες της Γ΄τάξης 

Σε αυτό το άρθρο, θα σας περιγράψουμε τις εμπειρίες μας από την διαδρομή του «Μουτζούρη» στο Πήλιο, στο οποίο πρόσφατα ταξιδέψαμε μαζί με την ομάδα του περιοδικού μας.

Το ιστορικό τρενάκι κατασκευάστηκε το 1894 με 1903. Από τότε μέχρι και σήμερα εκτελεί διαδρομές.Το 1895 η εταιρία «Σιδηρόδρομοι Θεσσαλίας» υπέγραψε συμβόλαιο με το ελληνικό δημόσιο για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής η οποία θα ένωνε το Βόλο με τις ακτές του Παγασητικού Κόλπου και αυτές με τη Λάρισα, την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα. Τον Οκτώβριο του 1897 άρχισε να εκτελείται η διαδρομή Βόλου και Λεχωνίων. Ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο (πατέρας του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο) ανέλαβε το σχεδιασμό και την επίβλεψη των έργων στην περιοχή του Πηλίου. Η μεταλλική γέφυρα ονομάζεται τωρα πια «Γέφυρα ντε Κίρικο» προς τιμήν του σχεδιαστή της. Βρίσκεται στο ύψος του χειμάρρου Ταξιάρχη και έχει την ιδιομορφία της καμπυλότητας της γραμμής στον ευθύγραμμο δρόμο. Στα έργα κατασκευής του δικτύου ο μικρός ντε Κίρικο ήταν εκεί παρατηρώντας το μέσο που έμελλε αργότερα να τον εμπνέει και να συνοδεύει σταθερά τις δημιουργίες του. Σε πολλά έργα του υπάρχει μία μικρή φιγούρα του Μουτζούρη συνήθως κρυμμένη πίσω από τοίχους και καμάρες όπως και το κρυφό βλέμμα του μικρού παιδιού στα μεγάλα των ενηλίκων.

Το εσωτερικό του Μουτζούρη είναι πιο στενό σε σχέση με τα κανονικά τρένα και είναι περισσότερο για τουρισμό. Οι θέσεις βρίσκονται παράλληλα του κεντρικού άξονα του τρένου με αποτέλεσμα οι επιβάτες να κάθονται πλάγια. Το εξωτερικό του είναι ξύλινο, με παλιομοδίτικη διακόσμηση και κινείται σχετικά αργά. Δεν μοιάζει και πολύ με ένα σύγχρονο τρένο, αλλά έχουν την ίδια νοοτροπία.

Read more →

          γράφουν οι μαθητές Κατρανίτσας Κωνσταντίνος ,Ματοπούλου Γεωργία ,Στάμου Ηλιάνα,Τόκα Έλενα,Χρυσικού Ιωάννα

   Το περιοδικό μας διοργάνωσε εκδρομή  από τις 26 -28 Απριλίου στην πόλη του Βόλου.Εκεί είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και τα χωριά του Πηλίου.Συγκεκριμένα επισκεφτήκαμε την Πορταριά και τη Μακρυνίτσα.

   Η Πορταριά είναι παραδοσιακός οικισμός του νομού Μαγνησίας, χτισμένη στις δυτικές πλαγιές του Πηλίου, ακριβώς πάνω από την πόλη του Βόλου.Ονομάστηκε έτσι λόγω της ίδρυσης του μοναστηριού της Παναγίας της Πορταρέας στην περιοχή στα τέλη του 18 ου αιώνα.Σήμερα έχει μόλις 552 μόνιμους κάτοικους .Τα κτίσματα ,αλλά και οι στέγες των κτισμάτων, είναι πέτρινα κατασκευασμένα με πέτρες από τα ορυχεία του Πηλίου.Το κέντρο του οικισμού είναι η  πλατεία που έχει στη μέση ένα μεγάλο πλατάνι.

   Λίγο μετά την Πορταριά , περίπου σε 2 χλμ. και σε υψόμετρο 830 μ. , βρίσκεται η Μακρυνίτσα ,μνημείο προστατευόμενο από την UNESCO.Η Μακρυνίτσα σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 694 μόνιμους κατοίκους.Ο οικισμός αναπτύχθηκε τον 18 ο αιώνα χάρη στο εμπόριο και τη βυρσοδεψία.Στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν η ισχυρότερη και πολυπληθέστερη πόλη της περιοχής.Είχε μάλιστα λάβει ,όπως και άλλοι οικισμοί του Πηλίου, ιδιαίτερα προνόμια από τους Οθωμανούς.Τα χτίσματα της μοιάζουν με αυτά της Πορταριάς   και η κεντρική της πλατεία έχει ως κέντρο της το μεγάλο χαρακτηριστικό πλατάνι .Η θέα είναι μοναδική και δίκαια ελκύει τόσους τουρίστες.

Σε αυτήν την εκδρομή γνωρίσαμε τόπους μοναδικής ομορφιάς και  ανθρώπους που ζουν διαφορετικά από τους ανθρώπους των πόλεων.Ένας τρόπος ζωής με χαρακτηριστικά του την ηρεμία , τον καθαρό αέρα , τη φύση και την απουσία άγχους.Έτσι θα ήταν μια καλή ευκαιρία για όλους μας να επισκεφτούμε την περιοχή για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και να ξεκουραστούμε.

Γράφει η Ευσεβία Παρασκευαίδου  μαθήτρια της Β’ τάξης

    Η Βιβλιοθήκη ιδρύθηκε είτε επί Πτολεμαίου Α᾽ του επιλεγομένου Σωτήρος είτε επί Πτολεμαίου Β᾽ του Φιλαδέλφου στα τέλη του 4ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα π.χ. Αποδείχθηκε θεσμός μακρόβιος, αλλά άντεξε μέχρι τουλάχιστον τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ. Δεν αποκλείεται μάλιστα να μην αφανίστηκε εντελώς παρά μόνο με τη σαρωτική επικράτηση των Αράβων στην Αίγυπτο τον 7ο αιώνα.

    Η Βιβλιοθήκη δεν ήταν απλό αποθετήριο βιβλίων. Υπήρξε τμήμα ενός ευρύτερου σχηματισμού με το όνομα Μουσεῖον, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το πρώτο πανεπιστήμιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το Μουσείο ήταν ένα οργανωμένο, άριστα εξοπλισμένο ερευνητικό κέντρο με όλη τη σύγχρονη σημασία της λέξης. Εκτός από αυτή καθαυτή τη Βιβλιοθήκη, η οποία στην ακμή της υπολογίζεται ότι στέγαζε μέχρι και μισό εκατομμύριο τόμους, το Μουσείο περιλάμβανε αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, αναγνωστήρια, έναν περίπατον (δηλαδή χώρο στον οποίο περιφέρονταν συζητώντας), καθώς και καταλύματα, στα οποία κατοικούσαν και σιτίζονταν με πτολεμαϊκή χρηματοδότηση μερικοί από τους σημαντικότερους ποιητές, φιλολόγους και επιστήμονες της ελληνιστικής και της ρωμαϊκής περιόδου.

Ως ερευνητικό κέντρο, το Μουσείο και η Βιβλιοθήκη βρίσκονται, στην κορυφογραμμή του ελληνιστικού πολιτισμού. Οι διάφοροι συλλέκτες της Βιβλιοθήκης, πάντοτε με την ισχυρή πολιτική και οικονομική αρωγή της δυναστείας των Πτολεμαίων, συγκέντρωσαν με διάφορους τρόπους, ένα τεράστιο κομμάτι της πνευματικής παραγωγής όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά επίσης των Αιγυπτίων, των Εβραίων και άλλων λαών. Στο λίκνο της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου αναπτύχθηκε όχι μόνο η τέχνη της συλλογής, της καταλογογράφησης, της συντήρησης και της αναπαραγωγής του βιβλίου, αλλά επίσης μια ολόκληρη σειρά από επιστήμες, όπως η φιλολογία, τα μαθηματικά, η αστρονομία, η γεωγραφία, η ιατρική κ.ά. Η γιγάντια συγκεντρωμένη γνώση, γονιμοποίησε και την ελληνιστική λογοτεχνική παραγωγή καθιστώντας, εφικτή την ανάδυση του λεγόμενου poeta doctus, του σοφού, διαβασμένου ποιητή, ο οποίος γράφει ποίηση με πυκνή διακειμενικότητα, γεμάτη κρυπτικές αναφορές στην ποίηση του παρελθόντος, αλλά και σε ποικίλα πεδία της γνώσης.

   Απαρχή της καταστροφής αποτέλεσε η μεγάλη πυρκαγιά, που προκλήθηκε από την ναυμαχία του Ρωμαϊκού στόλου, με τον Αιγυπτιακό, το 48 π.χ. Ηττημένος αναδείχθηκε όλος ο πολιτισμένος κόσμος με την εξαφάνιση της βιβλιοθήκης και της συσσωρευμένης γνώσης του τότε γνωστού κόσμου. Ένα μεγάλο τμήμα της βιβλιοθήκης καταστράφηκε επίσης, το 47 π.χ. κατά τον Αλεξανδρινό πόλεμο. Η περίοδος άνθησης της γνώσης είχε τελειώσει και η περίοδος χειραγώγησης των λαών είχε ξεκινήσει. Έτσι οδηγήθηκε στη σταδιακή εγκατάλειψη και σύλησή της.