Ενώ ο πόλεμος στην Συρία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση επί πέντε χρόνια, χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά αναγκάζονται καθημερινά να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να σωθούν. Πρόκειται για ένα αδιάκοπο ρεύμα προσφύγων με αφετηρία την Συρία και τις γύρω περιοχές και προσδοκώμενο τερματισμό τις Ευρωπαϊκές χώρες. Το μεταναστευτικό αυτό ρεύμα περνάει φυσικά και από την χώρα μας, καθώς αυτή αποτελεί προπύργιο της Ευρώπης.
Ιδιαίτερα ταλαιπωρημένοι είναι οι κάτοικοι της Συρίας, που βρίσκουν μοναδική σωτηρία στο μονοπάτι της προσφυγιάς. Στην πατρίδα τους, οι Σύριοι υφίστανται κάθε είδους βιαιότητες και ζουν μέσα στον φόβο και την εξαθλίωση. Μόνο τον περσινό Αύγουστο τα θύματα του Εμφυλίου υπολογίζονταν σε 250.000, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη και ακτιβιστές. Ο αριθμός αυτός αυξάνεται ραγδαία.
Εκτός αυτών, οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές χρησιμοποιούν τα τρόφιμα και το νερό ως όπλο με την μορφή των αντιποίνων. Δηλαδή, αναγκάζουν ολόκληρες περιοχές να υπομείνουν την λειψυδρία και την έλλειψη τροφίμων για όσο καιρό βρίσκονται υπό περιορισμό. Μεταξύ αυτών και πάμπολλα αθώα μικρά παιδιά, τα οποία πεθαίνουν από την πείνα και την δίψα.
Όμως δεν είναι μόνο τα παραπάνω που συνθέτουν την τραγική κατάσταση των Συρίων. Περισσότερα από τα μισά σχολεία της χώρας είναι κλειστά, τα κτίρια είναι μισογκρεμισμένα, οι πληθυσμοί αναγκάζονται να μετακινηθούν σε άλλες περιοχές για να επιβιώσουν, η ιατρική φροντίδα είναι ανύπαρκτη. Επιπλέον, πολλά είναι τα θύματα από τα χημικά που χρησιμοποιούν οι δύο πλευρές.
Οπότε, η μόνη τους ελπίδα για να ξεφύγουν από τον διαρκή κίνδυνο είναι να εγκαταλείψουν την χώρα τους. Όσοι έχουν κάποια χρήματα ξεκινούν και φτάνουν στα παράλια της Μ. Ασίας. Εκεί, πληρώνουν το αντίτιμο στους δουλεμπόρους για να περάσουν απέναντι, στα ελληνικά νησιά. Έτσι, αρχίζει η νέα φάση της Οδύσσειάς τους. Τα δουλεμπορικά πλοιάρια δεν είναι καλά συντηρημένα, και σε συνδυασμό με τον υπερβολικό αριθμό προσφύγων που μεταφέρουν και με τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, βυθίζονται οδηγώντας στον θάνατο αρκετές ταλαιπωρημένες ζωές κάθε φορά.
Βέβαια, οι περισσότεροι πρόσφυγες διατίθενται να πάρουν αυτό το ρίσκο, ελπίζοντας να μην πνιγούν στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Και όταν φτάνουν βρεγμένοι, ταλαιπωρημένοι και εξαντλημένοι στα ελληνικά εδάφη, χαίρονται που βρίσκονται κάπου μακριά και ασφαλές από την εμπόλεμη ζώνη της πατρίδας τους.
Από εκεί και πέρα, αναλαμβάνει το κράτος μας σε συνεργασία με την Ε.Ε. και διάφορες Μ.Κ.Ο. για την φροντίδα τους. Οδηγούνται σε κέντρα υποδοχής προσφύγων όπου τους παρέχονται τρόφιμα, νερό και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Έχουν επιτέλους σωθεί, αλλά αρχίζει η νέα περιπέτειά τους: η αναζήτηση νέας πατρίδας.
Αναρωτιέται κάποιος σε αυτό το σημείο, για ποιον λόγο πρέπει να γίνονται πόλεμοι και να ταλαιπωρούνται άδικα τόσα εκατομμύρια άνθρωποι. Γιατί πρέπει να πεθαίνουν παιδιά, άντρες και γυναίκες λόγω ενός πολέμου που οι ίδιοι δεν ξεκίνησαν και ούτως ή άλλως δεν θέλησαν. Είναι άξιο απορίας γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να πολεμούν μεταξύ τους ενώ γνωρίζουν καλά τις συνέπειες.
Βέβαια, η απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων δεν είναι ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου. Αντίθετα, με την παρουσίαση των δεινών που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι, θέλαμε να σας συγκινήσουμε και να σας παροτρύνουμε να βοηθήσετε.
Πολλές οργανώσεις όπως η «Unicef», οι «Γιατροί του Κόσμου», η «Αγκαλιά» και η «Caritas» Ελλάδος εργάζονται προκειμένου να κινητοποιήσουν όλον τον κόσμο και να απαλύνουν τον πόνο αυτών που τους έχουν ανάγκη. Αναγκαίο είναι να βοηθήσουμε, ο καθένας με τον τρόπο του στην προσπάθειά τους. Για παράδειγμα, μπορούμε να κάνουμε την διαφορά είτε δωρίζοντας χρήματα σε αυτές τις οργανώσεις και σε άλλες που εργάζονται για τον ίδιο σκοπό, είτε προσφέροντας τρόφιμα, ρούχα και είδη υγιεινής στα κέντρα συγκέντρωσης. Οποιαδήποτε προσφορά, ανεξαρτήτου μεγέθους είναι σημαντική. Μόλις με λίγα ευρώ, ένα μωράκι θα έχει γάλα για μία εβδομάδα, ένα παιδάκι ρούχα για να προστατευτεί από το κρύο! Πρέπει να τους βοηθήσουμε!
Άλλωστε, είμαστε όλοι άνθρωποι, και σαν άνθρωποι οφείλουμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Αυτοί οι άνθρωποι μας χρειάζονται!
Καταλήγοντας, θα ήθελα να προσθέσω πως θα ήταν σωστό να αναθεωρήσουμε την στάση μας. Πολλοί από εμάς είμαστε παιδιά μεταναστών και εγγόνια προσφύγων, για αυτό και πρέπει να υποδεχτούμε με αγάπη και κατανόηση τους πρόσφυγες.
Γεωργία Κατσιδήμα, Α2
