ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ; ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ!!! (;), της Πολυάννας Γκότση

- Ιουν• 26•16

Ζούμε στην εποχή που η αποδοχή της διαφορετικότητας, στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, έχει μετατραπεί σε ιδέα αυτονόητη και προωθείται από ταινίες, καλλιτέχνες, πολιτικούς και όχι μόνο. Τυπικά τουλάχιστον. Ο ρατσισμός είναι δυστυχώς ακόμη βαθιά ριζωμένος στις κοινωνίες μας και συχνά μέσα σε εμάς στους ίδιους, είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι.

Βρισκόμαστε  μόνο εβδομήντα χρόνια μετά την γενοκτονία των εβραίων και τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων στον πόλεμο που συνοδεύτηκε από την θανάτωση εκατοντάδων χιλιάδων ομοφυλόφιλων, ψυχικά ασθενών, αθιγγάνων και ανθρώπων πολλών άλλων κοινωνικών ομάδων από τον Χίτλερ και τους Ναζί, οι οποίοι άντλησαν δύναμη στηριζόμενοι στον εθνικισμό που καλλιέργησαν στο γερμανικό έθνος. Ωστόσο, παρά την διεθνή αποδοκιμασία και απέχθεια για την περίοδο εκείνη, παρατηρείται σήμερα η άνοδος στον δυτικό κόσμο των εθνικιστικών κομμάτων. Ακροδεξιά πολιτικά κόμματα μπαίνουν στα κοινοβούλια, ενώ αποκτούν πιστούς ακολούθους και στρέφονται κατά των αλλοδαπών, ασκούν ακόμα και βία σε  βάρος τους, υποστηρίζουν την ανωτερότητα του έθνους τους και το κλείσιμο ή τουλάχιστον τον περιορισμό των συνόρων της χώρας και θέτουν σε κίνδυνο το δημοκρατικό πολίτευμα που με τόσες θυσίες έχουν τα διάφορα κράτη καταφέρει να εδραιώσουν. Είμαστε όμως εμείς, ο λαός που ψηφίζουμε τέτοια κόμματα δίνοντάς τους δύναμη, τις δικές μας αντιλήψεις και  ιδέες  απηχούν! Τόσο γρήγορα λησμονήσαμε τις συνέπειες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για όλο τον δυτικό και όχι μόνο κόσμο, ενός πολέμου που πυροδότησε ο εθνικισμός;

Μακάρι όμως ο σοβινισμός να ήταν η μόνη έκφραση του ρατσισμού που σήμερα γνωρίζει έξαρση. Τότε δεν θα ακούγαμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων για δολοφονίες και τρομοκρατικές επιθέσεις από το Ισλαμικό Κράτος κατά των  αλλόθρησκων. Η καθιέρωση  της ανεξιθρησκίας αποτελεί ένα ιδεώδες που απαιτεί ακόμα πολλούς αγώνες προκειμένου να καθιερωθεί παγκοσμίως. Η πίστη στην ανωτερότητα της Ισλαμικής Θρησκείας που παρακινεί χιλιάδες ανθρώπους στον «Ιερό» Πόλεμο και στοιχίζει στην ζωή ακόμα περισσότερων αποτελεί βέβαια μόνο την μία όψη του νομίσματος. Η πλειοψηφία από εμάς, τους μορφωμένους και πολιτισμένους Ευρωπαίους θα θέλαμε να πιστεύουμε πως δεν είμαστε ρατσιστές, στον θρησκευτικό τουλάχιστον τομέα. «Ας πιστεύει ο καθένας σε όποιον Θεό επιθυμεί». Σωστά; Αρκεί η κόρη μας ή ο γιος μας ή η αδερφή ή ο αδερφός μας να μας «φέρει στην οικογένεια» ένα Χριστιανό. «Ή ακόμη και άθεο!», «μόνο να μην είναι μουσουλμάνος!».

Τι γίνεται όμως αν ο επίδοξος μνηστήρας είναι χριστιανός, απλώς έχει πιο σκούρο δέρμα; Τότε υπάρχει πάλι πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Η «λευκή φυλή» μεταχειρίστηκε για αιώνες τους μαύρους ανθρώπους ως εργαλεία, θεωρώντας τους ισάξιους με ζώα, εφαρμόζοντας μια ανελέητη εκμετάλλευσή τους και στερώντας τους βασικές ελευθερίες. Και παρότι σήμερα αναγνωρίζουμε πως όλες οι φυλές των ανθρώπων είναι ισότιμες, έχουν τα ίδια δικαιώματα και την ίδια αξία, άτομα διαφορετικής φυλετικής προέλευσης, κυρίως από την Αφρική αλλά όχι μόνο, εξακολουθούν να υποφέρουν στις δυτικές χώρες λόγω ρατσιστικών αντιλήψεων, δεχόμενα την απόρριψη σε θέσεις εργασίας αλλά και στον κοινωνικό τους περίγυρο   (γκετοποίηση, κοινωνικός αποκλεισμός).

Αυτές και πολλές ακόμα μορφές ρατσισμού επιβιώνουν αλλά και διαιωνίζονται στις σύγχρονες κοινωνίες καθιστώντας τες κάθε άλλο παρά «πολιτισμένες».  Είναι δε υπερβολικά πολλά τα κρούσματα για να απολαμβάνουν οι δυτικές κοινωνίες οποιονδήποτε από στους χαρακτηρισμούς «δίκαιες», «ανθρωπιστικές», «πολιτισμένες» ή «προηγμένες». Ας σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και ας αναγνωρίσουμε το πρόβλημα, προκειμένου να αναζητήσουμε την επίλυση του.

Πολυάννα Γκότση, Β1

Σχολιάστε

Top