Ποίημα της μαθήτριας Φιλιππίας Κομηνού

Για τη μάνα 

Όταν κάθομαι και κλαίω λυπημένη στη βροχή,

μια σκέψη μου χαρίζει μια μικρή παρηγοριά:

η Μεγάλη σου Αγάπη, η Γλυκιά σου η φωνή

και χαρά με κατακλύζει ακόμα και αν είσαι μακριά!!

Μανούλα, είσαι ο Θησαυρός μου, η χρυσή μου ηλιαχτίδα,

που φωτίζει τα όνειρά μου με ένα χαμόγελο ζεστό,

Εσύ μονάχα ξεπροβάλλεις κάθε μου κρυφή ελπίδα,

που με κάνει να ξεφεύγω απ’ τον ατέλειωτο Βυθό!

Μανούλα είσαι μέσα μου μια όμορφη εικόνα

χίλιες φορές να γεννηθώ Εσένα θέλω πάντα,

ελπίζω την αγάπη σου να χαίρομαι αιώνια,

προστάτης μου και οδηγός, μονάκριβη μου Μάνα!

Θα σ’ αγαπώ παντοτινά, φιλιά μου θα σου στέλνω,

Όλη την αγάπη μου θα δείχνω στο λεπτό,

Φύλακα  Άγγελε της γης τον πόνο σου θα παίρνω

και τρεις λεξούλες θα σου λέω: « Μανούλα»,  «Σ’ αγαπώ», «Πολύ»!