ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ

1.Ποσα χρόνια μένετε στη Μυτιλήνη κ. Βαρβάρα ;Με τι ασχολούνταν οι κάτοικοι στο νησί στη δεκαετία του ’50 και του ’60 ;

Είμαι 78 χρονών και μένω στο νησί όλη μου την ζωή και την Μυτιλήνη την αγαπώ σαν παιδί μου.

Στη δεκαετία του ’50 και του ’60 οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ στο νησί ασχολούνταν με τι γη( κυρίως με την καλλιέργεια  τις ελιάς ήταν αγρότες, γεωργοί, ζευγάδες και πολλά αλλά σχετικά επαγγέλματα.) και με τη θάλασσα (είχαν τράτες, καΐκια και ψαρόβαρκες ) ,πολλοί όμως ασχολιόταν και με τις οικοδομές ( χτιστές, τεχνίτες, εργολάβους κλπ. ) εκείνα τα χρόνια το μεροκάματο ενός απλού εργάτη ήταν 55-60 δραχμές με τις οποίες μπορούσες να αγοράσεις το φαί της εβδομάδας.

 Στα χρόνια μου η ζωή ήταν ξέγνοιαστη δίχως το άγχος της καθημερινότητας αλλά είχε και τις δυσκολίες της γιατί τότε δεν υπήρχαν για όλους χωράφια, οι ψαρόβαρκες ήταν για τους «πλούσιους» και έτσι δεν εξασφάλιζαν όλοι τις καθημερινές τους ανάγκες.

Όσοι όμως είχαν κτήματα και ειδικά ελαιώνες καλοπερνούσαν, με τις ελιές και τα αλλά πολύτιμα αγαθά που η γης τους προσέφερε απλόχερα.

2.Υπαρχουν κάποια επαγγέλματα που έχουν εξαφανιστεί εδώ στο νησί;

Δυστυχώς έχουν εξαφανιστεί πολλά σημαντικά αλλά και αξιοθαύμαστα επαγγέλματα που θα ήταν καλό η σημερινή νεολαία να γνωρίζει, όπως το αξιόλογο επάγγελμα της πειραματίστριας που κεντούσε στις κρεβατές τα σεντόνια, τις κουβέρτες και τις κουρελούδες που χρησιμοποιούσαμε, μα δυστυχώς υπήρχαν 2-3 στο χωριό μας. Επίσης έχουν εξαφανιστεί οι γανωτζήδες που ήταν ένα σημαντικό και χρήσιμο επάγγελμα της εποχής. Χάθηκαν ακόμα οι σιδεράδες που έκαναν τους κασμάδες και τα φτυάρια με αμόνι. Υπήρχε ο γιαουρτάς που μας έκανε το γιαούρτι το οποίο αγοράζαμε με την οκά δηλαδή με ένα ειδικό πιάτο που χώραγε ακριβώς 1.282 γραμμάρια. Άλλα εξαφανισμένα επαγγέλματα είναι οι σαμαράδες, οι τσαγκάρηδες, οι ράφτες και οι πηγαδάδες που τώρα έχουν αντικατασταθεί από τα νέα μηχανήματα.

3.Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί σήμερα στον τόπο σας ; Τι πιστεύετε ότι σας λείπει ;

Εμένα προσωπικά μου λείπει η ξεγνοιασιά που είχαμε, που ξυπνούσαμε το πρωί και δεν είχαμε άγχος για τίποτα. Τότε υπήρχαν οι γειτονίες που μαζεύονταν μικροί, μεγάλοι και συζητούσαν τα παιδιά δίχως φόβο έτρεχαν και έπαιζαν στους δρόμους και στα σοκάκια (πράγμα που δεν συμβαίνει σήμερα)… Ένα ακόμα πράγμα που με στενοχωρεί είναι ότι τότε κανένας δεν πιεζόταν να τα πάει καλά στο σχολειό γιατί ήξερε ότι αν δεν τα πάει καλά ένα χωράφι και λίγα πρόβατα τον περίμεναν να δουλέψει, ενώ τώρα έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα όλοι μα όλοι θέλουν να είναι γραμματιζούμενοι, και έχουμε παραμελήσει τόσο τη γη και το περιβάλλον.

Συνέντευξη από την  μαθήτρια της A΄τάξης του Γυμνασίου Παμφίλων Μαριορή Δεληγιάννη