Κριτικές  Παιχνιδιών Assassin’s Creed: Syndicate Review

Βασίλης ΓεωργακόπουλοςEnternity.gr Deputy Editor

03/11/2015 | 14:30

Πολύ δύσκολα μπορεί να πει κανείς πως η σειρά Assassin’s Creed έκανε καλό ποδαρικό στην τρέχουσα γενικά κονσολών. Το Assassin’s Creed Unity και η συλλογή τεχνικών προβλημάτων που το συνόδεψε στο launch άφησε άσχημες αναμνήσεις σε Ubisoft και gamers. Το Assassin’s Creed Syndicate αποκαλύφθηκε πάνω στο “χαμό” του Unity, πολύ πριν την ώρα του, και έρχεται για να συνεχίσει τον ετήσιο κύκλο κυκλοφοριών για τη σειρά και να βάλει ένα τέλος στα κακώς κείμενα. Ή τουλάχιστον προσπαθεί. Ή μάλλον δείχνει ότι προσπαθεί. Τι κάνει όμως τελικά;

Οι Jacob και Evie Frye είναι οι δυο (δίδυμοι) πρωταγωνιστές που καταλήγουν στο Λονδίνο για να το απελευθερώσουν από τους Templars.

Για αρχή αλλάζει χρονική περίοδο μεταφέροντάς μας στο Λονδίνο της βιομηχανικής επανάστασης. Οι Jacob και Evie Frye είναι οι δυο (δίδυμοι) πρωταγωνιστές που καταλήγουν στο Λονδίνο για να το απελευθερώσουν από τους Templars. Η πόλη είναι (όπως και σε κάθε τίτλο της σειράς) το μεγαλύτερο ατού, πείθοντας πως είναι ζωντανή, σε κίνηση. Από τις πάρα πολλές επιβλητικές κατασκευές, την πιστότητα αυτών και τα κινούμενα τρένα, μέχρι τις άμαξες και τον (γεμάτο από βαλτόνερα) Τάμεση όπου οι καμινάδες των πλοιαρίων που το διασχίζουν κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Σε έναν τέτοιο κόσμο οι Evie και Jacob έρχονται σύντομα σε αντιπαράθεση για το τι δρόμο θα ακολουθήσουν και καταλήγουν σε διαφορετικά μονοπάτια. Ο Jacob πιστεύει περισσότερο στη μάχη και την ευθεία αντιπαράθεση, ενώ η Evie είναι πιο μεθοδική, σκεπτόμενη και οργανωμένη. Ο τίτλος βαφτίζει έτσι τον μεν ως brawler και τη δε ως stealth.

Οι δύο πρωταγωνιστές είναι μεν αρκετά ανάλαφροι, αλλά ιδιαίτερα συμπαθείς. Την αντίστοιχη συμπάθεια θα νιώσετε και για τις ιστορικές φιγούρες, αν και δεν μπορούν με τίποτα να ξεφύγουν από τα όρια της καρικατούρας.

Στην πράξη και οι δυο μπορούν να ακολουθήσουν με την ίδια άνεση και τις 2 “μεθόδους”, με μόνο μια χούφτα skills στο τέλος του skill tree τους καθενός να αλλάζει. Οι δυο πρωταγωνιστές έχουν κοινό ταμείο αλλά διαφορετικά skills, skill points, εξοπλισμό κ.λπ., ενώ στις αποστολές του campaign μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όποιον ορίζει η ιστορία. Σε free roam και side missions μπορείτε να κάνετε εναλλαγή επιτόπου όποτε θέλετε. Είναι πραγματικά ελάχιστες πάντως οι στιγμές που η χρήση του ενός ή του άλλου φέρνει κάποια ουσιώδη διαφορά και αυτό ορίζεται κυρίως από το πώς θα διαχειριστείτε τα skills του καθενός. Διαφορετικά, θα διαπιστώσετε πως τα Skill Points δίδονται με τόση άνεση που μπορεί στο πρώτο δίωρο και οι 2 σας χαρακτήρες να είναι overpowered για το σημείο της ιστορίας στο οποίο βρίσκεστε και πως αν δεν επιδιώξετε ουσιαστική διαφοροποίηση μέσω των skills, δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι για χρήση 2 πρωταγωνιστών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Οι δύο πρωταγωνιστές είναι μεν αρκετά ανάλαφροι, αλλά ιδιαίτερα συμπαθείς. Την αντίστοιχη συμπάθεια θα νιώσετε και για τις ιστορικές φιγούρες που (παραδοσιακά) θα συναντήσετε (Alexander Graham Bell, Κάρολος Δαρβίνος, Κάρολος Ντίκενς κ.λπ.) αν και δεν μπορούν με τίποτα να ξεφύγουν από τα όρια της καρικατούρας. Και δυστυχώς η τελευταία λέξη μπορεί ίσως να χρησιμοποιηθεί για το σύνολο του campaign αλλά και των activities του τίτλου. Ευτυχώς έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα tailing missions ενώ τα ίδια τα assassinations, είτε μιλάμε για major target είτε για απλό θνητό, έχουν ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα κάνετε όμως και πάλι όλα όσα έχετε κάνει σε όλους τους προηγούμενους τίτλους της σειράς, με ελάχιστες εμπνεύσεις ανανέωσης και τεράστιο αίσθημα deja vu.

Οι δυο πρωταγωνιστές έχουν κοινό ταμείο αλλά διαφορετικά skills, skill points, εξοπλισμό κ.λπ., ενώ στις αποστολές του campaign μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όποιον ορίζει η ιστορία.

Μερικά side missions καταφέρνουν να σπάσουν για λίγο τη μονοτονία αλλά δεν μιλάμε για τίποτα αξιομνημόνευτο. Εξαίρεση αποτελούν τα “μεγάλα” assassinations όπου είτε μπορείτε να τα κάνετε όλα λαμπόγυαλo για να φτάσετε μέχρι το στόχο σας (σε πάντα βαριά φρουρούμενους χώρους), ή να διαλέξετε άλλη οδό, χρησιμοποιώντας key characters που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή. Είτε βοηθώντας τους, είτε κλέβοντας κάτι από αυτούς, μπορείτε να φτάσετε πιο εύκολα στον ίδιο το στόχο αξιοποιώντας συγκεκριμένες ευκολίες και ευκαιρίες που προσφέρει ο κάθε ένας. Πάντα η λύση του stealth είναι αυτή που απαιτεί τον περισσότερο κόπο και ο μηχανισμός που ο τίτλος προσπαθεί να αναδείξει ως εξελιγμένο. Μπορεί να υπάρχει συγκεκριμένο πλήκτρο που σας βάζει στο ομώνυμο mode (χαμηλώνοντας τη στάση το σώματός σας) και skills που μειώνουν τον κίνδυνο να σας ανακαλύψει κάποιος αντίπαλος, αλλά η AI εξακολουθεί να βλέπει μπροστά της νεκρό αστυνομικό ή συνάδελφο συμμορίτη και να τον αγνοεί. Και με τέτοια “εξυπνάδα” η όλη φιλοδοξία δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.

Αν πάντως προτιμήσετε τη λύση του “λαμπόγυαλου” θα χρειαστεί να μπλέξετε με μάχη η οποία μένει περίπου στις γνωστές για τη σειρά ποσότητες, δίνοντας ακόμα περισσότερο βάρος στα counters και κάνοντας τον τίτλο να μοιάζει αρκετά με τη σειρά Batman Arkham σε αυτόν τον τομέα. Το επιτυχημένο counter (για το οποίο υπάρχει προειδοποίηση με σχετική ένδειξη) σε συνδυασμό με συγκεκριμένα skills μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε one hit kill και πολύ βίαια finishers (ιδίως από την δεσποινίδα Frye). Το κακό είναι πως με λίγη παρατήρηση στο animation των αντιπάλων μπορείτε να μαντέψετε με μεγάλη ακρίβεια μετά από ποια κίνησή τους ακολουθεί άνοιγμα για counter, πριν προλάβει καν να εμφανιστεί η προαναφερθείσα ένδειξη, κάνοντας τη μάχη τελικά πολύ εύκολη ακόμα και όταν είστε ένας εναντίον πολλών.