Η Άλκη Ζέη καταφέρνει μέσα σε 240 σελίδες να θίξει ζητήματα σοβαρά όπως αυτά των ναρκωτικών αλλά και του διαζυγίου, δείχνοντάς μας πως μπορούν να προκύψουν στη ζωή μας πριν καν οι ίδιοι εμείς να το καταλάβουμε. Έτσι απότομα μετακόμισε και η Κωνσταντίνα με τους γονείς από την Ελλάδα στην Γερμανία και ενώ όλα πήγαιναν καλά και ήταν πολύ ευτυχισμένη, έτσι απότομα πάλι βρέθηκε αναγκασμένη να επιστρέψει μόνη της πίσω.

Οι γονείς της είχαν επιλέξει να μετακομίσουν στην Γερμανία με σκοπό να εργαστούν ως δάσκαλοι, μα φαίνεται πως σ’αυτό τους το νέο ξεκίνημα οι δεσμοί της σχέσης τους αλλοιώθηκαν πολύ γρήγορα. Εκεί λοιπόν που η Κωνσταντίνα χαιρόταν τη νέα της ζωή, το δωμάτιο της, τις βόλτες στο Άαχεν με τον πατέρα της και τους νέους της φίλους ξαφνικά όλα γκρεμίστηκαν. Οι γονείς είχαν βρει νέους συντρόφους: η μητέρα της περίμενε κιόλας παιδί και η μόνη προτεινόμενη λύση διαφυγής για εκείνη ήταν η επιστροφή της στην Ελλάδα για να συγκατοικήσει με τη γιαγιά της. Η Κωνσταντίνα σ’ αυτό το σημείο στέκεται πολύ θαρραλέα, με ωριμότητα μεγαλύτερη απ’όσο αρμόζει στα δεκατρία της χρόνια και κάνει την απόφασή της πράξη χωρίς να προκαλέσει προβλήματα.

Οι σχέσεις τους με τη γιαγιά της δεν ήταν καλές ακόμη και από την κούνια και καμιά τους δεν έδειξε προθέσεις βελτίωσης. Η νέα καθημερινότητα της Κωνσταντίνας λοιπόν, περιλαμβάνει πια την Φαρμούρ, όπως αποκαλεί τη γιαγιά της, τις τρεις φίλες της, τις Ασπασίες όπως τις αποκαλεί άσχετα που δε τις λένε όλες έτσι, το νέο της κατοικίδιο και συμμαθητές που δεν τους μιλά. Τη διακατέχει μια άρνηση προσαρμογής, μα στην ιδέα πως όλα είναι μόνο για ένα χρόνο, ώσπου να επιστρέψει στην Γερμανία, κάνει υπομονή…

Η αγωνία κορυφώνεται όταν η Κωνσταντίνα σε εκδρομή με τη γιαγιά και τις φίλες της, βρίσκεται μόνη της με ένα ζευγάρι ξένους οι οποίοι χωρίς ενδοιασμούς της δίνουν το πρώτο της ιστορίας μπλε χαπάκι, εισιτήριο της Κωνσταντίνας στο δρόμο των ναρκωτικών. Δεν αργεί να βρει συνοδοιπόρο σ’ αυτό, τον συμμαθητή της Λουμίνη όπως τον αποκαλεί, που έχει ζήσει κι εκείνος στη Γερμανία και είναι ο μόνος που την καταλαβαίνει. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η Κωνσταντίνα προκειμένου να προμηθεύεται χαπάκια κλέβει από τη γιαγιά της συλλεκτικά γραμματόσημα.

Το αίσιο τέλος έρχεται με την παρέμβαση ενός δάσκαλου της Κωνσταντίνας, μα δυστυχώς μας βρίσκει χωρίς Λουμίνη. Το βιβλίο ενδείκνυνται για ανάγνωση από παιδιά άνω των 12 ετών και καλό είναι να διαβαστεί από όσα το δυνατόν περισσότερα!

Επιμέλεια παρουσίασης:  Λαμπρινού Παρασκευή