ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ

κειμενα γ΄

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα κατά την οποία εγώ και οι φίλες μου αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα προς το βουνό με το αυτοκίνητό μου. Η διαδρομή ήταν γύρω στη μιάμιση ώρα, οπότε έπρεπε να ξεκινήσουμε το πρωί κατά τις δέκα. Όταν πια ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε, στη διαδρομή με κάποιο τρόπο το λάστιχό μου τρύπησε. Πανικοβλημένες πήγαμε στην άκρη και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πώς να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Το μέρος ήταν απομακρυσμένο… Σκεφτήκαμε να πάρουμε τηλέφωνο, αλλά τα κινητά μας δεν είχαν σήμα. Έτσι ξαφνικά, μετά από λίγη ώρα εμφανίζεται ένα φορτηγάκι που οδηγούσε  ένας άντρας. Εμείς γεμάτες χαρά κάναμε νόημα να σταματήσει και να μας βοηθήσει. Ευτυχώς ο άνθρωπος ήταν πολύ καλός και σταμάτησε. Όταν βγήκε από το αυτοκίνητο και τον κοίταξα μου θύμισε κάτι, αλλά δεν ήμουν σίγουρη και έτσι δε μίλησα. Ο άντρας μου φώναξε:

-Μαρίνα, τι κάνεις; Πόσο καιρό έχω να σε δω; Καλά είσαι;

Εγώ απορημένη του απάντησα:

-Μια χαρά. Εσύ;

-Όλα καλά!

Με ρωτούσε συνέχεια για τη ζωή μου, αν κατάφερα να ασχοληθώ με τη δουλειά που ήθελα από το γυμνάσιο και του απαντούσα θετικά. Στο τέλος μου είπε:

-Να, ορίστε το τηλέφωνό μου. Πάρε όποτε θέλεις να βρεθούμε για καφέ.

Η κάρτα που μου έδωσε έλεγε πάνω Γιώργος Νικολάου και τότε σκέφτηκα: «Μα, φυσικά και είναι αυτός». Αμέσως θυμήθηκα όλα τα αστεία που κάναμε μαζί και τις πλάκες. Γι αυτό και απάντησα: «Εννοείται πως θα βρεθούμε».Έτσι μετά από λίγο τον ευχαριστήσαμε και μας αποχαιρέτησε.

Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο οι φίλες μου με ρωτούσαν από πού τον ξέρω και διάφορα άλλα. Τι τύχη ήταν αυτή που βρέθηκα ξανά με τον παλιό μου συμμαθητή, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες. Να είστε σίγουροι πάντως ότι αυτή η συνάντηση για καφέ σίγουρα θα υπάρξει.

Μαρίνα-Αγγελική Μαντάλη

Σχολιάστε

Top