ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

Ήταν μια μέρα στην Αθήνα ένα σπίτι φτωχικό. Εκεί μέσα ζούσε μια οικογένεια με μια κόρη που της άρεσε η μουσική. Μια μέρα ζήτησε από τη μητέρα της να της αγοράσει ένα πιάνο. Η μητέρα της όμως ήταν φτωχή και προσπαθούσε να βγάλει το ψωμί της. Κάθε εβδομάδα έβγαζε 100 ευρώ και τα έκρυβε για καλό. Ενώ ο πατέρας της ήταν στους δρόμους και πουλούσε μικροπράγματα. Μια μέρα λοιπόν ο πατέρας αρρώστησε και μια κρύα και χιονισμένη νύχτα πέθανε και έμεινε η μητέρα και το παιδί μόνοι στο φτωχικό σπίτι. Τώρα η μητέρα δούλευε από το πρωί ως το απόγευμα για να βγάλει λεφτά για να αγοράζει φαγητό να τρώνε , ενώ η κόρη της έβλεπε από την ταράτσα στο ωδείο έναν πιανίστα να παίζει μουσική. Και κάθε μέρα περνούσε μπροστά από ένα μαγαζί που είχε μουσικά όργανα και έβλεπε ένα όμορφο πιάνο το οποίο ήταν μαύρο. Τότε έλεγε «μακάρι να είχα τα λεφτά και θα το αγόραζα». Εν τω μεταξύ το κορίτσι δεν πήγαινε σχολείο και δεν ήξερε να διαβάζει, επειδή οι γονείς της δεν είχαν τα λεφτά να πληρώσουν τα δίδακτρα. Κατά το απόγευμα πήγαινε στο νεκροταφείο για να δει τον πατέρα της που όσο ζούσε την αγαπούσε και ήταν καλός μαζί της. Το καημένο κορίτσι κάθε φορά που έβλεπε τον τάφο του έβαζε τα κλάματα και σκεφτόταν πως ήταν όσο ζούσε. Έλεγε γιατί δεν ήταν εδώ να ζούσε και άφηνε ένα λουλούδι στον τάφο του και έφευγε και πήγαινε στο σπίτι για να φάει και να ζεσταθεί. Όμως τα Χριστούγεννα έφταναν όπου να ‘ναι και η μητέρα μαζί με την κόρη της πήγανε στο δάσος να κόψουν ένα μικρό δεντράκι και το πήγανε στο σπιτάκι τους και το στολίσανε με ότι στολίδια είχαν. Το θέμα ήταν ότι δεν είχαν ένα αστέρι για να βάλουνε στο δέντρο και ούτε γαλοπούλα να φάνε. Το μόνο που τρώγανε ήταν λαχανόσουπα ακόμα και τα Χριστούγεννα. Το μικρό κοριτσάκι βρήκε ένα φάκελο άδειο με ένα κενό χαρτί και πήγε στο σπίτι να γράψει το γράμμα στον Άγιο Βασίλη να της φέρει το πιάνο που κάθε μέρα που περνάει το βλέπει και επίσης ένα αστέρι για το δέντρο και να έχουνε ένα κανονικό γιορτινό πιάτο με γαλοπούλα. Αλλά το σημαντικότερο να τους επισκεφτεί ο πατέρας της. Όταν το έστειλε και το έβαλε στην κούτα μαζί με τα άλλα γράμματα  για τον Άγιο Βασίλη και περίμενε, περάσανε οι μέρες και το πρωί των Χριστουγέννων το κορίτσι ξύπνησε και πήγε απευθείας κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είδε τότε με χαρά το δέντρο ολόκληρο στολισμένο με ένα λαμπρό αστέρι να λάμπει και από κάτω γεμάτο με δώρα και ξεχώρισε ένα τεράστιο δώρο που το γράμμα έλεγε για το όμορφο κορίτσι. Εκείνη το άνοιξε και είδε ένα πανέμορφο πιάνο σαν αυτό που είχε δει στο κατάστημα και το κοριτσάκι έπαιζε όλο το πρωί. Όταν ήταν η ώρα για να φάνε είδε με χαρά το τραπέζι γεμάτο ωραία φαγητά και μια γεμάτη γαλοπούλα στο κέντρο του τραπεζιού. Οι δυο τους έκατσαν και έφαγαν και τραγουδούσαν , μα ξαφνικά είδαν μια λάμψη να μπαίνει στο σαλόνι . Ήταν το πνεύμα του πατέρα. Το κοριτσάκι χωρίς δισταγμό έτρεξε και τον αγκάλιασε και ο πατέρας και η κόρη έκλαψαν γιατί είχαν χρόνια να τα πούνε. Έκατσαν, μίλησαν μα όταν ήταν η ώρα για να φύγει η κόρη τον αποχαιρέτησε. Μετά από εκείνη τη χρονιά η οικογένεια ζούσε ευτυχισμένη. Η μητέρα επιτέλους βρήκε μια δουλειά που πληρώνεται καλά και κάθε απόγευμα η κόρη έπαιζε το πιάνο που της έφερε ο Άγιος Βασίλης και η μητέρα έφευγε για τη δουλειά. Όμως μια μέρα που η μητέρα έφευγε για τη δουλειά είπε στην κόρη της να καθαρίσει το σπίτι, το κορίτσι της είπε ότι θα το κάνει. Όταν σχόλασε η μητέρα μπήκε στο σπίτι και το είδε ακατάστατο και την κόρη να παίζει πιάνο. Εκείνη νευριασμένη πέταξε την τσάντα και το κορίτσι τρόμαξε, άφησε το πιάνο και τρομαγμένο ανέβαινε τα σκαλιά , αλλά η μητέρα της την έπιασε από το ρούχο και την έριξε κάτω και το κορίτσι έπεσε νεκρό. Η μητέρα όταν το είδε πήρε το κορίτσι στο νοσοκομείο αλλά ήταν αργά. Οι γιατροί είπαν ότι το κορίτσι της πέθανε. Τότε η μάνα το έθαψε στο νεκροταφείο δίπλα στον τάφο του πατέρα του και δεν άντεξε κι έφυγε από το σπίτι που έμενε και πήγε σε μία άλλη χώρα. Εκεί γνώρισε άλλον και γέννησε ένα αγόρι. Εν τω μεταξύ το πνεύμα του κοριτσιού πήγε στο σπίτι που έμενε και βρήκε το πιάνο και συνέχιζε να παίζει και από τότε όποιος περνούσε από αυτό το σπίτι άκουγε το κοριτσάκι να παίζει το πιάνο που το είχε από τότε που ζούσε ευτυχισμένα τόσα χρόνια.

ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ