ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

Μέχρι το 1914 στη Βιλλανόβα (το σημερινό Παραδείσι) δεν είχε σχολεία. Μαθήματα, ωστόσο, γίνονταν και υπήρχαν δάσκαλοι που τους πλήρωνε η εκκλησιαστική επιτροπή. Τα παιδιά παρακολουθούσαν τα μαθήματα σε ιδιωτικά σπίτια που δε διέθεταν ρεύμα, νερό και εξοπλισμό. Αυτά τα σπίτια τα νοίκιαζε η εκκλησία, αλλά τα παιδιά κάθονταν στο πάτωμα διότι δεν υπήρχαν θρανία και καρέκλες. Μετά από λίγο καιρό ο δήμαρχος της Βιλλανόβας Νικόλας Σταυριανός και οι κάτοικοι του χωριού αποφάσισαν να χτίσουν σχολείο. Όμως το πρόβλημα ήταν που θα χτιστεί το σχολείο διότι το μισό πάνω χωριό ήθελε το σχολείο να είναι δίπλα στον άγιο Νικόλαο και το άλλο μισό κάτω χωριό στην αγία Μαρίνα. Αυτό προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στο χωριό και έτσι άρχισαν να χτίζονται δύο σχολεία ταυτόχρονα, αφού καμιά πλευρά δεν υποχωρούσε. Το χωριό χωρίστηκε σε δύο παρατάξεις. Η παράταξη που ήθελε το σχολείο στον άγιο Νικόλαο ήταν το «μέσα κόμμα» και η παράταξη που ήθελε το σχολείο στην αγία Μαρίνα ήταν τα  «όξω κόμμα». Το χτίσιμο του κάθε σχολείου το ανέλαβαν οι κάτοικοι του χωριού εθελοντικά. Ακόμη και τα μικρά παιδιά βοηθούσαν γιατί η κάθε πλευρά ήθελε να τελειώσει πρώτη. Πρωτομάστορας και  λεγόμενος «πελεκάνος», επειδή πελεκούσε τις πέτρες, ήταν ο Αντώνης Μαγκαφάς στο πάνω χωριό και ο Αντώνης Αθανασιάδης στο κάτω.

 Το πάνω σχολείο τελειοποιήθηκε πρώτο και εγκαινιάστηκε το Νοέμβριο του 1915. Οι κάτοικοι του πάνω χωριού έφτιαξαν ένα ποιηματάκι κοροϊδευτικό προς τους κάτω. Το ποιηματάκι έλεγε: «το πάνω ετελείωσε με τις χρυσές καμάρες, το κάτω επόμηνε μισό να δένουν τις γαδάρες».

Το άλλο σχολείο, ολοκληρώθηκε μετά από λίγο καιρό και έτσι υπήρχαν σε λειτουργία και τα δύο. Το σχέδιο του κάτω σχολείου είναι πιο αυστηρό και έχει δωρικό στυλ. Το πάνω σχολείο είναι πιο κλασικό και ανήκει στην  τεχνοτροπία μπαρόκ. Επίσης, είναι από πέτρα όπως και το κάτω σχολείο. Το αρχικό κτίριο του κάτω σχολείου είναι όσο σκεπάζει η τετράπλευρη στέγη από κεραμίδια. Οι τρεις αίθουσες που προεξέχουν στο βάθος του κτιρίου ανατολικά, βόρεια και δυτικά κατασκευάστηκαν αργότερα για να καλυφθούν οι ανάγκες των μαθητών. Τα πρώτα χρόνια λειτούργησαν πλήρως και τα δύο σχολεία, αργότερα, όμως, ήταν οι τρεις πρώτες τάξεις στο πάνω σχολείο  και οι άλλες τρεις στο κάτω. Όμως το 1927 το πάνω σχολείο έκλεισε και λειτουργούσε μόνο το κάτω ως δημοτικό. Αυτό έγινε εξαιτίας της οικονομικής δυσκολίας, επειδή τα έξοδα τα κάλυπταν οι γονείς και η εκκλησία. Το πάνω σχολείο λειτούργησε ως κτίριο εκδηλώσεων του μορφωτικού και αθλητικού συλλόγου «Κλεάνθης», όπου οι νέοι του  χωριού ανέβαζαν θεατρικές παραστάσεις και με τα χρήματα που μάζευαν από αυτές αγόραζαν βιβλία  και εγκυκλοπαίδειες. Έτσι συγκέντρωσαν 8.000 βιβλία, αλλά οι Ιταλοί τα πήραν και τα έκαψαν. Ευτυχώς, όμως, μερικοί χωρικοί κατάφεραν και έκρυψαν μερικές εκατοντάδες βιβλία στο ιερό του αγίου Νικολάου. Στο δημοτικό σχολείο επί Ιταλικής κυριαρχίας άρχισαν να παρακολουθούνται από τα παιδιά μαθήματα ιταλικών αφαιρώντας ώρες από τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσα. Μετά από λίγο καιρό δεν γίνονταν μαθήματα ελληνικών γιατί η Ιταλική διοίκηση το θεωρούσε λάθος.

Το 1989, πολλα χρόνια μετά την απελευθέρωση του 1947, το σχολείο σταμάτησε να λειτουργεί γιατί χτίστηκε το νέο δημοτικό που ήταν πιο σύγχρονο. Όμως το 1990 άρχισε να λειτουργεί ξανά ως γυμνάσιο και το 2000 προστέθηκαν οι δύο προκατασκευασμένες αίθουσες για να καλυφθούν οι ανάγκες του σχολείου. Έτσι από το 1989 μέχρι και σήμερα το παλιό δημοτικό σχολείο του 1916 έγινε το γυμνάσιό μας που λειτουργεί μέχρι και σήμερα.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΝΑΗ