ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

Συνεχές ερώτημα, καθηγητών-δασκάλων, γονέων αλλά και των μαθητών των ίδιων. Γιατί οι μαθητές  δεν διαβάζουν;

   Ας τα πάρουμε από την αρχή, γιατί τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο εξαρχής; Η πιο συνηθισμένη απάντηση που θα ακούγαμε θα ήταν για να αποκτήσουν γνώσεις ή για να <<πιάσουνε>> δουλειά.Αντίθετα η απάντηση που θα παίρναμε από έναν άνθρωπο της γνώσης θα ήταν για να μεταλαμπαδευτούν γνώσεις από τους καθηγητές-δασκάλους στους γεμάτους άγνοια μαθητές και να τους αναπτύξει όχι μόνο τον τρόπο σκέψης αλλά και την συμπεριφορά τους.

   Το ερώτημα που θέσαμε όμως είναι: γιατί δεν διαβάζουν οι μαθητές; Πολλοί πιστεύουν πως τα παιδιά που δεν διαβάζουν δεν σκέπτονται το μέλλον τους. Τώρα θα φέρω μια αντίφαση, τι και αν το σκέπτονται; Τι είναι το ιδανικό που θέσανε οι άνθρωποι του πνεύματος; Η ειρήνη και η ευτυχισμένη ζωή, αλλά ποτέ δεν εκπληρώθηκε. Τόσοι αιώνες έχουν περάσει και ακόμα κανείς δεν έχει  καταφέρει να σταματήσει πολέμους, είτε οικονομικούς είτε με όπλα, αλλά ούτε και να βοηθήσουν όλους τους ανθρώπους να εξερευνήσουν αυτήν την εμπειρία που έχουμε ονομάσει ζωή και να νοιώσει τις κυματιστές αλλαγές στον τρόπο σκέψης και σώματος. Τόσες γενιές ανθρώπων  δεν μπόρεσαν  να λύσουν αυτά τα θέματα ούτε θεωρητικά, πόσο μάλλον στην πράξη.

        Και γυρνάμε στο σήμερα , τα παιδιά νοιώθουν σαν ένας κόκκος  άμμου σε μια παραλία γεμάτη άμμο που λίγη την παίρνει  η θάλασσα και άλλη τόση ξεβράζει έξω, νοιώθοντας ασήμαντοι , ακούγοντας όλα τα δυσάρεστα γεγονότα που γίνονται καθημερινά μαυρίζοντας την ψυχή και τον τρόπο σκέψης τους, κάνοντας να νοιώθουν μια βαρεμάρα και μια απαξίωση προς την κοινωνία, στρέφοντας τους να κάνουν πράγματα ευχάριστα μόνο για μια στιγμή και όχι να συμβάλουν στο χτίσιμο μιας κοινωνίας στην οποία θα μπορούν οι άνθρωποι να βασιστούν. Ακούγοντας όλα αυτά τα δυσάρεστα για την κοινωνία που ζούμε… Την κοινωνία που έχει πέσει σε λήθαργο, την κοινωνία που εστιάζουμε μόνο στις ψευδοευχαριστήσεις και προσπαθούμε να αγνοήσουμε το κακό, ακόμα και αν είναι μπροστά στα μάτια μας ή και ακόμα κι αν οι περιπτώσεις είναι λίγες, μια κοινωνία η οποία τρέφεται με ψέματα και ανταγωνιστικότητα, που κάνει τους ανθρώπους να χαίρονται με την αποτυχία του άλλου και όχι με την επιτυχία, μια κοινωνία στην οποία η δυσαρέσκεια είναι πιο πληνθύνουσα παρά η ευτυχία, σε μια κοινωνία στην οποία το <<διαφορετικό>> χλευάζεται και << λιθοβολείται>>, κάνοντας αυτό το <<διαφορετικό>> να νοιώθει δυσαρέσκεια για τον εαυτό του και να στρέφεται ακόμη και στον αυτοτραυματισμό . Σε μια κοινωνία, όπου τα παιδιά νοιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν την αλλαγή, ακόμα και αν αριστέυσουν και <<πιάσουν>> μια δουλειά, η οποία πληρώνει καλά, δεν θα εξαφανιστεί η διχόνοια της κοινωνίας αυτής. Και όχι, η διχόνοια που μαστίζει την κοινωνία δεν είναι η τεχνολογία όπως ισχυρίζονται οι τεχνοφοβικοί, σίγουρα η κατάχρηση της προκαλεί κακό, αλλά όπως και όλα τα υλικά στον κόσμο αυτό αν τους ασκηθεί κατάχρηση προκαλούν κακό.

  Λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε πως το <<βαριέμαι>> ή το <<δεν κατάλαβα το μάθημα>> είναι μια επιφανειακή κάλυψη για την μαυρίλα στα υποσυνείδητα των παιδιών.

Νικηφόρος Αργύρης

                                                               28/11/17