Εμπνευσμένο από το ποίημα «Ειρήνη» του Γιάννη Ρίτσου

Του μαθητή Ιγνάτιου Αγγελόπουλου, Β1 Γυμνασίου

Ο εφιάλτης του παιδιού είναι ο πόλεμος

Ο εφιάλτης της μάνας είναι ο πόλεμος

Ο στρατιώτης που πολεμά στα χαρακώματα

νύχτα μέρα με το πρόσωπο αγέλαστο

και σκυθρωπό μ” ένα όπλο στα χέρια γεμάτο σφαίρες

κι οι σταγόνες του ιδρώτα στο μετωπό του

είναι όπως οι σταγόνες της βροχής

που πέφτουν σε μια βομβαρδισμένη πόλη

είναι ο πόλεμος.

Όταν οι πληγές και τα τραύματα ανοίγουν

στα σώματα των φαντάρων

και μες στο πεδίο της μάχης δεν υπάρχει ελπίδα

ξέροντας πως η θυσία τους ίσως πάει χαμένη

αυτό είναι ο πόλεμος.

Πόλεμος είναι η πείνα

τότε που το σταμάτημα του στρατιωτικού αυτοκινήτου στο δρόμο

είναι απειλή

τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει

εχθρός

και το κλείσιμο των παραθύρων

σημαίνει σκοτάδι.

Πόλεμος είναι λίγη σούπα κι ένα

ξεροκόμματο στο παιδί που ξυπνά.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται

και γίνονται μεγαλύτερες

τότε που ένας θρήνος ανεβαίνει

από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα

τότε που τα σύννεφα στενάζουν

στον ουρανό είναι ο πόλεμος.

Τότε η μέρα που πέρασε είναι μια μέρα

που χάθηκε

είναι ο πόλεμος.

Πόλεμος είναι οι ριπές των πολυβόλων

στον αέρα

είναι το αλφαβητάρι της κακίας

στο απέραντο σκοτάδι.

Όταν λες σε μισώ, όταν λες

αύριο θα γκρεμίσουμε

είναι ο πόλεμος.