Το Πεντάγραμμο των Ειδήσεων. Μουσικό Σχολείο Πειραιά

Ο μαθητης της Γ” Γυμνασίου και μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας Χαράλαμπος Ξενιάδης- Γιαννιός  μας παρουσιάζει το βιβλίο του Richard Bach «Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον». Γιατί τον μάγεψε αυτό το βιβλίο; Ταυτίζεται με τον ήρωα; Γιατί μας προτρέπει να το διαβάσουμε;

Είναι γνωστό πως η ψυχή του ανθρώπου είναι μια άβυσσος, γεμάτη από αμέτρητα στοιχεία, μερικά από τα οποία είναι οι προβληματισμοί και οι στόχοι. Ο καθένας προσπαθεί μέρα με την μέρα να απαντήσει τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα που τον ταλανίζουν. Ένας από τους μυριάδες προβληματισμούς ενός ανθρώπου είναι η εύρεση του νοήματος της ζωής. Από την πρώτη στιγμή που έπιασα αυτό το βιβλίο κάτι με παρότρυνε να το διαβάσω. Ήταν σαν να μου μιλούσε και να μου έλεγε: «Διάβασέ με! Θα βρεις αυτά που ψάχνεις!». Αναρωτιέμαι τι άγγιξε περισσότερο την ψυχή μου με την πρώτη ματιά. Ήταν η επιμελημένη έκδοση; Ή αυτός ο γλάρος που πετάει με τόση αυτοπεποίθηση, μόνος, έξω από το σμήνος, ψηλά στον καταγάλανο ουρανό που απλώνεται σε όλο το εξώφυλλο; Τι αίσθηση ελευθερίας! Ή μήπως ο τίτλος του βιβλίου, «Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον» που υποδηλώνει ότι είναι ένας γλάρος με προσωπικότητα, κάτι αλλόκοτο που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή; Διαβάζοντάς το, κατάλαβα ότι η διαίσθησή μου δεν ήταν λαθεμένη. Εκτίμησα ιδιαίτερα αυτό το βιβλίο διότι με βοήθησε να καταλάβω ότι το μόνο που μετράει στην ζωή είναι να ακολουθούμε τα όνειρά μας και όχι να συμβιβαζόμαστε στην ζωή που μας υπαγορεύουν οι άλλοι ακολουθώντας το «σμήνος». Με έκανε ακόμα να καταλάβω πως είναι μάταιο να προσπαθώ να αλλάξω τους άλλους, μπορώ όμως να αλλάξω τον εαυτό μου προσπαθώντας συνειδητά να αναπτύξω και να αξιοποιήσω τις ικανότητές μου στο έπακρο. Μέσα από αυτή την διαδικασία ανακαλύπτει κάποιος την χαρά της ζωής. Κατά την γνώμη μου, αυτά τα μηνύματα είναι αρκετά για να καταλήξω πως αυτό το βιβλίο είναι απ’ τα καλύτερα που έχω διαβάσει.

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, κατάλαβα πως ταυτίζομαι απόλυτα με τον κύριο χαρακτήρα: τον γλάρο Ιωνάθαν. Αυτό μου ήρθε σαν ευχάριστη έκπληξη, καθώς δεν περίμενα να μοιράζομαι τόσα πολλά χαρακτηριστικά μαζί του.  Τελικά δεν είναι τυχαίο το ότι πολλοί λένε πως ένα καλό  βιβλίο πρέπει να σου αποκαλύπτει αυτά που ήδη έχεις μέσα σου. Βιώνοντας νοερά μαζί του τις ιστορίες στις οποίες περιπλέκεται ο γλάρος, διαισθάνομαι το ψυχικό σθένος που κατέχει. Δεν συμβιβάζεται μόνο με την κάλυψη των φυσικών του αναγκών, μερικές φορές τις περιφρονεί φτάνοντας στα όρια του ψυχαναγκασμού, αφού δεν ικανοποιείται πότε από τα αποτελέσματα που επιτυγχάνει, κάτι που οι άλλοι γλάροι (συμπεριλαμβανομένων των γονιών του) αποδοκιμάζουν. Είναι ξεκάθαρο ότι η πρόσληψη τροφής είναι σχεδόν αμελητέα γι’ αυτόν, αφού δίνει όλο του το είναι σε κάτι απέραντα πιο σημαντικό για την ύπαρξή του, την τέχνη του πετάγματος. Ακόμα και όταν εξορίστηκε απ’ το σμήνος δεν έπεσε θύμα της μοιρολατρίας και αποστρακίστηκε ακολουθώντας την πορεία που εκείνος επιθυμούσε, συνεχίζοντας την προσπάθεια να πετάξει όσο καλύτερα μπορεί. Η στάση ζωής αυτού του γλάρου είναι άκρως αξιοθαύμαστη και εμείς οι άνθρωποι έχουμε να μάθουμε πολλά απ’ αυτήν, όπως το να μην το βάζουμε ποτέ κάτω και να μην αρκούμαστε μόνο στην κάλυψη των βιοτικών μας αναγκών, αλλά να προσπαθούμε να πετύχουμε αυτά που πραγματικά θέλουμε, αυτά που γεμίζουν την ψυχή μας και μας εξυψώνουν ηθικά και πνευματικά. Ο γλάρος του Ρίτσαρντ Μπαχ κυνήγησε το όνειρο και το άγγιξε μετά από σκληρή προσπάθεια, επιμονή και υπομονή. Η ευχάριστη έκπληξη για μένα ήταν ότι στο τέλος κι άλλοι γλάροι το ακολούθησαν και ασπάστηκαν τον τρόπο ζωής του χωρίς αυτός να τους τον επιβάλει καθόλου. Αυτό το γεγονός ανάγει τον γλάρο σε μια ηγετική φυσιογνωμία. Το όφελος από τη στάση ζωής του ήταν έτσι πολλαπλό. Όχι μόνο δεν περιθωριοποιήθηκε αλλά υποστηρίζοντας μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής του τη θέση του, κατάφερε να γίνει το φωτεινό παράδειγμα του σμήνους του. Έτσι, το προσωπικό του όφελος μετατράπηκε σε κοινό. Είναι ξεκάθαρο ότι όλοι έχουμε έναν γλάρο Ιωνάθαν Λιβινγκστον μέσα μας. Κάποιοι απλά τον κρατάνε σ’ ένα κλουβί ή του ψαλιδίζουν τα φτερά. Άλλοι τον αφήνουν να πετάξει ελεύθερα. Εσείς;

  « Ο θρίαμβός του, όμως, δεν κράτησε πολύ. Μόλις αποφάσισε να εγκαταλείψει την κάθετη πτώση, τη στιγμή που άλλαξε τη γωνία το φτερό του βρέθηκε ξανά αντιμέτωπος με την ίδια τρομερή και ανέλεγκτη καταστροφή. Και τώρα, με ενενήντα μίλια την ώρα, τον χτύπησε σαν δυναμίτης. Ο Ιωνάθαν ο Γλάρος ένοιωσε να διαλύεται στον αέρα και τσακίστηκε σε μια θάλασσα σκληρή σαν πέτρα. Όταν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του είχε σκοτεινιάσει για τα καλά και, στο φεγγαρόφωτο βρέθηκε να επιπλέει στην επιφάνεια του ωκεανού. Οι φτερούγες του ήταν κουρελιασμένες βέργες από μολύβι, όμως ακόμα πιο βαρύ στις πλάτες ήταν το φορτίο της αποτυχίας. Ευχήθηκε αδύναμα το βάρος να ήταν αρκετό να τον παρασύρει απαλά στο βυθό της θάλασσας, κι έτσι να τελειώσουν όλα. Καθώς βούλιαζε όλο και περισσότερο στο νερό, μέσα του αντήχησε μια παράξενη, υπόκωφη φωνή. Δεν υπάρχει αλήθεια τρόπος να τα καταφέρω. Ένας απλός γλάρος είμαι, περιορισμένος από την ίδια μου τη φύση. Αν ήταν να μάθω τόσα πολλά για το πέταγμα, θα είχα διαγράμματα αντί μυαλό. Αν ο προορισμός μου ήταν να πετάω με μεγάλες ταχύτητες, θα είχα τις κοντές φτερούγες του γερακιού και θα έτρωγα ποντίκια αντί για ψάρια. Δίκιο είχε ο πατέρας μου. Πρέπει να ξεχάσω αυτές τις ανοησίες. Πρέπει να γυρίσω πίσω στο σμήνος και να μείνω ικανοποιημένος μ’ αυτό που είμαι. Ένας φουκαράς γλάρος με περιορισμένες δυνατότητες.»

Αυτό το απόσπασμα μας διδάσκει πάρα πολλά για την αποτυχία στην προσπάθεια της υπέρβασης της φύσης των πλασμάτων, κάτι που βιώνουμε πολύ συχνά εμείς οι άνθρωποι στις ζωές μας. Όταν συνεθλίβη στην θάλασσα, αισθάνθηκε πως όλες οι προσπάθειές του ακυρώθηκαν αλλά και ήθελε όχι μόνο να τα παρατήσει, αλλά και να βάλει τέλος στην ζωή του. Επίσης, δείχνει πως η ζωή μας μπορεί να μας ξαφνιάσει οποιαδήποτε στιγμή, επιφυλάσσοντας μας την αποτυχία. Πόσες φορές βλέπουμε σήμερα απελπισμένους ανθρώπους να καταφεύγουν στην αυτοκαταστροφή ως μόνο δήθεν διέξοδο στην απελπισία τους. Η αποτυχία για όλους μας είναι σκληρή. Όσο σκληρή ήταν η επιφάνεια της θάλασσας όταν συνεθλίβη πάνω της ο γλάρος. Εκείνη η στιγμή της αποτυχίας είναι που είμαστε πιο ευάλωτοι συναισθηματικά και μπορούμε να επηρεαστούμε από τις γνώμες των άλλων. Τότε μεμψιμοιρούμε και ζητάμε να γυρίσουμε πίσω, στο αρχικό στάδιο της βόλεψής μας. Όλοι ζητάμε μια ανακούφιση μετά από μια παταγώδη αποτυχία. Είναι στη φύση μας. Αυτό το σημείο με συγκίνησε ιδιαίτερα διότι με έκανε να καταλάβω πως δεν είμαι μόνο εγώ που αισθάνομαι έτσι στις αποτυχίες μου. Αν και μιλάει για γλάρο, παρομοιάζει πάρα πολύ τους ανθρώπους διότι σκιαγραφεί την ευάλωτη φύση του ανθρώπου.

Χαράλαμπος Ξενιάδης- Γιαννιός