Το Πεντάγραμμο των Ειδήσεων. Μουσικό Σχολείο Πειραιά

Η Άννα Τσαγκαλίδη,  μαθήτρια της Γ” Γυμνασίου, παρουσιάζει την τριλογία “Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών” (The Lord of the Rings) του J.R.R. TOLKIEN.

1. Φανταστικό ταξίδι στην αέναη μάχη του καλού με το κακό

Η τριλογία “Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών” (The Lord of the Rings) αποτελεί ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα φαντασίας και σύγχρονης λογοτεχνίας, του διακεκριμένου Άγγλου συγγραφέα και καθηγητή φιλολογίας, J.R.R. TOLKIEN. Μελετώντας την Φινλανδική και Oυαλική γλώσσα αλλά και την ιστορία των αρχαίων λαών, επινόησε την γλώσσα των ξωτικών και την ιστορία της μέσης γης, όπου διαδραματίζεται η ιστορία του πολέμου του δαχτυλιδιού. Το έργο της συγγραφής διήρκησε περίπου 20 χρόνια, με πολλές αλλαγές στην πλοκή και τα πρόσωπα, ενώ το τρίτο μέρος της τριλογίας εκδόθηκε μετά το θάνατό του, από τους κληρονόμους του, με τεράστια επιτυχία όπως και τα δύο προηγούμενα μέρη.

Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ένα μικρό «Χόμπιτ», o Φρόντο, πλάσμα της φαντασίας του συγγραφέα. Ο Φρόντο, παρόλο που πολεμά σε αντίξοες συνθήκες, κατορθώνει με τη βοήθεια των συντρόφων του να ξεπεράσει  ανυπέρβλητα εμπόδια, ενώ τελικά καταφέρνει, υπερβαίνοντας τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και κάθε προσδο­κία, την επίτευξη του στόχου του, δηλαδή την κατατρόπωση του κυριευμένου από το κακό δαχτυλιδιού, σώζοντας έτσι τη Μέση Γη από το έρεβος και την αναπόφευκτη  υπο­ταγή στις δυνάμεις του κακού.

Οι πολυδιάστατες προσωπικότητες των χαρακτήρων, το μεγαλείο της φιλίας και της συντροφικότητας, η δύναμη της ενότητας που υπερνικά κάθε εμπόδιο και η αφοσίωση στο στόχο παρ’ όλες τις αντιξοότητες, είναι ορισμένοι μονάχα παράγοντες που με έκαναν να αγαπή­σω από τις πρώτες κιόλας γραμμές αυτό το υπέροχο ταξίδι στον κόσμο της φαντα­σίας. Εκεί όπου κανένα τέρας δεν είναι επαρκώς δυνατό να εναντιωθεί στη δύναμη της αληθινής φιλίας, εκεί όπου η αυτοθυσία και η αυταπάρνηση είναι τα μόνα «όπλα» ενά­ντια στις σκοτεινές δυνάμεις, ενώ η ολοκλήρωση της προσωπικής αναζή­τησης έρχεται μέσα από την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο.

Αυτή είναι η μαγεία του κόσμου του TOLKIEN!

2. Σαμ, ένας γενναίος φίλος

Ένας από τους πιο αξιόλογους, ωστόσο λιγότερο ‘‘υποβλητικούς’’ χαρακτήρες της τρι­λογίας, είναι ο Σαμ, ο προσφιλής υπηρέτης, σύντροφος του Φρόντο στο μακρινό του ταξίδι. Καθόλη τη διήγηση, ο Σαμ παραμένει αφοσιωμένος στο φίλο του, επιδει­κνύοντας με μεγάλη ευτολμία, πίστη στο ιδανικό της φιλίας. Παράλληλα, το σθένος, η εθελοθυ­σία και η αφιλαυτία που εξωτερικεύει σε ορισμένες περιστάσεις, προκαλούν, ανυπερ­θέ­τως, συγκίνηση. Από τη δική του σκοπιά, η σχέση τους αποτελεί στην κυριολεξία επιτομή της αληθινής φιλίας, με τον πιο εμφατικό τρόπο. Ακόμη και στις περιπτώσεις που ο Δαχτυλιδοκουβαλητής Φρόντο, λόγω του αβάστακτου φορτίου του, υποκύπτει και  «ξεχνάει» τον Σαμ, εκείνος εξακολουθεί να στέκεται στο πλευρό του, παρά το γεγονός ότι είναι καταπονημένος από τις κακουχίες, αντλώντας δύ­να­μη από την αγάπη του φίλου του και τις κοινές τους αναμνήσεις από τη ζωή στην πατρίδα τους, το Σάιρ.

Πρόθυμος να αντικρίσει τέρατα και θηρία και να αντιμετωπίσει ολόκληρους στρα­τούς προκειμένου να σώσει το φίλο του, αψηφά κάθε κίνδυνο και  τον βοηθάει να επιτύχει την αποστολή του μέχρι το τέλος. Όντας ένα «απλό» Χόμπιτ, το μέγεθός του δεν είναι το ιδανικό για να θεωρηθεί πολεμιστής. Ωστόσο, καταβάλλει το μέγιστο των προσπαθειών του και δηλώνει έμπρακτα την αγάπη και την αφοσίωσή του στον φίλο του, κάτι που ενδε­χομένως να μην  μπορούσε να πετύχει ολόκληρος στρατός. Είναι ο αφανής ήρωας του έργου, με τον πιο ουσιώδη ρόλο, εκείνον του ανιδιοτελή συντρόφου, του ακα­τάβλητου υποστηρικτή και του πραγματικού φίλου, που με ηρωισμό βάζει το κοινό καλό και την επίτευξη του στόχου πάνω από τον ίδιο του τον εαυτό. Και τε­λικά, όταν όλα πάνε καλά και οι στόχοι επιτευχθούν, το καλό νικήσει και επι­στρέψουν στο σπίτι, υποστηρίζει για ακόμη μια φορά τις επιλογές του φίλου του, μέχρι και την τελευταία, η οποία είναι και η πιο οδυνηρή. Να εγκαταλείψει το σπίτι και τους φίλους του, για το τελευταίο μακρινό του ταξίδι…

3. Τα Γκρίζα Λιμάνια

«…- Που πας, κύριε; Φώναξε ο Σαμ, αν και τέλος κατάλαβε τι συνέβαινε.
- Στα λιμάνια, Σαμ, είπε ο Φρόντο.
- Κι εγώ δεν μπορώ να έρθω.
- Όχι, Σαμ. Όχι ακόμα, οπωσδήποτε, όχι πιο πέρα από τα λιμάνια. Μόλο που ήσουν και εσύ Δαχτυλιδοκουβαλητής, έστω και για λίγο. Μπορεί να έρθει η ώρα σου. Μη πολυλυπάσαι, Σαμ. Δεν μπορεί να είσαι πάντα κομμένος στα δύο. Θα πρέπει να είσαι ένας και ολόκληρος, για πολλά χρόνια. Έχεις πολλά να χαρείς και να γίνεις και να κάνεις.
- Μα, είπε ο Σαμ, και δάκρυα φάνηκαν στα μάτια του, εγώ νόμιζα πως θα ευχαριστιόσουν στο Σάιρ και συ, για χρόνια πολλά, ύστερα απ’ όσα έχεις κάνει.
- Το ίδιο νόμιζα και εγώ, κάποτε. Αλλά έχω πληγωθεί πολύ βαθιά, Σαμ. Προσπάθησα να σώσω το Σάιρ και σώθηκε, όχι όμως για μένα. Έτσι πρέπει συχνά να συμβαίνει, Σαμ, όταν υπάρχει κίνδυνος…. Κάποιος πρέπει να χάσει, να τα εγκαταλείψει, για να τα κρατήσουν οι υπόλοιποι…»

Είναι το τέλος της συντροφιάς και η στιγμή του οριστικού αποχαιρετισμού του Φρόντο με τον Σαμ και τους υπόλοιπους συντρόφους του, πίσω στο Σάιρ, χρόνια μετά τη νίκη τους στον πόλεμο του Δαχτυλιδιού και την καταστροφή των δυ­νά­μεων του κακού. Ένα «μείγμα» έντονων συναισθημάτων αγάπης, νοσταλγίας αλλά και θλίψης, τα οποία «φορτίζουν» συγκινησιακά όλο το τοπίο, με τους ήρωες να αγκαλιάζονται για τελευταία φορά στα Γκρίζα Λιμάνια. Ποτέ ο κόσμος τους, δεν θα είναι πια ο ίδιος….

«…- Λοιπόν, εδώ τέλος, αγαπημένοι φίλοι, στις ακτές της θάλασσας φτάνει στο τέλος της η συντροφιά μας στη Μέση Γη. Πηγαίνετε ειρηνικά! Δεν θα πω: μην κλάψετε. Γιατί δεν είναι όλα τα δάκρυα για κακό.…»

(Γκάνταλφ)

4. Από τη μεριά του Γκόλουμ

 «…Ο Σαμ σηκώθηκε. Ήταν ζαλισμένος και απ’ το κεφάλι του έτρεχε αίμα που έσταζε μέσα στα μάτια του. Προχώρησε ψαχουλευτά και ύστερα είδε ένα παράξενο και φο­βερό πράγμα. Στην άκρη της αβύσσου το Γκόλουμ πάλευε σαν τρελό μ’ έναν αόρατο εχθρό. Ταλαντευόταν πότε μπρος και πότε πίσω, πότε τόσο κοντά στην άκρη, ώστε κινδύνευε να πέσει μέσα, και πότε τραβιόταν προς τα πίσω, έπεφτε καταγής, σηκω­νόταν κι έπεφτε ξανά. Κι όλη την ώρα σφύριζε σαν φίδι δίχως να λέει λόγια.

Οι φωτιές στα βάθη ξύπνησαν θυμωμένες και το κόκκινο φως λαμπάδιασε και όλη η σπηλιά γέμισε από μεγάλες φλόγες και ζέστη. Ξαφνικά ο Σαμ είδε τα μακριά χέρια του Γκόλουμ να ανεβαίνουν στο στόμα του. Τα άσπρα σουβλερά του δόντια γυάλισαν και ύστερα έκλεισαν με θόρυβο καθώς δάγκασαν. Ο Φρόντο έβγαλε μια φωνή και… να τος, πεσμένος στα γόνατα στην άκρη του χάσματος. Το Γκόλουμ όμως, χο­ρεύοντας σαν τρελό, κρατούσε ψηλά το δαχτυλίδι, μ’ ένα δάχτυλο περασμένο ακό­μα μέσα του. Τώρα έλαμπε λες κι ήταν αληθινά φτιαγμένο από ζωντανή φωτιά.

-Πολύτιμο, πολύτιμο, πολύτιμο! Φώναζε το Γκόλουμ. Πολύτιμό μου!

Και λέγοντας αυτά, καθώς είχε σηκώσει τα μάτια για να απολαύσει το απόκτημά του, πάτησε πιο πέρα, έχασε την ισορροπία του, ταλαντεύτηκε για μια στιγμή στην άκρη κι ύστερα, μ’ ένα ουρλιαχτό, έπεσε. Από τα βάθη ακούστηκε η τελευταία του θρη­νητική κραυγή Πολύτιμο και χάθηκε….»

Γκόλουμ:

« Ωχ, πάλι αυτό το χοντρό χόμπιτ. Όλο μας χαλάει τα σχέδια! Ξεφυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Γκόλουμ, Γκόλουμ. Πριν λίγο του ρίξαμε μία, τι έγινε συνήλθε κιόλας; Την επόμενη φορά θα τον σπρώξουμε πιο δυνατά. Τώρα πρέπει να προλάβoυμε αυτό το άθλιο χόμπιτ που μας έκλεψε το πολύτιμό μας.
Να τος! Εκεί είναι.
Πού πήγε;
Α, εδώ είσαι.
Τώρα θα δεις. Μη φοβάσαι πολύτιμο, ερχόμαστε! Θα γίνεις δικό μας ότι και να γίνει.
Γιαμ,  γιουμ. Μπλιαχ! Τι απαίσια γεύση έχει το κρέας του. Αλλά να, το πολύτιμο είναι δικό μας! Ζήτω, επιτέλους, είναι παντοτινά δικό μας!
Δεν θα μας το ξαναπάρει ποτέ κανένας μακριά. Κοίτα το μωρέ, τι ωραία που λάμπει! Πολύτιμο, πολύτιμο, πολύτιμο! Πολύτιμό μου!
Πολύ ζέστη έχει εδώ, πρέπει να τρέξουμε! Aχ, ωχ, τι δουλειά έχει αυτή η πέτρα εδώ;
Να πάρει… ΠΟΛΥΤΙΜΟΟΟΟΟΟΟ!!!»

5. Κι αν τελικά το Δαχτυλίδι δεν έλιωσε;

 Κι ενώ όλοι πίστευαν ότι το Δαχτυλίδι της δύναμης χάθηκε για πάντα μαζί με το Γκόλουμ στις θυμωμένες φωτιές του βουνού του Χαμού, εκείνο, για ακόμη μια φορά, υπά­κουσε στο κάλεσμα του αφέντη του, που ήταν πιο ισχυρό από ποτέ. Ξεγλίστρησε προς τα βράχια και γαντζώθηκε σε μια κρυφή εσοχή. Ο Αφέντης ήταν δίπλα, το αισθα­νόταν. Είχε κυριευθεί από τις μαύρες σκέψεις του και τώρα πια κανένας και καμία δύναμη, όσο καλή κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να τους χωρίσει.

Το Νάζγκουλ που είχε στείλει το «μάτι», πετούσε τώρα πάνω από την καυτή λάβα, στο εσωτερικό της σπηλιάς. Με μια απότομη, κοφτή κίνηση, έσπρωξε στο Έρεβος τον ανήμπορο Δαχτυλιδοκουβαλητή και τον σύντροφό του. Αγκαλιασμένοι, χάθηκαν στις πύρινες γλώσσες, χωρίς φωνές, χωρίς δάκρυα, μόνο με μια έκφραση απογοή­τευσης ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους …

Η συντροφιά του Δαχτυλιδιού είχε αποτύχει. Ο σκοπός χάθηκε. Το καλό δεν μπόρεσε να αντισταθεί στους υπηρέτες του κακού, που με βία συνέτριψαν ότι όμορφο είχε απομείνει. Η Μέση Γη, θα ήταν πια έρημος, μια κρύα νύχτα, βουτηγμένη στο μίσος και την άγρια καταχνιά.

Η ιστορία των ξωτικών, των ανθρώπων και των πλασμάτων της τρίτης εποχής, είχε μόλις τελειώσει. Η απαρχή της βασιλείας των δυνάμεων του Σκότους, ήταν πια γεγονός …

ΑΝΝΑ ΤΣΑΓΚΑΛΙΔΗ, μαθήτρια Γ” Γυμνασίου

ΠΗΓΕΣ:

ΤΟΛΚΙΝ: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών- Η συντροφιά του Δαχτυλιδιού (Εκδ.ΚΕΔΡΟΣ)

ΤΟΛΚΙΝ: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών – Οι δύο πύργοι (Εκδ. ΚΕΔΡΟΣ)

ΤΟΛΚΙΝ: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών – Η επιστροφή του Βασιλιά (Εκδ. ΚΕΔΡΟΣ)