«Φρικιό». Σκληρός χαρακτηρισμός από σκληρούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν,  αποδέχονται ή νιώθουν. Άτομα που «αποδέχονται» όπως λένε, την διαφορετικότητα, αλλά στην πραγματικότητα απεχθάνονται ό,τι δεν είναι σαν αυτούς και τους εαυτούληδες τους.

Φυσικά και όλοι μας βλέπουμε τα πράγματα με τα στερεότυπα τους, όσο κι αν προσπαθούμε να μην το κάνουμε, αλλά πάντα μας ξεφεύγει κάτι. Στερεότυπα που αδικούν ανθρώπους ή ονομάζουν άλλους, πράγματα που δεν είναι. Τα γνωστά «μαύρα ρούχα=emo», «μέταλ=σατανισμός» και “ποπ=χαζοχαρούμενο». Επίσης ένα πρόβλημα είναι και αυτό που προωθεί η μόδα. Φοράς κάτι που φοράει η Jenner ή η Hadid και γίνεσαι κατευθείαν fashion lover κλπ. Φοράς δερμάτινο και λέγεσαι «ροκάς» χωρίς να έχεις ιδέα τι πραγματικά είναι.

Μεγάλο ρόλο παίζει και η μουσική που ακούει ο καθένας. Όσο και να παραπέμπει σε στερεότυπα, υπάρχουν στυλιστικοί “κώδικες” για ανθρώπους κάθε μουσικής κοινότητας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούμε να φορέσουμε ό,τι θέλουμε). Άτομα της πιο σκληρής μουσικής ντύνονται πιο τρομακτικά όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν. Πολλές φορές χαρακτηρίζονται ως φρικιά και “κολλημένοι στη προσοχή” που τους δίνουν, λόγω του ντυσίματός τους. Αρκετές φορές δέχονται προσβολές από περαστικούς, μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους ή ακόμα και τους γονείς τους.

Τέλος, ο τρόπος που ανιμετωπίζουμε την στυλιστική διαφορετικότητα μπόρει να μας δείξει ξεκάθαρα το πόσο μπροστά ή πίσω έχει μείνει η χώρα μας. Και δυστυχώς έχουμε μείνει ΠΟΛΥ πίσω.

Γεωργία Αρβανιτάκη