Είναι ευρέως γνωστό πλέον πως διανύουμε τη εποχή της κοινωνικής αποξένωσης. Με την αποξένωση αυτή, αλλοιώνονται οι τόσο καθοριστικές για την ζωή του ανθρώπου, ανθρώπινες σχέσεις. Οι γρήγοροι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής, οι μετακινήσεις σε μεγάλα αστικά κέντρα και ο γενικότερος αγώνας επιβίωσης συντελούν αναμφισβήτητα στην δημιουργία των απρόσωπων σχέσεων και των επιδερμικών συναισθημάτων.
Σαφώς ο άνθρωπος αυτής της εποχής είναι σχεδόν αναγκασμένος να θέτει πρώτα τις βιοποριστικές του προτεραιότητες και έπειτα να ασχολείται με την δημιουργία ισχυρών δεσμών. Το άτομο εξαντλεί τις δυνάμεις και ξεπερνά τα όρια του προκειμένου να επιβιώσει στην ανταγωνιστική κοινωνία. Κατά συνέπεια δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο ή την απαραίτητη ψυχολογία ώστε να αφιερωθεί στις ανθρώπινες σχέσεις. Συμπερασματικά, ο σύγχρονος άνθρωπος κατακλύζεται από τις υποχρεώσεις για την κάλυψη των βιοτικών του αναγκών και δεν έχει βασικό στόχο του τις ανθρώπινες σχέσεις.
Όπως είναι λογικό, η τεράστια αυτή έλλειψη των βαθιά ριζωμένων σχέσεων στην ζωή του ανθρώπου, έχει σοβαρές επιπτώσεις. Το άτομο βυθίζεται στην μοναξιά του, συνηθίζει την υπερίσχυση των εγωκεντρικών συναισθημάτων του και χάνει σταδιακά την έννοια της συνύπαρξης. Επίσης, αποπροσανατολίζεται από τα έντονα συναισθήματα που προκαλεί ένας κάθε είδους δεσμός και φαίνεται πως είναι ανίκανος να διαχειριστεί διάφορες δύσκολες καταστάσεις στην ζωή του. Δεν θα ήταν δυνατόν να παραλείψουμε πως ο άνθρωπος χωρίς ανθρώπινες σχέσεις τείνει να έχει περισσότερες ανασφάλειες και γενικά περισσότερα συμπλέγματα (κόμπλεξ) με τον εαυτό του. Καταλήγουμε λοιπόν στο γεγονός πως οι ανθρώπινες σχέσεις αποτελούν βασικό στοιχείο για την εξισορρόπηση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Κατά πόσο όμως είναι εφικτή αυτή η ισορροπία όταν από μόνες τους οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν ένα τεντωμένο σχοινί; Ίσως βαδίζουμε προς το βάθρο μόνο όταν αντιληφθούμε πως όλοι γύρω μας είναι ακροβάτες. Όταν αρνούμαστε την γέννηση ανθρώπινων σχέσεων αρνούμαστε παράλληλα την ουσιαστική επικοινωνία, την ανταλλαγή ιδεών, την ύπαρξη συναισθημάτων και οτιδήποτε άλλο αναγνωρίζεται στον όρο «ουσιαστική ζωή».
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο που οι ίδιοι αρνούμαστε την ουσιαστική ζωή. Αρνούμαστε να βαδίσουμε το σχοινί με τον φόβο της πτώσης. Αλήθεια- μόλις φτάσουμε στο τέλος, ποιος θα μας χειροκροτήσει; Κανένας. Γιατί ήμασταν εξαιρετικά απασχολημένοι με την απόλαυση του τέλους και όχι την μοιρασιά του. Πρέπει λοιπόν να ανοίξουμε τις πόρτες, να αντιληφθούμε πως τα πάντα στην ζωή βρίσκονται στην μοιρασιά. Να πάψουμε να απασχολούμαστε μόνο με την επίτευξη του καθημερινού στόχου μας και να κοιτάξουμε ποιος θα μας αγκαλιάσει όταν τον πετύχουμε.
Οι ανθρώπινες σχέσεις μάλλον τελικά είναι το τέλος του τεντωμένου σχοινιού που ονομάζεται ζωή. Γιατί στο τέλος της ημέρας το μόνο που έχει πραγματικά σημασία είναι οι άνθρωποι που χαίρονται, λυπούνται, πονάνε, γελάνε μαζί μας και μας δίνουν την δύναμη και το κουράγιο να ξανά ξεκινήσουμε την πορεία μας. Και αν ακόμα μας τρομάζει η πτώση, πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως η μοναδική πτώση θα συμβεί μόνο όταν κάνουμε το λάθος και αποφασίσουμε πως η διαδρομή μας θα είναι μοναχική…
Λαμπρινή Σούλα
