Συνέχεια από το μέρος 1 

«Μέρα με τη μέρα αναρωτιόμουν τι θα κάνω, πώς θα τα βγάλω πέρα. Φυσικά ο άντρας μου δεν είχε εμφανιστεί  ούτε για τα παιδιά να δει αν είμαστε καλά. Ευτυχώς βρήκα δουλειά και σε σύντομο χρονικό διάστημα πήγα σε δικό μου σπίτι αλλά και σε δικηγόρο. Έκανα ασφαλιστικά μέτρα για να βγάλει  το δικαστήριο διατροφή, αφού ο πρώην σύζυγος δεν ήταν πρόθυμος να δώσει χρήματα για τα παιδιά μας. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα του δικαστηρίου. Με πλησιάζει στο προαύλιο και μου λέει: “ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΕ ΜΕΝΑ, αν σε δω με άλλον θα με δεις αλλιώς”. Η καρδιά και τα πόδια μου έτρεμαν από το φόβο που με κυρίεψε, δεν του το έδειξα όμως, γύρισα,τον κοίταξα και του είπα: “Ανήκω στα παιδιά μου και στον εαυτό μου”.  Άρχισε να με βρίζει μέχρι που τη στιγμή που έφτασε ο αδερφός μου, του γύρισα την πλάτη και μπήκαμε στην αίθουσα για να γίνει η δίκη. Στην εκδίκαση δεν ανέφερα τίποτα από όσα είχα περάσει. Δεν ήθελα εκδίκηση, το μόνο που ζητούσα ήταν κάποια χρήματα για να μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μας αξιοπρεπώς. ‘Ετσι κ έγινε».

Την ρώτησα πώς είναι τώρα η ζωή τους και τι σχέση έχουν τα παιδιά με τον πατέρα τους.

«Στα παιδιά ανεξάρτητα από το τι θυμούνται, δεν τον κατηγόρησα ποτέ, αραιά και που πάνε και τον βλέπουν. Τον αγαπούν, κι εγώ δεν τον μισώ. O μικρός μετά από ένα χρόνο που μείναμε μόνοι μας άρχισε να βρίσκει τον εαυτό του, η μεγάλη μου ήταν κι αυτή  πολύ καλύτερα από τη στιγμή που φύγαμε. Η μικρή μερικές φορές ήταν χαμένη στις σκέψεις της, προσπάθησα να της μιλήσω, αλλά δεν αντιδρούσε, δεν ήθελε να μου μιλήσει. Δεν την πίεσα όμως ποτέ. Με έτρωγε μέσα μου η αγωνία: “τι να σκέφτεται; την πλήγωσα;” Το  μόνο που της είπα ήταν: “Ξέρω πόσο αγαπάς τον μπαμπά και δεν πρόκειται να στον στερήσω. Όποτε θέλεις να πας θα πας”. Είχε αδυναμία στον μπαμπά της κι εγώ το γνώριζα, αλλά  έπρεπε να κάνω το καλύτερο πρώτα για τα παιδιά μου κ μετά για μένα. Η αντίδραση του μπαμπά; Δεν ερχόταν να δει τα παιδιά. Έτσι άρχισα να τον παίρνω εγώ τηλέφωνο και να του λέω ότι τα παιδιά τον ζητάνε κι έτσι ερχότανε. Αυτό που ήθελα ήταν  να χτίσω μια καλή σχέση των παιδιών με τον μπαμπά τους. Εκείνος όμως δε το χειρίστηκε σωστά. Όταν πήγαιναν μαζί του, τους έλεγε διάφορα για μένα, με αποτέλεσμα τα παιδιά να στεναχωριούνται , χωρίς όμως να μου λένε κάτι εμένα. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός αραίωναν τις επισκέψεις μέχρι που πλέον πάνε σπάνια. Τουλάχιστον εγώ απέναντι στα παιδιά μου έχω καθαρό βλέμμα και καθαρή συνείδηση, γιατί τα συμπεράσματα τους είναι καθαρά από τη δική τους κρίση, κι όχι από μια μάνα που τους μαύριζε την ψυχή με λόγια κατά του πατέρα τους. Ό,τι κ να έχει περάσει μια μάνα δεν επιτρέπεται, για μένα τουλάχιστον, να το κάνει  αυτό στα παιδιά της» .

Μαρία, σε ευχαριστώ πολύ που μας αφιέρωσες και μας διηγήθηκες κάποιες πτυχές της ζωής σου  και ευχόμαστε σε όλες τις γυναίκες να έχουν τη δύναμη να φεύγουν .

«Εγώ σας ευχαριστώ που δώσατε την ευκαιρία να πω κι εγώ κάποια από αυτά που έχω περάσει. Εννοείται πως δεν είναι μόνο αυτά, είναι ένα μέρος τους, να θυμάστε ότι υπάρχουν και χειρότερα,  μέχρι και βιασμός, όπως κ πολλά άλλα.

Το μόνο που θέλω να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς μου που με μεγάλωσαν με τόση πολλή αγάπη και μου έμαθαν το σεβασμό και την εκτίμηση. Και φυσικά τα αδέρφια μου που ήταν μαχητές μου και δεν με άφηναν να πέφτω ποτέ».

Η Μαρία δυστυχώς δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Οι γυναίκες που έρχονται αντιμέτωπες με το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης δεν είναι λίγες, αλλά δεν είναι μόνες τους. Υπάρχουν συμβουλευτικά κέντρα σε όλη την Ελλάδα, ξενώνες, ιστοσελίδες και η τηλεφωνική γραμμή 15900, με το οποίο μπορούν να επικοινωνούν όλο το 24ωρο οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν προβλήματα βίας.

Κ.Α., εκπαιδευόμενη α΄ κύκλου

* η φωτογραφία εξωφύλλου του άρθρου προέρχεται από την ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των φύλων womensos, όπου μπορεί να βρει κανείς πολλές πληροφορίες για το θέμα