Ένας από τους πρώτους ορισμούς της μαγείας είναι η «τέχνη που μπορούμε να επηρεάζουμε τα γεγονότα και παράγουν θαύματα χρησιμοποιώντας κρυφές φυσικές δυνάμεις.» Στο απλούστερο όρο, είναι η τέχνη της χρήσης των φυσικών δυνάμεων, για να κατευθύνει και να ελέγχει την ενέργεια με αποτέλεσμα να παράγει ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Η μαγεία συνήθως διακρίνεται σε λευκή και μαύρη, με κριτήριο διαφοροποίησης τα κίνητρα πίσω από την επίκλησή της.

Η μαγεία είναι γνωστή από την προϊστορία ως προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί τους περιορισμούς των υλικών του δυνάμεων με σκοπό να χειραγωγήσει την πραγματικότητα μέσω της πνευματικής οδού. Κατά τον Διαφωτισμό η μαγεία απομυθοποιήθηκε χάρη στην επιστήμη και έπαψε να θεωρείται απειλή ή μέθοδος αντιμετώπισης προβλημάτων από τους περισσότερους στις δυτικές κοινωνίες.
Όμως σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με γνωστά μυθικά πλάσματα από την αρχαιότητα όπου έχουν πάρει μέρος και σε παιδικά παραμύθια. Συγκεκριμένα θα ασχοληθούμε με: τις γοργόνες, τις σειρήνες, τις μάγισσες\μάγοι, τις νεράιδες, τα ξωτικά και με τον ακέφαλο καβαλάρη.

ΜΑΓΟΙ-ΜΑΓΙΣΣΕΣ
Υπάρχουν όμως δύο είδη: είναι αυτές που χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να βλάψουν τους ανθρώπους και υπάρχουν και αυτές που είναι με την πλευρά του καλού και βοηθούν τους ανθρώπους.

Έξι χαρακτηριστικά παραδείγματα μαγισσών είναι τα ακόλουθα:

1)Νότια Αφρική: Η μάγισσα- γιατρός
Κατάγονται από την φυλή των Ζουλού. Θεωρούνται θεραπευτές και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες με τα χαρακτηριστικά ονόματα: inyanga και isangoma.
2) Γκάνα: Οι μάγισσες των στρατοπέδων
Οι μάγισσες εκείνες συγκεντρώνονταν σε στρατόπεδα, τα στρατόπεδα αυτά προστάτευαν κατά κάποιο τρόπο αυτούς τους ανθρώπους από την οργή του πλήθους, ωστόσο δεν είχαν βασικές υποδομές όπως ο ηλεκτρισμός και το πόσιμο νερό.
3)Χιλή: Οι Kalku
Πρόκειται για ένα είδος μαγισσών που θέλει να βλάψει τους άλλους ανθρώπους. Χρησιμοποιούν μαύρη μαγεία και σπέρνουν τον όλεθρο.
4)Φιλιππίνες: Οι μάγισσες Mangkukulam
λέγεται πως χρησιμοποιούν ένα είδος μαγείας με την ονομασία «Kulam», και έχουν ως στόχο να βλάψουν τους γύρω τους.
5)Ινδία: Οι Obeah
Έκαναν προβλέψεις για το μέλλον, ενώ κάποιος ενδιαφερόμενος μπορούσε να ζητήσει βοήθεια για οποιοδήποτε λόγο. Συνήθως αυτό το είδος μαγισσών λειτουργούσε προς όφελος των ανθρώπων.
6)Μεξικό: Η διάσημη μάγισσα Santa Muerte
Για πολλούς θεωρείται Άγια και όχι μάγισσα, ωστόσο η Santa Muerte είναι βαθιά συνδεδεμένη με τη μαγεία. Πρόκειται για μια γυναίκα με μακρύ μανδύα, η οποία φορά μια κοκάλινη μάσκα.

ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ
Η πίστη στα πανίσχυρα και όμορφα ξωτικά αλλά και στις μαγευτικές νεράιδες που αποτελούν ένα ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στο θεό και στους ανθρώπους, απαρτίζει ίσως το πιο σημαντικό τμήμα στη λαϊκή παράδοση της “μυστικής” Ιρλανδίας. Οι Κέλτες υπήρξαν ένας λαός που πάντοτε ήταν τυλιγμένος με μία αχλή μυστηρίου. Οι θρύλοι και η ιστορία τους θέλγουν την ανθρώπινη φύση, και την εκλύουν με αμείωτο ενδιαφέρον αποτελώντας ένα ιδιαίτερο κομμάτι της δυτικής παράδοσης στο ρου της ιστορίας.

Η αναβίωση λοιπόν της παράδοσης των ξωτικών θα αποτελέσει μια αφύπνιση της μνήμης καθώς στρέφεται σε στοιχεία που ο καιρός ξεμάκρυνε απ’ την άμεση πραγματικότητα. Καθότι αυτός ο αναχρονισμός είναι επ’ ουσίας μεταχρονισμός, είναι μία αίσθηση του χρόνου στην αιώνια διάρκεια του, έξω απ’ τον παφλασμό της ψυχής που μας κάνουν να νιώθουμε παροδικοί.
Επίσης,ο κόσμος των ξωτικών συνιστά ένα συνονθύλευμα παράξενου τοπίου, ανεξερεύνητου μυστηρίου και ριζωμένης αμφιβολίας στη ψυχή μας, η οποία δεν παύει ποτέ να ονειρεύεται και να αναρωτιέται: Τί υπάρχει πέρα απ’ τον άνθρωπο;
Ευθεία απάντηση δεν θα αποκομισθεί, εν τούτοις μέσα από χάρτες και κώδικες, στοιχεία και μαρτυρίες, σκοτεινά δάση και κοιλάδες, θα επιδοθούμε σε μία καταβολή προσπάθειας για τη χαρτογράφηση του αλλόκοσμου και του μυστηρίου- χωρίς να βουλώνουμε αδιάφοροι τα αυτιά μας κάθε φορά που αέρινα φανταστικά πλάσματα, σαν φευγαλέες σκιές,μας ψιθυρίζουν απόκοσμους ήχους…
Υπάρχουν αρκετές μνείες που ενισχύουν την άποψη πως ήταν “εκπεσόντες άγγελοι”, κάτι το οποίο μάλιστα υποδεικνύεται από καθαυτή φύση τους: τα ξωτικά είναι εμφορούμενα την ιδιοτροπία να φέρονται καλά στους ενάρετους και άσχημα στους κακοήθεις ανθρώπους!Εύλογα είναι κατανοητό πως γίνεται ένας σαφέστατος διαχωρισμός ανάμεσα στα ξωτικά: Υπάρχουν τα αγγελικά πλασμένα και τα υπό κακίας γενόμενα, ήτοι οι νεράιδες και οι καλικάντζαροι. Διότι αναμφίβολα, δεν υπάρχει τίποτε που να μην υπόκειται σ’ αυτόν τον αιώνιο δυισμό καλού-κακού.
Στην Ιρλανδία θεωρούσαν πως ένας οφειλόμενος σεβασμός προς τα ξωτικά ήταν απολύτως δικαιολογημένος, προκειμένου να εξασφαλίσουν την προστασία τους.

Χαρακτηριστικά,είναι ενδεδυμένα στα πράσινα και κατοικούν μέσα σε λόφους, βουνά ή αρχαίους τάφους ενώ το γνωστότερο κατοικήριο τους είναι η Τιγκ Ναν Ογκ, η χώρα της νεότητας. Ένας γήινος παράδεισος που βρισκόταν στη δυτική ακρη του ωκεανού και όπου ο χρόνος, όπως και στη χώρα των ξωτικών, δε μετριέται με ανθρώπινα δεδομένα.

ΟΙ ΓΟΡΓΟΝΕΣ
Οι γοργόνες ήταν μυθικά πλάσματα της θάλασσας με μορφή γυναίκας από τη μέση και επάνω (με κορμό, χέρια και κεφάλι) και με τη μορφή ψαριού από τη μέση και κάτω (με λέπια και ουρά).

Η ακριβής μορφή μιας γοργόνας διαφέρει αρκετά από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή. Υπάρχουν περιγραφές για γοργόνες όπου οι εμφάνιση τους δεν είναι ούτε ανθρώπου ούτε ψαριού. Άλλες δίνουν την κλασσική μορφή (από τη μέση και πάνω ανθρώπου και από τη μέση και κάτω ψαριού), αλλά και πάλι διαφέρουν πολύ. Μάλιστα η ουρά της γοργόνας είναι κάτι που διαφέρει πάρα πολύ στις διάφορες απεικονίσεις. Έχουν βρεθεί απεικονίσεις με ουρά ψαριού, άλλες πιο κοντά στην ουρά του δελφινιού και άλλες με δύο ουρές (σαν να ήταν πόδια).

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία οι γοργόνες ήταν τρεις (Σθενώ, Ευρυάλη και Μέδουσα).
Λέγεται ότι ήταν Κενταύρισσες, τις οποίες μεταμόρφωσε σε απεχθή τέρατα η Αθηνά, εξαιτίας της Μέδουσας. Συχνά συνδέονται με τις Σειρήνες.

ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ήταν έξι: Θελξιέπεια, Αγλαοφήμη, Μόλπη, Λίγεια, Παρθενόπη και η Αλλαοφώνη. Στην Ελληνική μυθολογία, οι Σειρήνες ήταν επικίνδυνες γυναίκες- πουλιά, με κεφάλι γυναίκας και σώμα πουλιού. Ήταν θεότητες που σχετίζονταν με το νερό, τον έρωτα και τον θάνατο.
Η μητέρα της Περσεφόνης, Δήμητρα, ήταν αυτή που έδωσε στις θαλάσσιες αυτές νύμφες σώμα πτηνών, για να τη βοηθήσουν στην αναζήτηση της κόρης της που είχε απαχθεί από τον Αδη. Η λέξη Σειρήνα πάντως προέρχεται από την αντίστοιχη Sirena των Μαλτέζων και αναφέρεται από αρκετούς ρωμαίους ιστορικούς στην αρχαιότητα. Οι σειρήνες με το γοητευτικό τραγούδι τους παγίδευαν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες, που πλησιάζοντας είτε ξεχνούσαν τον προορισμό τους, είτε κατασπαράζονταν απ΄ αυτές.

ΟΙ ΝΕΡΑΪΔΕΣ
Οι νεράιδες υπήρξαν πρωταγωνίστριες σε μύθους λαών αλλά και σε παράξενες παραδόσεις χωρικών. Πόσα παραμύθια διαβάσαμε ή πόσες ιστορίες ακούσαμε από τη γιαγιά, για εκείνα τα μικροσκοπικά πλάσματα με τα φτερά που φωσφορίζουν;

Προέρχονται από θεές που έχουν ξεπέσει, πρωτόγονα πνεύματα της φύσης, πνεύματα των νεκρών, ή μυθικά πρόσωπα που προήλθαν από την ανάμνηση των αρχαίων τελετουργιών της μύησης.
Τα πιο γνωστά χαρακτηριστικά είναι ότι είναι όμορφες και καλές νεράιδες, έχουν ξανθά ή πράσινα μαλλιά και ντύνονται πάντα στα λευκά. Οι μαυροφορεμένες και άσχημες νεράιδες είναι δόλιες. Στη Γερμανία μιλούν για νεράιδες με σιδερένια άκρα, ενώ στη Βόρεια Αφρική για νεράιδες με πολύ μακριά στήθη.
Αν κανείς θέλει να βρεί τις νεράιδες αυτές, μπορεί να ψάξει σε όλα τα σημεία της φύσης, σε κήπους και σπηλιές. Για τους Σαρακατσάνους, οι λευκοντυμένες Νεράιδες ζουν στις πηγές και τα ρέματα και το σούρουπο μπορεί να ακούσει κανείς τις φωνές και τα γέλια τους. Οι μαυροφορεμένες κατοικούν σε σκοτεινά μέρη και στις χαράδρες.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΒΑΛΛΑΡΗ

Σε μια μικρή πόλη στην Αγγλία υπάρχει μια μικρή περιοχή που ονομάζεται Scunthorpe και σε αυτήν την πόλη είναι ένα δέντρο που ονομάζεται Scotter Wood. Αυτό το δέντρο φημολογείται για να είναι η αιτία πολλών εξαφανίσεων, αλλά στις Απόκριες είναι η πιο θανατηφόρα περίοδος να εξερευνήσετε την πόλη ή να ρίξετε μια ματιά γύρω. Πολύ καιρό πριν στις Απόκριες, ένας γεωργός τάιζε τα άλογά του, το καθένα από τα οποία είχε το όνομα μιας ημέρα της εβδομάδας: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή. Μετά το γεύμα, ο αγρότης πήρε το αγαπημένο άλογό του, τη Δευτέρα, για μια βόλτα στο δάσος. Είχαν μόλις ξεκινήσει όταν ένας δυνατός θόρυβος τρόμαξε το άλογο του τόσο άσχημα, που τον έριξε στο έδαφος και έτρεξε στα δέντρα. Ο αγρότης έτρεξε πίσω στο στάβλο για να για να δει αν το άλογο του είχε επιστρέψει, αλλά δεν υπήρχε σημάδι του. Αυτός ετοιμάζει την Τρίτη, το άλλο του άλογο για να ξεκινήσει την αναζήτηση για το χαμένο άλογό του και άρχισαν να ακολουθούν την ίδια κατεύθυνση που είχε παρακολουθήσει το τρέξιμο της Δευτέρας.

Μετά από μια κουραστική αναζήτηση, τελικά εγκατέλειψε την ελπίδα να φέρει τη Δευτέρα στο σπίτι. Αυτός και η Τρίτη πήραν το δρόμο της επιστροφής , μέσα από το δάσος, αλλά και πάλι άκουσαν ένα δυνατό θόρυβο, παρόμοιο με αυτό που είχε τρομάξει τη Δευτέρα. Το άλογο έκανε σαν τρελό και αντί να ρίξει τον γεωργό προς το έδαφος, άρχισαν να καλπάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα από τα πυκνά δέντρα. Στη σύγχυση του, ο γεωργός δεν είδε το μυτερό κλαδί που έκοψε το κεφάλι του από τους ώμους και τον έστειλε κατά μήκος του δάσους .

Από τότε, επιστρέφει την ημέρα των αποκριών και στοιχειώνει αυτό το ξυλό-δέντρο για να ψάξει για το κεφάλι του. Ο ακέφαλος καβαλάρης βγαίνει περίπου στις 22:00 το βράδυ στις Απόκριες στους ατυχείς και περίεργους περιηγητές που λένε το όνομά του 3 φορές.

ΟΙ ΔΡΑΚΟΙ
“Τα χρόνια πέρασαν και κάποια πράγματα που δεν έπρεπε να ξεχαστούν, χάθηκαν. Η ιστορία έγινε θρύλος. Και ο θρύλος έγινε μύθος.” – J.R.R. Tolkien.
Κάπως έτσι συνέβη και με τους δράκους. Αυτά τα μυθικά πλάσματα έχουν παγώσει στο χρόνο μέσα στις ιστορίες και τα παραμύθια χιλιάδων διαφορετικών λαών ανά τους αιώνες, τρομάζοντας μικρά παιδιά και ενήλικες μόνο με την αναφορά και τη θύμηση τους. Δεν υπάρχει επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξή τους, οπότε το κύριο ερώτημα είναι πως κατάφεραν να κυριαρχήσουν στις παραδόσεις των ανθρώπων χωρίς στην ουσία να είναι υπαρκτά όντα; Μήπως η ανάγκη των θρησκειών να επιβληθούν σε ένα κόσμο που το μαγικό πάντα ήταν συνώνυμο του τρομακτικού, κατάφερε να δημιουργήσει αυτά τα “τέρατα” που αντιπροσώπευαν το κακό; Ή μήπως οι κλιματικές αλλαγές σε συνδυασμό με τη μανιώδη προσπάθεια των ανθρώπων να κυνηγήσουν και να εξολοθρεύσουν κάθε τι διαβολικό, συνέβαλαν στο να χαθεί κάθε έγκυρη απόδειξη για την ύπαρξη τους; Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι δράκοι φαντάζουν μαγικοί και μυστήριοι στα μάτια των ανθρώπων και αυτός είναι ο βασικός λόγος που κινούν το ενδιαφέρον μας εδώ και τόσους αιώνες.

Χαρακτηριστικά ,οι δράκοι θεωρούνται ερπετόμορφα πλάσματα, μερικές φορές φτερωτά με 4 πόδια, άλλες φορές με ουρά φιδιού. Διέθεταν λέπια, νύχια, κέρατα και μπορούσαν να εκτοξεύουν φωτιά. Στους μύθους πάντα παρουσιάζονται ως πανέξυπνα όντα, άπληστα, σαρκοφάγα τα οποία συνήθιζαν να ζουν σε σκοτεινά απομονωμένα μέρη, όπως σε σπηλιές. Υπήρχαν βέβαια και θαλάσσιοι δράκοι οι οποίοι διατάρασσαν τις ζωές των ανθρώπων που ζούσαν δίπλα στη θάλασσα. Συχνά, σε μεταγενέστερες ιστορίες, οι δράκοι παρουσιάζονται ως φρουροί ενός θησαυρού ή ενός πύργου με φυλακισμένη μια όμορφη πριγκίπισσα.