Ως Πότε;
Γράφει η Εύη Πετρά
Πάνε μέρες τώρα που έχω φύγει μακριά από την χώρα μου με πολλούς άλλους για να ξεφύγουμε από του πολέμου την αρρώστια. Βρίσκομαι σε ένα άγνωστο μέρος ,όλα άγνωστα γύρω μου ,οι άνθρωποι ,οι γλώσσα, όλα .Νιώθω τόσο μόνος δίχως μια μητρική αγκαλιά και μια γλυκιά κουβέντα για να με ηρεμήσει από τον πόνο και τον φόβο που νιώθω .Δυστυχώς η μητέρα μου με το νεογέννητο αδελφάκι μου πνίγηκαν στα ανοιχτά της θάλασσας ,πολλοί λίγοι κατάφεραν να σωθούν ,αυτοί που ήταν πιο δυνατοί .Εγώ λοιπόν βρίσκομαι εδώ στο άγνωστο μέρος δίχως κάποιος να με φροντίσει.
Πατέρα δεν είχα ποτέ ,πέθανε στον πόλεμο όσο ακόμα με κρατούσε στην αγκαλιά της η μητέρα μου και με θήλαζε .Προχθές έφτασαν κι άλλοι συμπατριώτες με την ιδία έκφραση απόγνωσης και φόβου . Νέα από την χώρα δεν μας έφεραν καινούρια .Συνεχίζει αυτός ο καταραμένος πόλεμος ,συνεχίζει να καταστρέφονται σπίτια ,να πεθαίνει κόσμος ,να χάνει και άλλους ανθρώπους η χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα .Ως πότε;
Μου λείπουν όλα, το σπίτι ,τα παιχνίδια μου, η μητέρα μου, η αδελφή μου ,μακάρι να ήμουν πιο δυνατός για να το αντέξω αλλά δυστυχώς δεν μπορώ , δεν μπορώ να αντέξω ένα τεράστιο κενό μέσα μου, θέλω να φωνάξω και να κλάψω αλλά ποιος θα με ακούσει εμένα; Είμαι ένα μικρό προσφυγόπουλο δίχως μάνα, σπίτι, υπάρχοντα .Κάτι τέτοιες στιγμές η μάνα θα μου έλεγε να μην κλαίω και να συνεχίσω να είμαι δυνατός .Ως πότε;
