Εμπόλεμη ζώνη

ΑΠΟ: ΜΑΝΤΖΟΥΦΑΣ ΗΛΙΑΣ - Μάι• 08•16

Γράφει η Εύη Χαραλαμπίδου

Ξύπνησα και σήμερα το πρωί. Έχω βαρεθεί αυτή την κατάσταση. Δεν αντέχω άλλο. Ώρες ώρες σκέφτομαι «γιατί δεν φεύγω;» μα πώς να φύγω; Μπορώ; Ίσα ίσα που μπορώ και επιβιώνω. Δε μπορώ να καταλάβω πως καταντήσαμε έτσι. Τότε περπατούσα να πάω σχολείο σε ένα δρόμο ήρεμο. Τώρα τρέχω, με την οικογένειά μου, από καταφύγιο σε καταφύγιο μην μας πετύχει καμιά βόμβα. Δρόμοι γεμάτοι πτώματα, αίματα, γυναίκες να χάνουν τους άντρες τους, μάνες να χάνουν τα παιδιά τους και το αντίστροφο. Έχει γίνει συνήθεια πλέον. Φωνές, κραυγές, τσιρίδες, ήχοι από βόμβες και εκρηκτικά να σκάνε…

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, τώρα μόλις ξεκίνησα από το καταφύγιο, με τους γονείς μου να πάμε να αναζητήσουμε άλλο «καλύτερο». Βλέπω παντού νεκρά σώματα και το αίμα να ξεχειλίζει. Πιο κάτω, άντρες με όπλα ντυμένοι με στολές πολέμου σκοτώνοντας όποιον βρουν μπροστά τους. Η μαμά έχει τραυματιστεί άσχημα στο δεξί της πόδι. Αιμορραγεί. Ο πατέρας προσπαθεί να καλύψει το τραύμα της και να συνεχίσουμε να τρέχουμε. Ακούγεται πυροβολισμός. Η μαμά πέφτει στο έδαφος. Γυρνάω τη βλέπω και τρέχω κοντά της. Η σφαίρα την πέτυχε στην καρδιά. Προσπαθεί να μας μιλήσει, να πει κάτι. Όμως δε μπορεί . Ήταν η σφαίρα που την εμπόδιζε. Ο πατέρας την πήρε στους ώμους του προσπαθώντας να την πάει σε κάποιο κοντινό ιατρείο. Όλα είχαν καταστραφεί. Δεν υπήρχε τίποτα. Βρήκαμε ένα σχετικά ήσυχο μέρος και την αφήσαμε εκεί. Ξαπλώσαμε δίπλα της και εκεί είπαμε το τελευταίο αντίο  στη μαμά.

Όλα χάθηκαν. Νιώθω πως ο χρόνος έχει σταματήσει τη στιγμή που ακούστηκε ο πυροβολισμός. Κοιτάω γύρω μου. Όλα είναι όπως πριν. Άνθρωποι σκοτώνονται, χάνουν αδέλφια, γονείς, παιδιά. Πως μπορούν να το κάνουν αυτό στους ανθρώπους; Ποτέ δεν το κατάλαβα και ούτε θα το καταλάβω. Είναι τόσο άδικο. Νιώθω ένα κενό να έχει καλύψει όλες τις σκέψεις μου, τα πάντα μου. Ο χρόνος έχει σταματήσει και νομίζω ότι είμαι μόνη μου. Μήπως είμαι; Πέφτω στο έδαφος χωρίς να νιώθω τίποτα. Έκλεισαν τα μάτια μου. Άραγε αύριο θα ξυπνήσω;!

Σχολιάστε

Top