Γράφει η Ελένη Νεοκοσμίδου

Όντως, δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος. Τα μόνα όντα που προτιμούν κάτι τέτοιο δεν είναι άνθρωποι. Είναι τα φερέφωνα των «δυνατών» που υποστηρίζουν έναν ανούσιο πόλεμο δίχως να ξέρουν το γιατί και οι δυνατοί που προκαλούν αυτόν τον πόλεμο. Σαφώς, αυτά τα δύο είδη δεν μπορεί κανένας να τα εντάξει στην ίδια κατηγορία με τους ανθρώπους. Διότι όπως γράφει και ο Τάσος Λειβαδίτης <<Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν” αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκαιο>>.
Πραγματικά, κάποιος πρέπει να είναι πολύ αφελής και αμόρφωτος για να προτιμήσει τον πόλεμο, γιατί στην ειρήνη συμπεριλαμβάνονται όλα τα καλά. Το δικαίωμά σου για να ζεις, να είσαι ελεύθερος και ίσος, το οφείλεις στην ειρήνη. Όσο η ειρήνη επικρατεί κανείς δεν θα τολμήσει να παραβιάσει τα δικαιώματα αυτά. Θα είσαι κάθε στιγμή ασφαλής και η αισιοδοξία θα είναι βασικό στοιχείο της καθημερινότητάς σου. Όλοι οι λαοί θα είναι ενωμένοι για την αντιμετώπιση των κοινών τους προβλημάτων. Η ειρήνη επιπλέον, έχει να προσφέρει την ανάπτυξη των κρατών τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε πνευματικό.
Κι από την άλλη είναι ο πόλεμος. Άσκοποι πόλεμοι που γίνονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων, δυστυχώς όχι του λαού, αλλά των λίγων. Μα γιατί κάποιος να χαμογελά στην θέα νεκρών σωμάτων, αθώων ψυχών; Γιατί κάποιος να προτιμά το συναίσθημα του φόβου αντί της αγάπης; Γιατί να συμμετέχει σε αυτό το άσχημο και κακόγουστο «παιχνίδι» που λέγεται πόλεμος; Μα γιατί να είναι τόσο αφελής; Ίσως γιατί ποτέ κανείς δεν τους δίδαξε τι θα πει ειρήνη, αλληλεγγύη, ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη. Ίσως αν γνώριζαν τις πραγματικές έννοιες αυτών των λέξεων τότε τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά.
Άνθρωποι έδωσαν σκληρούς αγώνες για την εξασφάλιση της ειρήνης. Ας μην αφήσουμε κανέναν να μας επιβληθεί. Πραγματικά, πόσο ανόητος είναι κάποιος που προτιμά τον πόλεμο αντί την ειρήνη;