Γράφει η Μάρια Τσεκμέζογλου

Ο πόλεμος. Μια λέξη και χιλιάδες συναισθήματα. Πόνος, αγωνία, απόγνωση και άλλα πόσα συναισθήματα που καθημερινά κυριαρχούν στην καρδιά μας. Κάθε μέρα η ελπίδα σβήνει. Άνθρωποι χάνονται και εμείς δεν μπορούμε να τους πούμε ούτε το τελευταίο αντίο. Η ζωή μας μέσα σε λίγες μέρες διαλύθηκε. Χάσαμε το σπίτι μας, τους φίλους μας, ανθρώπους που αγαπήσαμε και όλα αυτά που είχαμε δεδομένα και καταλήξαμε να γυρνάμε σε καταφύγια προσπαθώντας να σώσουμε ότι έμεινε. Λίγα αγαθά και τους εαυτούς μας. Βαρέθηκα να φοβάμαι. Βαρέθηκα αυτή την αβεβαιότητα για το μέλλον. Ας τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Ας ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Πότε θα καταλάβουν ότι ο πόλεμος μόνο πόνο προσφέρει και τίποτα παραπάνω; Η επιθυμία ικανοποίησης του εγωισμού και των συμφερόντων εξαφάνισε την ανθρωπιά. Δεν βλέπω ανθρώπους πια αλλά θηρία που μάχονται με σκοπό να προκαλέσουν κι άλλο πόνο, να καταστρέψουν κι άλλες ζωές. Αυτός είναι ο κόσμος μας.