«Ο ρόλος των προγραμμάτων στην αντιμετώπιση του φαινομένου»

5d3465c5fa7d8182cdab142804c1b78b

Ένα πρόγραμμα παρέμβασης και αντιμετώπισης του εκφοβισμού πρέπει να έχει εννέα (9) απαραίτητα συστατικά προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του. Πιο αναλυτικά, χρειάζεται:

  • Προβολή αληθινών γεγονότων και όχι μύθων που επικρατούν γύρω από το
  • bullying.
  • Κατάρριψη εσφαλμένων αντιλήψεων γύρω από την επιθετική συμπεριφορά.
  • Eφαρμογή ενός ολιστικού σχολικού προγράμματος παρέμβασης.
  • Ανάπτυξη ενός κώδικα καθοδήγησης και βοήθειας των μαθητών με τη βοήθεια των ίδιων των μαθητών.
  • Παροχή ατομικών υπηρεσιών συμβουλευτικής και ομαδικών υπηρεσιών ανάπτυξης δεξιοτήτων για τους θύτες και τα θύματα, με την έμφαση να δίνεται στην ανάπτυξη δεξιοτήτων για την αντικατάσταση δυσπροσαρμοστικών συμπεριφορών.
  • Συμμετοχή και των γονέων στη διαδικασία παρέμβασης, και όχι μόνο όταν εμφανίζεται το πρόβλημα.
  • Εφαρμογή στρατηγικών παρέμβασης ειδικά στα επιθετικά παιδιά.
  • Διδασκαλία των μαθητών να αξιολογούν αντικειμενικά τη συμπεριφορά των συμμαθητών τους.
  • Ανάπτυξη της υπευθυνότητας μέσω της πληροφόρησης των εκπαιδευτικών και των μαθητών των θετικών αποτελεσμάτων μιας ολιστικής παρέμβασης από το σχολείο.

Ακολουθούν παρακάτω προγράμματα που μπορούν να εφαρμοστούν στη σχολική κοινότητα:

  • Πιλοτικό πρόγραμμα διαμεσολάβησης για την επίλυση συκρούσεων (1999)
  • Βetter Europe, less bullying( Comenuis)
  • Άλλα προγράμματα είτε διαπολιτισμικής εκπ/σης(Μάγος) είτε προγράμματα για τα Ανθρώπινα δικαιώματα
  • No Blame Approach και Participant Role Approach : ενισχύονται τα θετικά πρότυπα, ατροφεί και υποφωτίζεται το βίαιο μοντέλο. Τα παιδιά δεν έχουν έτσι λόγο να υιοθετήσουν τη βίαιη συμπεριφορά. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο «θύμα»
  • Skills for Life / Πρόγραμμα για τη Βελτίωση της Κοινωνικής αυτό-επίγνωσης και επίλυσης Κοινωνικών Προβλημάτων (Elias & Clabby, 1989)/ Πρόγραμμα Δημιουργικής Λύσης των Διαφωνιών : Στόχο έχουν την προσωπική αποδοχή και αυτοεκτίμηση, καλύτερη προσαρμογή στις αλλαγές της ήβης, ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων
  • Πρόγραμμα Ελέγχου των Συγκρούσεων: στηρίζεται στη μάθηση μέσω παρατήρησης και μίμησης όπου ο εκπαιδευτικός λειτουργεί ως «μοντέλο» στην αποφυγή της τιμωρίας, την προώθηση της γενίκευσης και το παιχνίδι ρόλων
  • Πρόγραμμα Steps to Respect (Αγγλία, Νορβηγία): στηρίζεται στο δημιουργικό αυθορμητισμό των εκπαιδευτικών και τους εκπαιδεύει ώστε :
  1. να θέτουν ξεκάθαρους κανόνες για την αντιμετώπιση του εκφοβισμού.
  2. να αντιδρούν με ευαισθησία και συνέπεια απέναντι στο φαινόμενο του εκφοβισμού
  3. να υποστηρίζουν την κοινωνικά υπεύθυνη συμπεριφορά των μαθητών
  4. να ενισχύουν την επιτήρησή τους στην αυλή
  5. να εμπλέκουν ενεργά και τους γονείς στην επίλυση του προβλήματος
  • το Πρόγραμμα «Εγκατέλειψέτο!» (The Quit it! Program), απευθύνεται σε παιδιά από 5 έως 8 ετών και εστιάζει στη δράση του σχολείου, προκειμένου να παρέχει και να διατηρεί ένα ασφαλές σχολικό περιβάλλον.
  • §τα προγράμματα «υποστήριξηςαπόσυνομηλίκους», τα οποία περιλαμβάνουν τον επανακαθορισμό της φιλικής σχέσης και την επίλυση συγκρούσεων, εστιάζουν πρωτίστως στη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των μαθητών. Η μέθοδος της «συμφιλίωσης» είχε θετικά αποτελέσματα με Άγγλους μαθητές
  • το ΠρόγραμματηςΟλικήςΑπάντησηςαπότοΣχολείο (The Whole School Response Program).
  1.    1° στάδιο: ΔιαχείρισηΚρίσης: Εδώ, συνήθως, γίνεται χρήση τιμωριών, προκειμένου να γίνει ξεκάθαρο στα παιδιά ότι ο εκφοβισμός είναι κάτι μη αποδεκτό.
  2.  2°στάδιο: Παρέμβαση: διδάσκονται στα παιδιά απαραίτητες διαπροσωπικές δεξιότητες, ενώ ιδιαίτερα σημαντική αποδεικνύεται η υποστήριξη από ένα συμμαθητή, ιδίως από κάποιον μεγαλύτερο που κατανοεί την αξία της ενθάρρυνσης του θύματος
  3.   3° στάδιο: Πρόληψη: Προκειμένου να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα στο στάδιο αυτό, χρειάζεται δράση βραχυπρόθεσμα (π.χ. για κάποιες εβδομάδες) και μακροπρόθεσμα (π.χ. για 2 ή 3 χρόνια).

Αξίζει να αναφερθεί πως σε οποιαδήποτε προσπάθεια πρόληψης και αντιμετώπισης του φαινομένου σχολικής βίας σημαντική είναι η παρέμβαση σε γονείς. οι γονείς είναι ανάγκη να επιλέγουν, γνωρίζουν, σχεδιάζουν και ελέγχουν το περιβάλλον των παιδιών τους, να χρησιμοποιούν τις δεξιότητές τους σε σχέση με τα παιδιά, να μάθουν να ακούν και να εκπαιδευτούν σε κοινωνικές δεξιότητες ενεργητικής ακρόασης (σχολές γονέων) και έτσι υιοθετούν την προοπτική των παιδιών τους συναισθηματικά και γνωστικά διατηρώντας παράλληλα τους ενήλικους προσανατολισμούς.

Σχολιάστε

Top