Είναι τρόπος ζωής… Η ζωή μου ολόκληρη, αφιερωμένη στα παιδιά που φοιτούν στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση .Ήταν όνειρο ζωής από τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια ,αφού το πρώτο μου παιχνίδι με τα παιδιά της γειτονιάς ,ήταν να παριστάνω τη δασκάλα και να τους διορθώνω τα τετράδιά τους λέγοντας τους «πως κάνουν πολλά ορθογραφικά λάθη »Κι ύστερα η ξεκάθαρη κλίση και αγάπη για τα φιλολογικά μαθήματα, ο αγώνας και η αγωνία για μια θέση στο Πανεπιστήμιο, η αποφοίτηση , η ενασχόληση με αυτό το αντικείμενο πρώτα στο ιδιωτικό και ύστερα στο δημόσιο σχολείο.
ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ –ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΣΚΕΨΕΙΣ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ !
Η μέρα του επίσημου διορισμού σε επαρχιακό σχολείο πριν είκοσι επτά περίπου χρόνια, ήρθε μέσα σε ένα κλίμα απογοήτευσης από την απόδοση και την επίδοση των μετεξεταστέων που κληθήκαμε με άλλους συναδέλφους να αξιολογήσουμε .
Το σημερινό σχολείο που καλούμαστε να υπηρετήσουμε όλοι «οι ένθερμοι υποστηρικτές του είδους »,είναι ένας χώρος με τεράστιες δυσκολίες τουλάχιστον αναφορικά με το μαθητικό δυναμικό αλλά πολλές φορές και τις αναγκαίες υποδομές.
Βέβαια για να λειτουργήσει σωστά και αποδοτικά η σχολική μονάδα απαιτείται πρωταρχικά η σχέση και η συνεργασία μεταξύ των συναδέλφων και της διοίκησης να είναι άψογη.
Η εμπειρία δείχνει πως αν και οι απόψεις είναι πολλές φορές διαφορετικές , παρά ταύτα επιτυγχάνεται η εύρεση κοινής λύσης στα τρέχοντα ζητήματα και τα καθημερινά προβλήματα.
Παραβλέποντας όλα τα παραπάνω, ξεκινά ο αγώνας κοντά στους μαθητές που πρέπει να καταλάβουν την αξία του δικού μας έργου.
Σιγά , σιγά κατάλαβα πόσο μεγάλος είναι ο αγώνας δίπλα στους ατίθασους Έφηβους που πρέπει ο σύγχρονος εκπαιδευτικός να δαμάσει με όλη τη σημασία της λέξης και να τους πείσει για την αποστολή του!
Η δύσκολη ώρα της τάξης, η ολομέτωπη αντιμετώπιση στο χώρο της καθημερινής προσέγγισης των μαθητικών ψυχών, όπου άλλοι διψούν για μάθηση και άλλοι έρχονται ,γιατί έτσι τους το επιβάλλουν….κρίνει τα δεδομένα.
Το άρωμα που αναδύεται από τη ζωντάνια και την δύναμη της νεανικής ψυχής, κάπου χάνεται μέσα στην πίεση ,που όπως λένε , δέχονται οι σημερινοί μαθητές.
Τα βιβλία , η αναγκαστική στείρα απομνημόνευση, η αξιολόγηση ενοχλούν τους μαθητές αλλά και τους εκπαιδευτικούς και πολλές φορές ο στόχος δεν υλοποιείται …….
«Το παιχνίδι χάνεται» όταν πρέπει να επιβληθείς στην τάξη για να λειτουργήσει η ομάδα και να ανταποκριθεί στον τρόπο παροχής αλλά και παρουσίασης κάθε καινούριου που τους δίνεται με μεγάλη προθυμία από τη πλευρά του δασκάλου.
Η απογοήτευση είναι δεδομένη τις περισσότερες φορές για την ανταπόκριση που δεν έρχεται όπως την περιμένεις .Η συμμετοχή ανέρχεται στο ένα τέταρτο των μαθητών που παρακολουθούν , που γράφουν , που συνεργάζονται.
Το ερώτημα που προκύπτει και μας απασχολεί όλους που έχουμε συνειδητοποιήσει την αποστολή μας, είναι πόσο μερίδιο ευθύνης έχουμε για τούτο το μεγάλο έργο.
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ
Βέβαια οι καλύτεροι κριτές για το έργο που επιτελούμε είναι οι μαθητές μας !
Όμως η πείρα έχει αποδείξει πως το ενδιαφέρον τους υποκινείται μέσα από τη χάρη που θα τους προσφέρεις , τη συνεργασία που θα έχουν για μια ομαδική εργασία , την εξωσχολική δραστηριότητα , την υπόσχεση για ένα γλυκό …..κέρασμα .
Η αυστηρή αλλά και ταυτόχρονα γλυκιά ματιά πως για μια φορά που δεν το διάβασες δεν πειράζει αλλά αύριο θα τα ξέρεις καλύτερα και θα έχεις γράψει στο τετράδιο τις ασκήσεις ,είναι …πανάκεια , λύτρωση. Είναι γεγονός πως το «κόλπο» πιάνει τις πιο πολλές φορές.
Έτσι θεωρώ ότι γίνεται αποδεκτός ίσως αγαπητός, αυτός που θέλει να λέγεται δάσκαλος και δεν κρατά τον κατάλογο στο χέρι , φωνάζοντας αλφαβητικά ,τρομοκρατώντας το πλήθος των ματιών που περιμένει να ακούσει το όνομά του ή να σηκωθεί στην έδρα … για ανάκριση
Ακόμα η χρήση πολλών σημειώσεων που απλοποιούν τα πράγματα και είναι γραμμένα σε σχεδιάγραμμα ή προβάλλονται , δεν απαιτούν μόνο τη χρήση του βιβλίου αλλά της κρίσης και της λογικής τους.
Το μυστικό είναι να κάθεσαι ανάμεσα τους, να ακουμπάς στο θρανίο τους και να μαθαίνεις μαζί τους για το πως θα ικανοποιηθούν καλύτερα μέσα στην άχαρη τάξη .Να ανοίξεις τα χέρια και την αγκαλιά σου στη χαρά και στη λύπη τους αλλά κι στην άγνοια ή την αδυναμία τους .
Η αποδοχή λοιπόν είναι δυνατή και αυτό φαίνεται, σου χαϊδεύουν την πλάτη και τα μαλλιά όταν πονάς και θυμούνται ακόμα και τα γενέθλια σου…
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει μέσα σου η ικανοποίηση ότι κάνεις το σωστό και δίνεις τον ιδανικό εαυτό σου στο έργο σου.
Πες λοιπόν ότι το κάνεις, χωρίς αμφιβολία και δεν έχεις τύψεις. Όμως πρέπει να ληφθεί σοβαρά ως δεδομένο ότι ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών δεν σε αφήνει να κάνεις τη δουλειά σου .
Άλλοι αδιαφορούν , άλλοι κλαίνε , άλλοι ζωγραφίζουν αδιάφορα στο θρανίο, όμως εσύ, δάσκαλε, πρέπει να τους ξυπνήσεις από το λήθαργο και να υποκινήσεις το ενδιαφέρον τους .
Βέβαια αν δεν βοηθήσουν κατά το δυνατόν και δεν αποδεχτούν την παρουσία σου, το μόνο που κερδίζεις είναι μια κλεισμένη φωνή και ένα δυνατό πονοκέφαλο !
Δεν είναι καθόλου εύκολο να «σταθείς» στην τάξη αν δεν το θέλεις πραγματικά και δεν είσαι ταγμένος στην αποστολή σου, γιατί οι δύσκολες στιγμές είναι πιο πολλές από τις εύκολες, η πίκρα και η απογοήτευση είναι συχνό φαινόμενο .
Τελικά η προσπάθεια για τον αγώνα αυτό αφορά εμάς, τους μεγάλους που πρέπει έχοντας το κατάλληλο εκπαιδευτικό υλικό να στηρίξουμε ποιοτικά το εκπαιδευτικό σύστημα .
Είναι η μεγάλη πρόκληση της εποχής μας στην οποία πρέπει να ανταποκριθούμε και να απαντήσουμε με αγάπη και σεβασμό στην προσπάθεια των μαθητών μας, προσφέροντας τους την αξιόλογη γνώση για να την κατακτήσουν .
10/1/2017
**Γράφτηκε επικουρικά, στα πλαίσια της εργασίας μιας φοιτήτρια ς του Τμήματος Φιλοσοφικών και Κοινωνικών σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης .
