Το αντικείμενο που για εμένα έχει μεγάλη συναισθηματική αξία είναι η κούκλα μου η Άναμπελ. Είναι η κούκλα που μου έφερε ο μπαμπάς μου στο νοσοκομείο, όταν σε ηλικία 7 χρόνων χρειάστηκε να κάνω μία επέμβαση. Αυτή μου κρατούσε συντροφιά όταν πονούσα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Από τότε έγινε η αγαπημένη μου συντροφιά και δεν μπορούσα να την αποχωριστώ.

Η φατσούλα της ήταν τόσο γλυκιά και το απέραντο χαμόγελο και τα καλοσυνάτα μάτια της μου έδιναν τόση δύναμη και χαρά που ξεχνούσα όλους τους πόνους. Στο πρόσωπό της βρήκα μια καλή φίλη που μπορούσε να μου συμπαρασταθεί με έναν μαγικό τρόπο κι ας μην μπορούσε καν να μου μιλήσει. Είχε καταφέρει να αγγίξει την καρδιά μου. Άλλωστε τι χρειάζεται ένα παιδί σε αυτή την ηλικία; Μια ζεστή αγκαλιά και ένα παιχνίδι για να το συντροφεύει.

Ακόμη και σήμερα, που είμαι 10 χρονών, την Άναμπελ ψάχνω για συμπαράσταση όταν περνάω κάποια δυσκολία. Στις δύσκολες στιγμές τα απλά πράγματα έχουν τη μεγαλύτερη αξία!!!

Μαρία Μπέλλη