Ταξίδι στα σοκάκια της φαντασίας μου

Ποίηση: Εύα Μακρή (Β2)

Ψυχές … (για τα ΑΜΕΑ)

Τι κι αν στέκομαι
σε πόδια σιδερένια, κυκλικά;
Τι κι αν το μαύρο,
κυριαρχεί στη ματιά;

Τι κι αν δεν είμαι
σαν τα υπόλοιπα παιδιά;
Τι κι αν με βλέπεις
και δε μου μιλάς;

Τι είμαστε οι άνθρωποι;
Ψυχές…
Ψυχές φυλακισμένες,
σε σώματα αταίριαστα και λειψά.

Ψυχές που χάνονται ,
ψυχές που σωπαίνουν,
ψυχές που άδικα
περιμένουν.
Ψυχές όμορφες,
Γοητευτικές.
Καταδικασμένες σε
σιωπές.

Βήματα ασταθή,
ακολουθούν
την τέλεια επανάληψη των  παλμών.

Άτομα άδικα παραμελημένα,
άδικα υποτιμημένα,
με μια υπέροχη ψυχή,
σε μία δυσανάλογη μορφή.

Πίστη και ελπίδα

Σουρουπώνει,
Ο ήλιος έφυγε πλέον μακριά …
Τα φύλλα πέφτουν, τα χρώματα αλλάζουν
μα πάντα ο χρόνος κυλά …

Οι μέρες περνούν, το ποτάμι ρέει.
Τα πάντα περνάνε.
Σώζομαι από μια ελπίδα,
την πίστη μου στο ακατόρθωτο.
Η ελπίδα σαν λέξη σε κάποια αμμουδιά
προσπαθεί να σωθεί μέσα απ’ τα κύματα
που σπάνε ορμητικά,
και κομματιάζουν σαν άμμο την καρδιά.

Ο Χειμώνας με δάκρυα εισβάλλει,
μου παγώνει τα φτερά.
Μα η ελπίδα με ζεσταίνει,
με μια φλόγα δυνατή.

Και εγώ προσπαθώ να σωθώ.

Με κοιτάνε και έχω τα μάτια κλειστά,
μια σκιά θαμπή με περιτριγυρίζει.
Αόρατη αιωρούμαι,
και στις σκέψεις μου αφήνομαι …

Μέσα στη νύκτα,
όλα μοιάζουν πλαστά …
Μόνο η άνοιξη μπορεί,
να αλλάξει τα δεδομένα.

Το  αύριο δεν χτίζεται με προσευχές.
Ο χρόνος αντίστροφα μετράει …
Τα κεριά ένα ένα σβήνουν …
Μα τίποτα δεν κρατάει για πάντα …

Ο χρόνος κυλάει,
Το νερό τρέχει.
Και τρέχουμε και εμείς μαζί του!

Το πεπρωμένο θα με οδηγεί,
μονό εκεί που θα είμαι
ο εαυτός μου …
Με την καρδιά μου οδηγό.
Εύχομαι να επιστρέψει το φως,
την πίστη μου να βρω και να λυτρωθώ.

Αναζητώντας τη φιλία …

 Για μια φιλία αδιαπέραστη,
διαβάζω στα παραμύθια …
Για μια φιλία αληθινή,
διαβάζω στα βιβλία.

Χαμένη σε ένα κόσμο,
που όλοι ξέρουν όλους,
μα κανείς κανέναν,
βρέθηκα να ψάχνω, μήπως και βρω εμένα!
Στα καλντερίμια της ψυχής μου,
μια φίλη αναζητά η ύπαρξη μου …
Κι όταν τα άστρα κοιτώ τα βράδια,
βλέπω της ψυχής μου τα σημάδια.

Κι όταν, τυφλή,
τον ουρανό κοιτώ,
αναζητώ τη σκιά μου..
Τον φίλο μου τον αληθινό!

Όταν μόνη μου κλαίω,
όταν στα σύννεφα πετώ,
μόνο στήριγμα,
έχω το δικό μου το εγώ.

Μελωδίες και στίχους,
Για τη φιλία μουρμουρίζω.
Γίνομαι μαέστρος της ψυχής
Και συναισθήματα  διευθύνω.

Για αιώνια φιλία έχω ακούσει,
μια απλή παρέα έχω ζήσει,
τα πλήκτρα τρέμουν,
ο ρυθμός αναστατώνεται.
Μα εγώ  αναζητώ …
μια φιλία αδιαπέραστη,
μια φιλία διατεθειμένη
να αντέξει τις τρικυμίες του χρόνου.

Το δύσκολο είναι να βρω,
την αδερφή ψυχή μου,
που μαζί της θα μοιραστώ,
κάθε σκέψη και στιγμή μου!

Ο καθρέφτης …

Καθισμένη σε έναν θρόνο παγωμένο,
με στεφάνι, φλόγες ζωσμένο …
Βασίλισσα, τους λίγους κυβερνώ,
σε ένα παλάτι σκοτεινό …

Κι αν στα αλήθεια απ’ όλα
θέλω να απαλλαχτώ,
το μόνο που θα μείνει,
θα ’ναι ένα στεφάνι από καπνό…

Καθώς το κοιτώ,
τα βάσανά μου αναπολώ …
Μαχαιριές από υποκριτές,
βαθιές και ανοιχτές πληγές …

Μα αφού γεννήθηκα σε έναν κόσμο,
σκιές γεμάτο …
Το φως πια φοβάμαι ,
να βρω αλήθεια ψάχνω.

Σαν τρελή
τον καθρέφτη κοιτώ,
τη δεύτερη μου μορφή
θαυμάζω …

Τέλος τα ψέματα!
Τέλος η υποκρισία!
Τον καθρέφτη σπάω,
την άγουρη ψυχή μου χαιρετάω.

Χαϊκού

«Σε βλέπω παντού.
Κατοικείς μέσα μου,
μα δεν είσαι ’δω.»

«Τριαντάφυλλα,
γοητεία του πόνου,
μικρή η ζωή.»

«Βροχή και δάκρυ,
στην καρδιά αγκάθι,
ψυχής σημάδι.»

«Η φαντασία,
τη σκέψη ξεδιπλώνει,
στο χαρτί τυπώνει.»