Ένα από τα πλέον ανησυχητικά προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας είναι αυτό της ανεργίας. Μεγάλο ποσοστό των πολιτών (με τους νέους να αγγίζουν το 60%) είναι σήμερα άνεργοι. Παράλληλα με την ανεργία παρατηρείται ραγδαία αύξηση των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας. Ποια είναι η σχέση αυτών των δύο φαινομένων; Πώς η ανεργία ωθεί στην εγκληματικότητα;

Η οικογένεια και η εκπαίδευση αναθρέφουν τα παιδιά δείχνοντάς τους πως η αναμενόμενη και φυσιολογική πορεία της ζωής τους περιλαμβάνει οπωσδήποτε την άσκηση κάποιου επαγγέλματος. Τα παιδιά χτίζουν όνειρα πάνω σε αυτές τις αξίες τα οποία δυστυχώς ματαιώνονται πριν καν υλοποιηθούν. Ο μόχθος και ο αγώνας τους φαντάζει ανούσιος. Δημιουργείται συνεπώς μια διάσταση ανάμεσα στο ιδανικό και στο υπαρκτό. Αναπτύσσουν συναισθήματα αβεβαιότητας, αγανάκτησης και απογοήτευσης επιρρίπτοντας τις ευθύνες στην κοινωνία για τη δυσμένεια και την ανέχειά τους. Έτσι στρέφονται στη βία και στην εγκληματικότητα καταστρέφοντας τη δημόσια περιουσία, προκαλώντας τρόμο και πόνο ως αντίποινα για όσα τους στέρησε η κοινωνία.

Σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν και οι παγιωμένες αντιλήψεις της κοινωνίας, η οποία θεωρεί τον άνεργο ως ένα μη παραγωγικό μέλος θέτοντάς τον έτσι στο περιθώριο. Οι άνεργοι υφίστανται και το στιγματισμό και την αποξένωση από τα υπόλοιπα μέλη, γεγονός που συμβάλλει στην όξυνση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς τους,. Αισθάνονται αλλότριοι, ανίκανοι να συνδράμουν ενεργά στην παραγωγική διαδικασία. Ως αποτέλεσμα στερούνται το δικαίωμα στην ισότητα, την ελευθερία, τη δημιουργία. Έρχονται αντιμέτωποι με μια αναξιοκρατική αγορά εργασίας που θέτει ως γνώμονα το συμφέρον και όχι τις ικανότητα. Η απελπισία τους οδηγεί στην απαξίωση των θεσμών, των νόμων, των αντιλήψεων που είναι δημιουργήματα αυτής της κοινωνίας.

Αναμφίβολα, η ανεργία αποτελεί ένα φαινόμενο το οποίο δε δύναται να εκλείψει τελείως. Το μεγάλο ποσοστό όμως που επικρατεί σήμερα αποβαίνει καταστρεπτικό όχι μόνο για το άτομο αλλά και για ολόκληρη τη λειτουργία του κοινωνικού πλέγματος.

ΔΕΛΕΓΚΟΥ ΤΖΙΝΑ